Programmamakers Sinan Can en Olcay Gulsen zijn net terug van een reis naar het door aardbevingen getroffen Turkije. Aan tafel bij ‘Khalid & Sophie’ vertellen zij over wat ze hebben gezien in het rampgebied en om mensen op te roepen te doneren aan Giro555.
“Wat is het eerste wat je doet als je thuiskomt?”, vraagt Khalid aan Sinan. Hij denkt even na en antwoord na een stilte: “Huilen de hele dag door, dat is wat ik doe.”
“Ik reed met een aantal jongeren mee die hulpgoederen uitdeelden. Er was een mannetje van 9 jaar oud en die zei: ‘Ik wil alleen maar de spullen die echt nodig zijn.’ Hij gaf allerlei dingen terug, want hij dacht, als ik dit meeneem heeft iemand anders misschien geen spullen”, vertelt de journalist. De reis heeft hem veel gedaan. “Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Mensen zeggen tegen mij: jij bent toch veel gewend? Ik heb veel gezien, maar ik kan niet zeggen dat er een soort gewenning is. Ellende blijft ellende.”
“Alles ligt in puin, alsof er een atoombom is gevallen”, beschrijft Sinan het rampgebied. “Bij elke grote puinhoop zat een familie die geen oog dicht deed, niet at, niet dronk en wachtte op een signaal van leven wat kon komen uit het puin.” Hij vertelt over een opa en oma van wie de kleinkinderen onder de ingestorte gebouwen lagen. “Ze wilden niet naar huis, waren ziek, ze zaten te wachten of misschien één het had overleefd.”
Sinan heeft veel gewerkt in oorlogsgebieden en Khalid vraagt hem dan ook of de geur die hij nu in Turkije rook te vergelijken is met de geur van zijn eerdere reizen. “Het was heel herkenbaar voor mij. Er hing namelijk de geur van de dood. Dat is een geur, die kun je eigenlijk niet omschrijven.”
Ruud en Olcay zijn terug uit Turkije: 'Ga je niet dood door ellende, dan is het wel door de kou'
Olcay reisde ondere meer af naar de geboorteplaats van haar ouders, dat ook zwaar getroffen is door de aardbeving. Ze vertelt over het natuurgeweld en de gevolgen die het heeft. Zo is het daar momenteel erg koud, waardoor er nog meer slachtoffers vallen. “Er was een vrouw die had haar kindje gered na de aardbeving maar die was alsnog doodgevroren in een tent.”
In het land is er te weinig hulp voor alle geraakte plekken. In de grote steden zijn er reddingsteams, maar in veel afgelegen of kleinere plaatsen is er geen tot nauwelijks hulp. “We stonden voor een gebouw waar ze helemaal geen reddingsoperatie waren gestart, ze hadden het gewoon opgegeven”, vertelt Sinan. “Ik denk ook dat er niet genoeg reddingsmedewerkers waren, ze moesten keuzes maken. Het was heel duidelijk dat ze dachten: hier is de puinhoop zo enorm, hier kunnen we niet gaan helpen”, vult Olcay aan. “We zijn ook in een moskee geweest, die geur die je daar aantrof was echt heel penetrant. Heel bizar. Ik denk dat er achthonderd mensen waren op 200 vierkante meter zonder enige hygiëne, geen stromend water, geen elektriciteit.” Sinan was hier ook bij en vult op zijn beurt aan: “Met dode mensen in de kelder.”
Khalid & Sophie terugkijken? Dat kan hier.
Olcay en Ruud vanuit rampgebied in Turkije: 'Willen graag helpen, maar huilen machteloos mee'
