In 2012 was ze wereldnieuws. Laura Dekker, toen zestien, had het plan opgevat om in haar eentje de wereld rond te zeilen met haar boot Guppy. Dat stuitte op veel tegenstand, maar ze ging tóch.
Dertien jaar na haar veelbesproken reis praat het ‘zeilmeisje’ over haar ervaringen met Joris Linssen in Boeddha in de Polder.
Veertien jaar later zien we geen vastberaden tiener, maar een volwassen vrouw van 29, met haar partner en twee kinderen. Maar voor dit gezin – uiteraard – geen doorzonwoning in een Vinex-wijk: ze leven nog altijd voor het zeilen. Al is het inmiddels bepaald geen soloreis meer, destijds de belangrijkste reden van alle ophef.
Met een groep van tien tieners tussen de twaalf en zestien reist Laura weer de wereld over. Tijdens een tussenstop in het Noorse Stavanger ontvangt ze presentator Joris Linssen op haar boot. Ze is inmiddels een stuk rustiger dan in haar tienerjaren, te meer omdat ze anderen nu de fijne kneepjes van het zeilen leert. En, zoals ze het zelf zegt, om hun eigen kompas in het leven te vinden.
Het is dan ook een drukke boel op de boot. Met een flinke groep mensen aan boord is de ruimte krap en de mogelijkheid om weg te lopen van een conflict zo ongeveer onmogelijk. Het hele stel staat was te vouwen, volgens Laura het meeste werk wanneer je op een boot woont.
Er is een jongenshut en een meisjeshut. Als ze aan boord komen, kennen de jongeren elkaar nog niet. Dat kennismaken gaat soms wat stroef, maar ze zijn al snel gewend aan elkaar. Ze leren er zeilen als een pro, navigeren en doen tussendoor ook nog gewoon via een online programma hun schoolwerk.
Laura merkt dat de tieners daardoor snel verantwoordelijkheid leren nemen, net als zijzelf destijds. “Als je je taken niet uitvoert, dan heeft dat consequenties. Dan zijn er gewoon geen boodschappen aan boord bijvoorbeeld. Ook leren ze elkaar te respecteren, dat iedereen kan zijn zoals hij is.”
De meeste tieners doen het voor het avontuur, maar Laura ziet ze stuk voor stuk groeien als mens. “Het is ook echt geen vakantie. Het is meer jezelf resetten.” Ze is zelf inmiddels 29, maar denkt nog vaak aan de tijd dat ze als piepjong meisje haar plan trok en werkelijk iédereen een mening over haar had.
Om die reden heeft ze jaren weinig aan publiciteit gedaan. Want die herinneringen doen haar wel pijn, zegt ze. “Ik had het gevoel dat ik niet meer als een mens gezien werd, maar als een discussie. Ik kreeg ook allemaal dingen naar mijn hoofd geslingerd. ‘Ik hoop dat je zinkt’, dat soort dingen. Ik denk dat ik me nog nooit zo eenzaam heb gevoeld. En ik denk dat het voor mijn vader nog veel zwaarder is geweest. hij werd toch als de verantwoordelijke gezien.”
Toch zette ze door, ook al werd ze zelfs tijdelijk uit huis geplaatst. “Toen werd ik even heel vervelend. Liep ik de hele tijd weg. Maar het was voor mij geen keuze. Ik was er absoluut klaar voor om de wereld rond te reizen.”
En dat deed ze. Ze vertrok en maakte zich los van alles. En zo voelde dat voor haar ook: ultieme vrijheid. “Toen ik wegvoer was ik heel blij, maar ook op van de zenuwen. Ik kon dagenlang niet eten. Ik voelde me daar ook niet eenzaam, ik was heel blij om los te zijn van alles. Voor mij heeft zeilen dat nog steeds: vrij zijn.”
De kinderen leren nu wat ze zelf ook leerde op de golven. “Ik ben niet echt een rustig persoon, maar dat leert de zee je wel. Als je vaart is de wind niet zoals je wil. Je leert omgaan met tegenslag, go with the flow. Ik ben het meest gegroeid op de moeilijke momenten.”
Je kijkt de aflevering van ‘Boeddha in de Polder’ hier terug.
Van 'zeilmeisje' naar 'zeilmevrouw': Laura Dekker snapt tien jaar later de ophef nog steeds niet
