Hans Faber, de oom van de in 2017 vermoorde Anne Faber, loopt in de documentaire-serie In de TBS een jaar lang mee in een tbs-kliniek in Utrecht. Hij bezoekt drie van de vijftien afdelingen en begint bij Nijenoord.
“Hier verblijven patiënten met ernstige stoornissen die minder toerekeningsvatbaar zijn en het grootste gedeelte van de dag achter slot en grendel zitten”, zo legt Hans uit in de docuserie.
Trigger warning: hieronder volgen beschrijvingen van (seksueel) geweld.
“Na het verschijnen van het boek over Anne werd ik gebeld door een regisseur, Elena, of ik mee wilde werken aan een serie over de tbs. Mijn journalistieke hart schreeuwt ja, wat is er veranderd na het Anne drama?” Hij ziet de serie als een vervolg op zijn boek, vertelt hij in het programma. “Ik wil weten wat de forensische zorg precies inhoudt, wat voor patiënten er precies rondlopen, hoe ze begeleid worden en in welke staat ze de tbs-kliniek mogen verlaten.”
Hans bespreekt het met zijn broer Wim, de vader van Anne. “Hij is sceptisch en zei: ‘Je wordt gebruikt voor positieve beeldvorming voor de tbs’. Ik snap zijn angst, maar als er iemand een beeld van de tbs zou moeten schetsen, wil ik die persoon zijn.” Hans heeft een duidelijk doel tijdens de serie: “Observeren, zonder meteen te oordelen, dat is wat ik hier wil doen.”
Tekst gaat verder onder de Instagrampost.
Dit bericht op Instagram bekijken
Samira (28) is een van de patiënten die in de tbs-kliniek verblijft. Zij is bezig met een grote schoonmaak van de herstelkamer als Hans met haar in gesprek raakt. “Ik had synthetische MDMA op, dat was vloeibaar en toen heb ik twee dagen lang zitten trippen.” Samira kreeg de drugs van iemand van een andere afdeling, zo legt ze aan Hans uit. “Om dingen te vergeten, nare dingen”, antwoordt ze eerlijk als hij haar vraagt waarom ze de MDMA heeft gebruikt.
Samira is bezig met EMDR-therapie om met trauma’s uit haar jeugd te leren omgaan. “Ja, misbruik door mijn stiefvader en mijn opa vroeger, van m’n achtste tot m’n twaalfde. En mijn moeder sloeg me weleens, mijn vader ook. Dus ik heb altijd in een pleeggezin gezeten of een kindertehuis, internaat en jeugdgevangenis.”
Ze zit nu bijna een jaar in de tbs-kliniek en af en toe zondert ze zich af in de herstelkamer. “Het is hier prikkelarm, zeg maar. Je hebt gewoon een matras en de tv.” Voor de patiënte wordt de kamer vaak nog leger gemaakt vanwege haar veiligheid. “Ja, de gordijnen. Omdat ik anders ga stranguleren.” Inmiddels heeft ze dat al een hele tijd niet meer gedaan en daar zijn zowel Samira als haar begeleiders trots op.
In de TBS terugkijken? Dat kan hier.
Heb jij seksueel geweld meegemaakt en wil je daarover praten? Centrum Seksueel Geweld biedt professionele hulp en is 24/7 bereikbaar via het telefoonnummer 0800 – 0188.
Kamp jij of iemand in je omgeving met verslaving of andere psychische klachten? Bel, chat, app of mail gratis en anoniem met een hulpverlener van MIND Korrelatie via mindkorrelatie.nl of 0900-1450.
Sophie (26) werkt in de tbs: 'Patiënten zijn juist beschermend naar vrouwen toe'
