Nadia Moussaid en haar vader Alice maken een reis naar Marokko: het land dat haar vader ooit verliet om een leven op te bouwen in Europa. Ze raken emotioneel als ze het graf van hun oma en moeder bezoeken.
In de laatste aflevering van het drieluik Mijn vader de gelukszoeker komen Nadia en Alice aan in het land waar hij geboren is: Marokko. Ze reizen de omgekeerde route die Alice ooit als illegale migrant aflegde.
Ze worden warm onthaald door hun familie in Fez, en de ontmoeting is emotioneel. “Je voelt je als migrant nooit compleet. Families zijn nooit compleet, maar verscheurd tussen twee werelden”, zegt Nadia.
Even later raakt ook haar vader geëmotioneerd, als hun neef vertelt over zijn dromen. “Het lijkt wel alsof mijn vader nu pas een plek kan geven aan zijn weggestopte emoties”, zegt Nadia. “Hij moest als migrant altijd vooruit kijken. Nu kijkt zijn verleden hem recht in de ogen”, zegt Nadia. “Hoe Nederlands mijn vader ook is, zijn wortels liggen hier in de Marokkaanse bodem.”
Ze bezoeken samen het graf van hun moeder en oma. “Ik vond het heftig dat we niet op tijd bij de begrafenis konden zijn”, zegt Nadia. “Ik was zo ver weg dat ik helemaal niks kon doen. Het is heel moeilijk”, zegt Alice.
“Het is die verscheurdheid. Die uit elkaar getrokken families”, zegt Nadia. Ze vraagt aan haar vader waar hij begraven wil worden. “Niet hier. Naast mijn kinderen, dat is het mooiste wat er is. Naarmate ik ouder word, realiseer ik me dat ik hier niet begraven hoef te worden.”
Hun gesprek op de begraafplaats zorgt opnieuw voor een emotioneel moment. “Weet je wat het is pap, voor mij ben je er altijd”, zegt Nadia met tranen in haar ogen. “Je bent er altijd voor ons, voor ons allemaal.” Alice en Nadia knuffelen elkaar. “Dat koester ik ook. Ik ben blij dat ik die blije, lieve, gezellige kinderen heb.”
Benieuwd naar de uitzending? Kijk Mijn vader de gelukszoeker hier terug.
Nadia Moussaid probeert al paar jaar kinderen te krijgen: 'Moeilijk optimistisch te blijven'
