Schoolplein

Tijdens een wandeling (die Wies ook altijd liep om aan te sterken tijdens zijn ziekteproces) vertelt Simone over haar worstelingen: “Ik merk dat ik erg aan het struggelen ben met de buitenwereld. Ook omdat ik nog steeds aan het ontdekken ben wie ik nu eigenlijk ben. Ik was heel sociaal, nu helemaal niet. Ik heb er minder behoefte aan. Ook omdat het contact met de buitenwereld echt wel heel ingewikkeld is.”

Simone en Paul dekken de tafel ook voor overleden zoon Wies (8): 'Wij leven met Wies'Lees ook

Ze noemt een voorbeeld: “Ik pak echt wel mijn afstand op het schoolplein. Ook om te vermijden dat het niet weer pijnlijk wordt. Of dat ik een opmerking krijg als: ‘Ik hoop dat je nog positief kan blijven’ of ‘Ik hoop dat je er iets positiefs uit kan halen.’ Dat zijn gewoon pijnlijke opmerkingen. Het is al moeilijk te verdragen dat Wies niet naar buiten komt lopen op het schoolplein. Ik vind het heel moeilijk om de spanning te voelen als ik op het schoolplein kom. Mensen denken: ‘Oh jee, de ouders van Wies komen eraan.'”

Omgeving

“Er zijn mensen geweest die mij en Wies kennen, maar niets hebben gezegd. Dat vind ik echt heel moeilijk. Natuurlijk kan ik het verklaren: ze vinden het te moeilijk om er naar te vragen of om het antwoord te verdragen, maar daar word ik wel gefrustreerd boos over. Als de ander zich al ongemakkelijk voelt en het niet kan verdragen, moet je je eens voorstellen hoe ik mij 24 uur per dag voel.

Het zou al helpen als de omgeving meer vraagt. Zoals: ‘Hoe is het vandaag met je?’ Het gaat ook om de erkenning van Wies. Het moeilijkst is als niemand meer over hem begint. Ik heb liever dat ze Wies wel noemen of dat ze laten weten dat ze aan hem denken. Dat mis ik ook.”

Bekijk de derde aflevering van Leven naast de dood hier terug.

Paul en Simone verloren hun zoontje Wies (8) aan een hersentumor: 'We zullen nooit een foto van onze drie kinderen samen hebben'Lees ook