Kwetsbaar

Wat worden de koppen naar aanleiding van dit verhaal? Ik kan ze bijna zelf verzinnen, het zullen nooit die zijn waar je op hoopt … Hoe kan ik dit verhaal doen zonder afbreuk te doen aan het leed van slachtoffers of het grote belang van de #metoobeweging? Want als er iets is wat ik niet wil, is dat het wel.

Welke dingen worden straks in de media uit hun verband gehaald of verkeerd uitgelegd? Welke punt en komma kan ik maar beter anders zetten en welk stukje kan ik het beste toch maar weglaten? Ik werd er gek van, van de twijfel, het gepieker en de vrees voor een nieuwe lading narigheid.

Maar toch, ik ben altijd open en eerlijk geweest op de beginpagina’s van dit blad en schreef aan jullie alsof jullie mijn vriendinnen zijn. Ik denk ook dat dat de kracht van m’n editorials was, want er zijn genoeg columnisten die veel beter kunnen schrijven dan ik. Dat ze altijd eerlijk waren en jullie meenamen in de ups en downs van mijn leven. Hoe kan ik dan in godsnaam weer dit editorial voor mijn rekening nemen en op de cover gaan staan als ik hier helemaal niets zou willen zeggen over de moeilijke en heftige tijd waarin ik gezeten heb en nog steeds zit?

Ik heb overwogen het algemeen te houden, maar hoe kun je uitleggen hoeveel verdriet je hebt als je niet eerst duidelijk maakt dat je het echt, écht niet wist? Hoe kun je uitleggen dat je dingen onrechtvaardig of hypocriet vindt als je geen voorbeelden geeft? En dus ben ik op zo’n slapeloze nacht mijn bed uitgestapt en heb m’n hele verhaal in één keer opgeschreven. Zonder de twijfel en de bijgedachten. Honderd procent eerlijk, zoals ik het persoonlijk ervaren en beleefd heb. Dat voelt kwetsbaar en ik heb echt al mijn moed moeten verzamelen om het te publiceren.

Ik neem de consequenties op de koop toe, want er zullen altijd mensen zijn die weer naar reageren of er iets van vinden. Het zij zo. Ik hou me vast aan mijn nieuwe motto: de lieve mensen zijn met meer.

Hoogte- en dieptepunten

Oudejaarsavond 2021. We waren met ons gezin een weekje op vakantie en vierden het begin van 2022 met een fles champagne. We deden een rondje hoogtepunten-dieptepunten, zoals we elke avond bij het eten deden toen mijn kinderen nog thuis woonden. Toen het mijn beurt was, had ik de grootst mogelijke moeite een dieptepunt uit 2021 te noemen. Dat door corona de bioscopen dichtgingen net toen m’n film Alles Op Tafel uitkwam was jammer, maar om dat nou een dieptepunt te noemen …

Er was juist zo veel om dankbaar voor te zijn: de rare plek in mijn blaas die geen blaaskanker bleek te zijn, de geweldige bruiloft van mijn broer en schoonzus in Parijs, die me zowaar deed denken dat ik misschien toch nog wel eens wilde trouwen. Helemaal nu Jeroen en ik zo genoten hadden van de extra tijd die we met zijn tweetjes thuis konden doorbrengen nadat zo veel optredens en werkdingen door corona niet door waren gegaan.

Mijn kinderen, op wie ik apetrots ben omdat ze lief en sociaal zijn en allebei zo goed hun eigen weg vinden. En het feit dat we zo’n hechte band met elkaar hebben. Ik keek het kringetje rond, voelde me übergelukkig en verheugde me op het nieuwe jaar toen het vuurwerk begon te knallen.

12 januari 2022. Ik had de hele dag thuis gebrainstormd aan mijn keukentafel met de schrijvers van de nieuwe serie Five Live. We hadden gelachen om anekdotes uit de tv-wereld. Niks zo leuk als scènes verzinnen, karakters uitdiepen. Ik zou die avond risotto maken, weet ik nog, maar het was de dag waarop de mail van Tim Hofman in één vernietigende klap alles veranderde.

De grond verdween onder mijn voeten en veranderde van het ene op het andere moment in een groot, diep, zwart gat. Dat iemand van wie je zo ontzettend veel houdt en met wie je het zo fijn hebt, iemand die me meer dan veertien jaar het gevoel heeft gegeven minstens zo veel van mij te houden, zich zo blijkt te hebben misdragen bij jonge vrouwen … dat brengt een bak verdriet en woede, verbijstering en onbegrip met zich mee die ik hier niet eens kan beschrijven.

De eerste dagen zijn letterlijk in een roes aan me voorbijgegaan. Jeroen ging het huis uit, familie en vrienden kwamen. Ik was volledig in shock, kon niet eten, niet slapen, niet meer logisch nadenken, niet eens praten. Iedereen was geschokt: mijn kinderen, onze beste vrienden, zijn familie.

Vertrouwen

John vertelde me die avond dat er een aantal jaar geleden een klacht was geweest van een kandidate van The Voice. Over seksueel grensoverschrijdende appjes. Dat hij Jeroen bij zich had geroepen, echt razend was geworden en had gezegd dat – als hij ooit nog één letter zou appen aan welke medewerkster van het programma dan ook – dat ogenblikkelijk reden was voor ontslag op staande voet. Hij eindigde met de woorden: “Ik laat het aan jou om dit aan Linda te vertellen.” Jeroen heeft gezegd dat dat het einde van zijn relatie met mij zou betekenen, waarop John herhaalde: “Dat deel laat ik aan jou, dit is niet aan mij.” Dat Jeroen het me niet verteld heeft, moge duidelijk zijn.

Ik op mijn beurt had John (niemand eigenlijk behalve mijn allerbeste vriendin) tot dan toe niet verteld dat we daarvóór een korte relatiecrisis gehad hadden, toen ik erachter kwam dat Jeroen via Instagram flirtte met een vrouw. Let wel: flirtte. En niet met iemand van The Voice. Dit was beslist geen seksueel grensoverschrijdend gedrag, wel gedrag dat je in een relatie niet pikt. Ik heb hem de deur gewezen, maar uiteindelijk zijn we toch gaan praten.

Hij biechtte op dat hij dat eerder had gedaan en noemde het een ingesleten patroon, iets wat vaak gebeurde in de vele jaren dat hij vrijgezel was en op podia bij optredens veel aandacht van vrouwen kreeg. Hij was in mijn rijdende trein terechtgekomen van een gezin met kinderen, vroeg opstaan, verantwoordelijkheden, een geregeld leven, en hoe gelukkig hij er ook mee was, dat geflirt en geapp was dat stukje ‘rock-’n-roll’ dat was blijven hangen.

Maar hij zag nu in dat hij hiermee alles verloor waar hij van hield en had er alles voor over om het goed te maken. Ik wilde mijn kinderen, die stapelgek op hem waren en voor wie hij de best denkbare stiefvader was, geen tweede scheiding aandoen, dus toen hij beloofde in therapie te gaan, is het me gelukt het vertrouwen in ‘ons’ helemaal te herwinnen. Ik heb zelfs geloofd dat we, doordat we iets overwonnen hadden, gegroeid waren in onze relatie en er sterker en gelukkiger uit waren gekomen. Ik was happyer dan ooit.

Nachtmerrie

En dan komt er zo’n mail … en beland je in een nachtmerrie die zijn weerga niet kent. Het voelde alsof ik van achteren een klap met een honkbalknuppel had gekregen. Ik ging van ongeloof naar enorme woede, naar hele depressieve gedachten. Schaamte ook, zo veel schaamte, want heel Nederland kreeg dit mee … Ik wilde de deur niet meer uit, geen vreemde mensen onder ogen komen, sloot me op in mijn eigen huis, deed ’s nachts geen oog dicht en kon alleen maar huilen. En al was ik omringd door lieve vrienden en familie, ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld.

Boven op het verdriet kwam de haat op social media, die mijn hele familie betrof, zelfs mijn kinderen. De lawine aan keiharde meningen van gasten en presentatoren in talkshows en showrubrieken, anonieme beschuldigingen, oordelen, lelijke columns. Ik kon het letterlijk niet bevatten dat mij – door een niet-kloppende zin in Jeroens statement – een deel van de schuld in de schoenen geschoven werd. Ik wist, en dat zweer ik op allebei mijn kinderen, helemaal van niets bij The Voice. Was van de ene op de andere dag mijn grote liefde kwijt, maar dat was niet erg, want ik had hem toch de hand boven het hoofd gehouden?

Het is net als bij pesten op het schoolplein: je staat blijkbaar liever niet in de hoek waar de klappen vallen. Uit angst ook hoon over je heen te krijgen of, erger nog, zelf gecanceld te worden. Er wordt terecht veel gesproken over de angstcultuur binnen bedrijven, maar niet op durven komen voor mensen die onder vuur liggen is ook een hele nare angstcultuur.

Vertrouwelijk

Ook het feit dat ik uiterst vertrouwelijke gesprekken met Jildou van der Bijl (creatief directeur van LINDA.) – waar ik niet eens bij ben geweest, maar wel kort van op de hoogte ben gebracht – op uitdrukkelijke wens van twee vermeende slachtoffers van Ali B ook echt vertrouwelijk heb gehouden, werd me voor de voeten gegooid. Ineens was ik ook nog degene die Ali misschien wel in staat had gesteld door te gaan.

Ik had die vertrouwelijkheid aan mijn laars moeten lappen en mijn broer moeten zeggen Ali in de gaten te houden (hoe dan?), terwijl de vrouwen vóór we ze in contact brachten met Tim Hofman geen aangifte durfden te doen en absoluut niet wilden dat we de informatie met wie dan ook zouden delen.

De twee bedankbrieven die ik ontving, waarin ze me schreven hoe goed ze waren opgevangen bij LINDA. en hoe erg ze het voor mij vonden dat ik zelfs hier nog de blame voor kreeg, staan met hun toestemming aan het einde van dit editorial en boden zeker troost, maar de vraag waarom ik het ook nog hiervoor moest ontgelden, krijg ik tot op de dag van vandaag niet beantwoord.

Jeroen realiseerde zich dat hij alles had kapotgemaakt en was kwijtgeraakt, dat het geen ‘ingesleten patroon’ was maar een serieuze verslaving, vertrok naar een zware rehab in Amerika om zijn gedrag te veranderen en liet mij achter in de puinhopen. Van het ene op het andere moment was hij weg. Bleek mijn gelukkige gezin gebaseerd op leugens, moest ik mijn grootste angst, ‘alleen zijn’, onder ogen komen en viel het hele beeld van de toekomst die ik dolgraag met hem had willen doorbrengen in gruzelementen.

Media

De media lieten zich geen dag onbetuigd. Jeroens vluchtgegevens werden door een luchtvaartmedewerker naar buiten gebracht, er werd gesuggereerd dat ik zijn rehab betaalde (niet waar), dat het een break-up voor de bühne was (niet waar), dat ik met een privéjet naar Barbados was (niet waar). Er kwam een uitzending van Beau waarin een ongekend staaltje trial-by-media plaatsvond: een vrouw werd daar aan tafel letterlijk gillend aangezet om aangifte te doen, terwijl elke jurist en deskundige zegt dat slachtoffers hun verhaal bij de politie horen te doen en niet op televisie, omdat het hun zaak geen goed doet en de ander zich niet kan verdedigen.

Ik zag beelden van Tim Hofman zelf, die tegen een ongemakkelijke vrouw zei: “Laat een tiet zien, ik heb een stijve lul” en zag hoe dat niet zo erg werd gevonden. Er volgden nog veel meer bekende mannen die seksueel grensoverschrijdend gedrag vertoond hadden en dickpics verstuurd hadden, maar die waren toch minder interessant, want ze waren na een dag al uit de pers. En nergens en door niemand werd bij hen de vraag gesteld of hun vrouwen misschien iets wisten en of die dan niet medeverantwoordelijk waren voor hun foute gedrag.

Ik zag bekende mannen in talkshows zitten, zich daar roomser dan de paus voordoen, en zeggen hoe vreselijk ze het allemaal vonden – soms met tranen in de ogen – en werd misselijk van de pakken boter op hun hoofd. Er kwam een column waarin stond dat ik Nederland jarenlang bewust een sprookje voorgespiegeld had, waar ik heel erg van moest huilen.

De Telegraaf berichtte dagenlang op de voorpagina over Jeroen, met foto en al, maar toen een eigen medewerker, die echt wel bekendheid geniet, zich schuldig had gemaakt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag moest je het met een loep zoeken in de krant.

Het AD, de krant die al een tijd een behoorlijke hetze voerde tegen mijn familie, is eigendom van  het Belgische bedrijf DPG, en daar maakte een topman zich meermaals schuldig aan seksueel grensoverschrijdend gedrag. De man kreeg eerst een waarschuwing, ging er daarna toch mee door en werd, toen dat uitkwam, uiteindelijk ontslagen. Niet met pek en veren, maar met een mooie bedankspeech. Alle hoofdredacteuren van DPG kenden de ware reden voor zijn ontslag maar over deze #metoo in eigen gelederen werd volledig gezwegen.

En juist die krant nam en neemt in de vorm van hun bekendste columniste mijn broer constant de maat. De column over het wangedrag van de topman van haar eigen moederbedrijf kwam er nooit.

Verlies

Ondertussen had ik maanden geen enkel contact met iemand met wie ik veertien jaar samenwoonde. Het voelde alsof hij dood was en ik er niet om mocht rouwen, want gebombardeerd tot nationale klootzak. Terwijl ik verdriet had om het totaal onverwachtte verlies van mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat, en mijn kinderen om het verlies van iemand die er het grootste deel van hun jeugd echt altijd voor ze was.

Ik mis de man die altijd lief voor me was, mijn huis vulde met muziek, die me door veel moeilijke periodes in mijn leven heeft gesleept, de brede schouder waar ik altijd tegenaan kon leunen, en ik háát de man die een voor mij verborgen verslaving bleek te hebben en daarmee – hoe erg – vrouwen verdriet heeft gedaan.

Een verslaving waar ik hooguit vaag weleens van gehoord had maar nu helaas alles van weet. En een verslaving die gepaard gaat met zo veel schaamte en schade dat ik niet op hem stond te wachten toen hij na drie maanden terugkwam uit een heftige rehab, iets wat ik, als het een coke- of drankverslaving was geweest, waarschijnlijk wél gedaan had, omdat iedereen die een verslaving onder ogen ziet en echt aanpakt in principe steun verdient.

Ik heb een damage letter geschreven. Een belangrijk onderdeel van iemands herstel in een rehab is horen welke schade hij heeft aangericht. Die brief schrijven was het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan en ik ben heel bang geweest hem te versturen, omdat iemand die zo rockbottom zit en al zo keihard gestraft en gecanceld is, heel donkere gedachten kan hebben, en de schade zo veelomvattend was dat ik nauwelijks wist waar ik moest beginnen.

Ik heb maandenlang helemaal geen contact gehad totdat ik op een draaidag van een nieuwe serie een appje van zijn broer kreeg dat hij in Zuid-Afrika, waar hij een vervolgtraject deed, een auto-ongeluk had gehad. Op een donkere weg frontaal op een andere auto was gereden. Behoorlijk gewond was, maar gelukkig niet heel ernstig. Na dat telefoongesprek ben ik eerst nog doorgegaan met de opnames, maar klapte ineens volledig in elkaar omdat ik besefte dat ik hem nooit meer gesproken zou hebben als dit anders was afgelopen.

Mediawereld

Ik heb me afgevraagd – en dat doe ik nog steeds – of ik niet helemaal moet stoppen met mijn werk. Om privébeslissingen nooit maar dan ook nooit meer te hoeven verantwoorden. Wil ik nog wel deel uitmaken van de huidige mediawereld waarin collega’s met wie je dacht bevriend te zijn je moeiteloos een mes in de rug steken? Een wereld waarin columnisten en ‘experts’ bij showrubrieken alles over je mogen roepen, schrijven en beweren, hoe kwetsend of pertinent onwaar ook, maar op het moment dat jij één keertje uit hoe ontzettend veel pijn dat doet, zeggen dat jíj je niet aan moet stellen.

Een wereld ook waarin twee mannen bij een juicekanaal letterlijk zitten te proosten op het eerste kapotgemaakte showbizz-huwelijk van het jaar. Waarin, als je je realiseert dat er mensen zijn die nog veel grotere problemen hebben dan jij, en je daarom je te grote, ineens akelig lege huis openstelt voor een Oekraïens gevlucht gezin, dat leidt tot de walgelijke kop ‘Linda slaat slaatje uit vluchtelingen’, omdat ik dat natuurlijk deed als charme-offensief, terwijl de enige reden dat het naar buiten kwam de fotograaf was die in m’n straat stond te posten.

Een wereld waarin de juist zo belangrijke discussie over het grote grijze gebied van #metoo nauwelijks mogelijk is omdat de woke-cultuur weliswaar hard nodig is om dingen te veranderen, maar tegelijkertijd nuancering ontzettend moeilijk maakt. Waarin anonieme beschuldigingen zomaar kunnen leiden tot volledig gecanceld worden en valse beschuldigingen iemand helemaal kapot kunnen maken. En je niets mag zeggen dat een beschuldiging zou kunnen ontkrachten, want dan doe je aan victim bashing.

Ik heb bij Johnny met pijn in mijn hart kunnen zien wat het met een gezin doet als je, in de lange tijd die het duurt voordat het OM iets wel of niet oppakt, letterlijk gegijzeld wordt doordat de andere partij echt álles via de media speelt en je, omdat ons juridisch systeem zwaar overbelast is, eindeloos moet wachten tot je eindelijk jouw verhaal kunt doen.

Hulp

Heb ik nog zin deel uit te maken van een mediawereld waarin de ellende van de één het verdienmodel is van de ander en het de online clicks zijn die tellen en die het hardst aantikken bij negativiteit? Waarin je, als je het geluk hebt gehad veel geld te verdienen, alleen daarom al een kutwijf bent. En waarin je maar toegedicht wordt zoveel macht te hebben terwijl je je juist totaal machteloos voelt. Waarin op social media doodsbedreigingen aan de orde van de dag zijn en er door miljoenen hobbyrechtertjes niet alleen keihard wordt ingehakt op vermeende daders en mogelijke verantwoordelijken, maar ook op slachtoffers.

Het klinkt misschien cru, maar het is wachten tot er een keer iemand van een dak springt en het besef doordringt dat de manier waarop we hiermee omgaan onmenselijk is en middeleeuws.

Ik zag het eigenlijk helemaal niet meer zitten en weet echt niet zeker, hoeveel ik ook van mijn vak hou en hoezeer het ook mijn enige houvast is momenteel, of ik uiteindelijk niet gelukkiger word als ik iets totaal anders ga doen met mijn leven. En ik heb om die vraag te beantwoorden voor het eerst van mijn leven professionele hulp gezocht.

De lieve mensen zijn met meer

Wat wel echt geholpen heeft, was iets dat een goede vriend tegen me zei: “Lieverd, je ziet nu alles als één vijandige bende, maar het betreft hier een hele kleine groep boze schreeuwers die helaas veel aandacht genereren in de media. Onthou één belangrijk ding: DE LIEVE MENSEN ZIJN MET MEER!” Het werd mijn mantra: de lieve mensen zijn met meer. En als je het zo gaat bekijken ervaar je het ook zo. Al die lieve mensen, duizenden echt, die de moeite hebben genomen mij te steunen door me een kaartje, brief of mail te sturen.

De postbode moest dagelijks aanbellen omdat de kaarten en pakketjes niet in de bus pasten. Lieve teksten als ‘we vinden dit ook vreselijk voor jou’, ‘volg je hart’, ‘laat je niet gek maken’, ‘dit hebben jullie zo niet verdiend’, ‘we missen je’. Vrouwen die schreven soortgelijke dingen meegemaakt te hebben en bevestigden dat je inderdaad juist altijd de laatste bent die weet dat je man vreemdgaat.

Ik kreeg stapels boeken opgestuurd, zelfgehaakte beschermengeltjes, gelukssteentjes, geborduurde uithuilzakdoekjes, chocola. Een gigantisch boeket met 150 baccaratrozen van een vissersbedrijf uit Urk, ‘zomaar een hart onder de riem’ stond er op het kaartje.

Vriendschap

Ik zag het toen ik, na mezelf maanden afgesloten te hebben, voor het eerst weer naar een winkel durfde en de oudere dame die mijn aankoop inpakte zachtjes zei: “Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar meissie, wat een zorgen.”

Bam, daar waren de tranen weer, midden in de Bijenkorf. De onbekende vrouw die me zomaar een kasjmieren trui in mijn handen drukte “omdat ik wel wat extra warmte kon gebruiken”. Lieve collega’s die appten, belden, langskwamen. M’n familie die in een kring om me heen ging staan. Mijn geweldige kinderen, die me zo steunen maar hun hart ook niet dichtgegooid hebben voor Jeroen, omdat hij voor hen alleen maar goed geweest is. Mijn vriendinnen, die maar weer eens bewezen hebben dat vriendschap de meest bestendige relatie in je leven is.

De lieve mensen van de Postcode Loterij, die met bloemen langskwamen en zeiden dat er pas weer Miljoenenjachten zouden komen als ik eraantoe was en met me meeleefden, net als de leiding van SBS. De lieve meiden van LINDA., die hun stinkende best hebben gedaan dit blad te blijven maken zoals ik het gewild zou hebben, de warme crew en cast van de serie die ik ben gaan draaien, die me zo fijn aan het lachen kregen.

Het is écht zo: de lieve mensen zijn met veel en véél meer. Je hoort ze alleen minder omdat ze wel wat beters in hun leven te doen hebben dan zo meedogenloos hard oordelen, of omdat ze zelf problemen hebben gehad en dat compassie met andere mensen met zich meebrengt. Het is de grootst denkbare troost geweest, waarvoor heel, héél veel dank.

Twijfels

Troost in de zwartste tijd van mijn leven, waarin ik continu heen en weer geslingerd word, waarin mijn hoofd en mijn hart nog dagelijks ruzie hebben. En waarin ik mezelf ook zeker de vraag heb gesteld: heb ik iets verkeerd gedaan? Als dat steeds maar gesuggereerd wordt in de media, ga je toch twijfelen. Had ik moeten zien wat er gebeurde? Had ik anders moeten handelen?

Een vriendin die meermaals door haar man bedrogen was, had haar psychiater gevraagd: “Hoe kan het dat ik dit niet heb gezien, terwijl ik toch echt een intelligente vrouw ben?” De psychiater antwoordde: “Je bent zo intelligent als je emoties het toelaten. Als je heel veel van iemand houdt, kun je Einstein zijn die zijn vrouw naakt onder een andere man ziet liggen, en denken: o jee, zij is niet goed geworden, hij is haar aan het reanimeren.” Misschien is dat zo, maar ik wil het niet als een fout zien dat ik heel veel van iemand heb gehouden.

PS Voor iedereen in de media die er zo vreselijk druk mee is: nee, we zijn beslist niet weer bij elkaar. We praten af en toe. Met hulp van een therapeut, omdat er nogal wat gebeurd is. Ik hoop dat dat mag.

De brieven:

Koop LINDA. hier

Linda de Mol vanaf 21 september weer terug bij LINDA. magazineLees ook