Lees ook
Deze documentairemaker volgde mannen die door hun vrouw zijn mishandeld

Consequenties
“Ik was achttien toen ik mijn ex-man tegenkwam. Hij was een stoere militair. Al mijn vriendinnen vonden hem leuk, dus daarom wilde ik ‘m natuurlijk voor me zien te winnen.” Dat lukte. Na een aantal jaren samen kregen ze hun eerste dochter, maar hij was “een echte flierefluiter” en ging graag op stap. “Verantwoordelijk gedrag was ver te zoeken. Hij besefte niet dat hij toch echt een stukje van zijn sociale leven moest gaan inleveren.”

‘Een echte militair’
Volgens Monique was haar ex altijd een haantje de voorste, “een echte militair”. “Ik kreeg steeds meer weerzin van dat gedrag. Daarnaast was ik zelf toen al een sterke vrouw met een goede baan. Ik durfde hem tegen te spreken. Dat leverde steeds vaker spanningen op. Op een gegeven moment had ik geen energie meer om tegen hem in te gaan.”

Tot hier en niet verder
Het ging van kwaad tot erger. Monique kwam er niet alleen achter dat haar man een ander had; ook het geld dat ze voor haar dochter op een spaarrekening had gezegd, gebruikte hij doodleuk om met een vriend op vakantie naar Thailand te gaan. “Dat was de druppel. Maar toen ik hem vertelde dat ik er klaar mee was, ging het volledig mis. Hij werd jaloers en liet dat fysiek blijken. Als hij zijn zin niet kreeg, had ik zo een paar rondjes huiskamer te pakken.”

Lees ook
Lyn is verantwoordelijk voor dood van eigen dochter: ‘Ik dacht dat ik een geweldige moeder was’

Geen aangifte
Monique deed er alles aan om weg te komen, maar het krijgen van een nieuwe woning bleek lastig. “Ik kwam op een ellenlange wachtlijst en kreeg, ondanks mijn situatie, geen voorrang.” Ze had haar huisarts en de politie op de hoogte gesteld, maar die raadden haar af om aangifte te doen. “Dan zou hij worden ontslagen en zo veertig uur per week langer de tijd hebben om mij het leven zuur te maken. Wel mocht ik altijd bellen als hij me lastigviel, maar ja, dan is het natuurlijk al te laat. Ik kreeg geen enkele bescherming en voelde me vreselijk overgeleverd.”

Mes op de keel
Dag in dag uit werd Monique geslagen, soms ook in het bijzijn van haar kinderen. Toen hij op een dag opnieuw (van háár geld) op vakantie ging, greep Monique haar kans: “Ik had een week de tijd om alles te regelen en te vluchten.” Monique trok bij een vriendin in en bij terugkomst vertelde ze haar ex-man dat ze wilde scheiden. Hij reageerde agressief. “Hij zette een mes op mijn keel en dreigde mijn kinderen iets aan te doen als ik ook maar een dubbeltje zou vragen bij de scheiding. De kinderen mocht ik meenemen, zei hij. Dat ik ook had gewerkt voor het huis en de spullen, had hij geen boodschap aan: dat moest van hem blijven.” Toch pakte Monique door.

Vlag uit
Ze kreeg een andere baan en kocht een woning. “Toen ik in mijn nieuwe huis trok heb ik de vlag uitgestoken. Letterlijk, om de vrijheid te vieren. Er zijn echt momenten geweest dat ik dacht dat ik het niet zou overleven. Achteraf denk ik: ben ik niet te bang geweest? Had ik niet sneller moeten doorpakken? Maar je bent verlamd van angst. Daardoor handel je niet zoals je normaal zou doen.”

‘Als vrouw ben je al snel een aansteller’
“Ik zie mezelf echt niet als slachtoffer, maar veel mensen hebben totaal geen respect voor mijn situatie gehad. Ik ben vrij staccato, niet heel joviaal, maar mijn ex-man is dat wel. Hij was altijd maar de leuke, aardige en gezellige man. Mensen konden zich niet voorstellen dat hij zoiets zou doen. Ik was altijd de sterke vrouw met de grote mond, die ‘zich wel kan redden’, of ‘die er wel om zou hebben gevraagd’. Als vrouw zijnde ben je al snel de aansteller. De acceptatie en hulp in je omgeving blijft daardoor echt weg.” Aan vrouwen die hetzelfde doormaken wil ze met klem benadrukken: “Bij de eerste klap: direct wegwezen. Echt: sla terug en pak je spullen. Die tweede klap valt altijd.”

Sterker geworden
Inmiddels is het tien jaar geleden dat ze van haar man is gescheiden. Haar kinderen zien hun vader nog steeds, één middag in de twee weken. Zij herinneren zich weinig meer uit de nare periode. “De jongste was sowieso te klein om iets bewust mee te maken, maar ook de oudste zegt zich weinig te herinneren. Ik blijf daar wel regelmatig naar vragen.” Op de vraag of ze nu gelukkig is, antwoordt Monique volmondig ‘ja’. “Absoluut. Hoe erg het is ook is wat ik heb meegemaakt: ik ben erop vooruitgegaan. Je blies me al niet snel omver, maar nu al helemaal niet meer.”

Lees ook
Agent schrijft indringende blog over huiselijk geweld: ‘Papa duwde je aan de kant’

Na de scheiding heeft Monique een financiële tegemoetkoming – en emotionele steun – ontvangen van het Schadefonds Geweldsmisdrijven. Het fonds biedt steun aan slachtoffers en nabestaanden van allerlei vormen van geweldsmisdrijven. Het geld dat Monique van hen heeft mogen krijgen heeft ze samen met haar kinderen en nieuwe man besteed om de nare periode dan écht af te kunnen sluiten.

*De naam Monique is gefingeerd.