Sofie Rozendaal (35) schreef in ‘De ideale vrouw die ik nooit was’ over haar vergeefse zoektocht naar perfectie. Als er een voorstadium van baarmoederhalskanker wordt ontdekt, gooit ze het roer om.
Dat vertelt ze in een openhartig interview met LINDA.nl.
“Al zolang ik me kan herinneren, kamp ik met een enorme drang naar perfectie”, aldus Sofie. “Op meerdere momenten in mijn leven werd ik daarmee geconfronteerd en besloot ik dat ik het moest loslaten. Dat hield ik een tijdje vol en dan sloop het er weer in.”
Zo worstelt de schrijfster met – zoals ze het zelf noemt – het ‘lievemeisjessyndroom’. “Ik heb de neiging altijd lieflijk en aardig gevonden te willen worden, door iedereen. Ik lach veel, toon interesse en zet mezelf bewust niet op de voorgrond. Dat is ook een manier van manipuleren. Je voorkomt dat mensen je niet aardig vinden en dingen zeggen die je niet wilt horen. Je houdt grip op de situatie.”
Ook op andere vlakken is ze veeleisend. “Ik had het gevoel dat ik er altijd op m’n best uit moest zien. Aan mijn vriend toonde ik alleen de beste versie van mezelf. Op mindere momenten trok ik mij terug.”
Tussen haar zestiende en achttiende ontwikkelt ze anorexia nervosa. “Ik was obsessief met mijn gewicht en uiterlijk bezig.” Maar ze werkt aan zichzelf, een gezond lichaam en een gezonde geest. Met succes: Sofie wordt de eetstoornis grotendeels de baas. Extra groot is de schok dan ook als ze anderhalf jaar geleden in het ziekenhuis belandt. Ze heeft het voorstadium van baarmoederhalskanker, veroorzaakt door het HPV-virus. “Ze haalden cellen weg. Dat was niet zo heftig, maar daarna kreeg ik een bloeding waardoor ik in het ziekenhuis belandde.”
Ze ligt op een gezamenlijke afdeling waar ze niks anders doet dan in bed liggen en piekeren. “Het was een schok. Juist omdat alles in mijn leven zo goed ging. Ik had mijn eetstoornis overwonnen en het leven lachte me toe, dacht ik. Ik was gezond, daardoor leefde het ijdele idee dat ik alles onder controle had.”
Ze voelt zich schuldig en schaamt zich. “HPV loop je op door seksueel contact. Mijn hele seksuele verleden passeerde de revue in mijn hoofd. Ik gaf mezelf de schuld. Er moest een medisch team worden opgetrommeld voor mijn operatie en ik kon alleen maar denken: andere mensen moeten wachten op hulp en dat is mijn schuld.”
“Alles van vroeger kwam naar boven. Ik werd teruggeworpen op mezelf en mijn gedachten en ben veel gaan opschrijven.” Een paar dagen later krijgt ze goed nieuws: alle onrustige cellen zijn verwijderd en ze heeft geen kanker. “Er viel een last van mijn schouders. Ik kreeg een tweede kans. Die zou ik niet door mijn vingers laten glippen.”
De ideale vrouw die ik nooit was is een zelfonderzoek. “Zonder het boek was ik waarschijnlijk teruggezakt.” In het boek is Sofie bijzonder openhartig over haar leven. “Het gaat over de schoonheid van imperfectie in een tijd waarin alles maakbaar lijkt. We worden overladen door ideaalplaatjes. Alles is mogelijk en als het ons niet lukt, voelt dat als falen en geven we onszelf de schuld. Uiteindelijk is het leven een aaneenschakeling van toevalligheden en hebben we maar weinig controle. Geluk haal je uit de kleine momenten waarin je je tevreden en comfortabel voelt bij de mensen om wie je geeft. Ik hoop dat dit boek relativerend werkt. Dat mensen zich realiseren dat het leven soms ongepolijst is.”
De ideale vrouw die ik nooit was van Sofie Rozendaal is nu te koop.
Psycholoog Aukje Nauta schreef een boek over schaamte: 'Schaamte kan een krachtbron zijn'
