Het is misschien een cliché, maar Geraldine Kemper (32) wil het toch gezegd hebben: we zijn ons er te vaak niet van bewust wat we allemaal hebben, en de gezondheid van onze naasten nemen we te veel voor lief.
Feiten waar ze keer op keer met de neus op gedrukt wordt, wanneer ze veelal gesloten instellingen bezoekt voor Five Days Inside.
De opnames zitten erop, de eerste drie afleveringen zijn al te zien. Hoe kijk je terug op je derde seizoen als presentatrice?
“Met veel verschillende emoties, want het waren best pittige weken. Voor mijn eerste aflevering ging ik langs bij een afdeling voor jonge mensen met dementie. Dat raakte mij heel erg persoonlijk. Ik had een gesprek met een meisje van mijn leeftijd en haar 57-jarige moeder zat in die instelling. Op dat soort momenten realiseer ik me sterk dat ik nog wel een moeder heb, die wél gezond is en waar ik nog goede gesprekken mee kan hebben. Dit klinkt afgezaagd, maar soms besef je gewoon niet wat je hebt. Na de opnames ben ik meteen naar mijn moeder in Volendam gegaan.”
Eddy Zoë heeft heftig gesprek met Kees in longstay tbs-kliniek in 'Five Days Inside'
Verplicht het je om na te denken over wat je hebt?
“Absoluut. De gezondheid van familie en vrienden neem je altijd maar voor lief. Voor mijn tweede aflevering ging ik naar de kinderafdeling van de ic in een ziekenhuis en dat was ontzettend emotioneel. Ik zag een vader afscheid nemen van zijn dochter op de ok, want de kans was aanwezig dat ze niet wakker zou worden na de operatie. Dat wij daar dan bij mogen zijn. Ik heb echt huilend mijn moeder – ja, weer mijn moeder – gebeld. Die liefde tussen ouder en kind, dat was zo mooi om te zien. Dat koppelde ik aan een vriendin van mij die net is bevallen. Het kindje is helemaal gezond en alles werkt. Dan denk ik, ‘Gelukkig maar, je hebt een gezond kind’.”
Dat klinkt als een heftige aflevering.
“Het was voor mij emotioneel gezien de meest bijzondere. We waren zo dicht bij leven en dood. Letterlijk een dag voor de opnames was er een kind overleden en werd het bed net schoongemaakt toen ik er was. Dat was heftig. Ik wist af en toe ook niet goed wat mijn positie moest zijn. Want als je daar staat, ben je in dat moment zo niet belangrijk. Ik dacht echt: wat doe ik hier nou, we maken een televisieprogramma terwijl hier een kind aan het vechten is voor zijn of haar leven met ouders die niet weten waar ze het moeten zoeken. Maar in goed overleg met de ouders hebben we toch mooie dingen mogen maken en uitzenden. We zijn ook altijd heel netjes, het is niet zo dat we met een cameraploeg een ziekenhuiskamer binnen komen jakkeren. Ik denk dat als je het met zo veel respect doet, er altijd wel iets moois uitkomt. Er was niemand die niet op beeld wilde.”
Geraldine gaat 'Five Days Inside' bij vrouwengevangenis: 'Ik denk dat iedereen hier terecht kan komen'
Een instelling voor jonge mensen met dementie, een kinder-ic, wat kunnen we nog meer verwachten?
“Ik focus me nu heel even op mijn afleveringen en niet op die van Eddy Zoëy (mede-presentator, red.). Ik ga nog naar Fier, een opvang voor vrouwen en kinderen die te maken hebben gehad met (seksueel) geweld. Op een anonieme locatie, dus we konden echt niet laten zien waar we waren, want dat zou een gevaar betekenen voor de vrouwen. In dit geval zijn de vrouwen en kinderen ook onherkenbaar in beeld gebracht. Misschien lastig voor de kijker, maar dat is echt allemaal voor de veiligheid. Als laatste ga ik nog naar een opvang voor mensen met verstandelijke beperking en gedragsproblemen. Dat wordt ook een heel bijzondere aflevering. Eigenlijk zeg ik na iedere opname dat het bijzonder was, want elke keer kom ik weer ergens binnen waar ik anders nooit geweest was.”
Overdag is er een cameraploeg bij, ’s avonds blijf je alleen achter. Hoe is dat?
“Het zijn juist de momenten waarop de cameraploeg weg gaat – de momenten dat wij daar alleen zitten – dat we veel goede en diepe gesprekken voeren. Het is voor de kijker misschien niet leuk, maar gesprekken mogen we niet opnemen. Soms stellen mensen in een kliniek of inrichting zich ook pas na een paar dagen voor je open als de camera er niet bij is. Voor het programma moet ik er zo bleu mogelijk in gaan. Het is mijn eigen nieuwsgierigheid die ik losgooi en dat maakt het programma voor mij zo open en echt. Ik heb ook geen script en weet niet waar ik terecht kom. Het is niet dat de regisseur zegt: ‘Je moet het nu eens hier over hebben’. Tuurlijk, als we iemand vier dagen gevolgd hebben en we hebben het nog niet over de toekomst gehad, dan krijg ik een seintje. Maar dat zijn logische stappen.”
En dan ga je na vijf dagen weer naar huis.
“Dat is altijd schakelen. Op de avond dat ik thuiskom, probeer ik nooit iets te plannen. Na zo’n periode heb ik alleen maar aan gestaan. Je bent constant op camera bezig en zelfs als de camera niet draait, gebeurt er wel wat. Want zelfs tijdens het kletsen zonder camera erbij, ben ik alweer aan het denken over de volgende stap. Ik probeer na die opnames dus altijd even niets meer te doen, want dan ben ik echt wel vrij leeg.”
Geraldine gaat 'Five Days Inside' in opvanghuis voor slachtoffers van huiselijk geweld
Zoals je vertelt zitten er vaak heftige gebeurtenissen tussen, Krijg je als presentator nog iets van nazorg?
“Die mogelijkheid is er altijd, maar we zijn op locatie met een goed team. Na de opnames en tussendoor praat je heel veel met elkaar en kun je ventileren. We praten ook veel met de verzorgers en doktoren die bij een instelling rondlopen. Dat helpt. Ik heb dus nooit echt de behoefte gehad om het er daarna nog eens met een professional er over te hebben. Maar het kan wel, hoor. Daar is de productie heel netjes in.”
Hoe zijn de reacties op het programma?
“Na iedere aflevering krijg ik altijd heel veel reacties. Het is vaak echt een niche groep. Nu met de aflevering over het kinder-ic, krijg ik veel ouders in mijn inbox op Instagram die het mooi vonden of soms juist pijnlijk. Ik krijg heel mooie reacties en berichten en dat vind ik altijd bijzonder om te zien. Zo sta je echt in contact met je kijker. Ik voel ook wel echt de druk om die berichtjes te blijven lezen. Straks mis ik iets en zijn ze bang dat ik geen interesse toon en dat wil ik niet.”
Zijn er nog instellingen die je graag van binnen zou willen zien?
“Er zijn nog steeds zo veel plekken waar we binnen kunnen kijken, dat ik niet zo één locatie kan noemen waar ik zelf nog heen wil. Het mooie aan dit programma is dat het vaak om plekken gaat waar jij hopelijk nog nooit bent geweest. Van een gevangenis tot aan een Korsakov-instelling. Daarom ben ik ook zo ontzettend blij dat ik dit programma mag doen. Ik hoop heel hard dat we er nog een mogen doen.”
Geraldine Kemper open over verlies verslaafde vader: 'Het is een vaag rouwproces'
