“Gooi me je boeglijn toe! Nee niet de hele twintig meter, maar alleen het oog. En beleg het andere eind nu snel op je kikker. Harder trekken!” In het Engels hoor ik mezelf bevelen blaffen naar de catamaran die ons als partnerboot voor de doortocht door het Panamakanaal is toegewezen. Het is niet te geloven, de crew op die boot kan echt helemaal niks. Het blijken vrienden van vrienden te zijn die zelfs nog nooit voet op een zeilboot hebben gezet, laat staan een lijn in handen hebben gehad. Alsof hij het in Keulen hoort donderen, kijkt de jongen op het voordek me met glazige ogen hulpeloos aan. Ik houd m’n hart vast voor onze doortocht. We hebben er zo naar uitgekeken. Tjaart en ik zijn zelfs als line handlers (helpers) op een bevriende boot mee geweest om ervaring op te doen en meer te kunnen genieten van onze eigen doortocht. Maar dit lijkt op een catastrofe af te stevenen.

Het is zeven uur ’s avonds. Vlak voor ons doemen de lichten van de eerste sluizen op. We naderen de ingang van het iconische Panamakanaal. Niet voor niets wordt het ook wel het achtste wereldwonder genoemd. Het is een van de grootste bouwwerken ter wereld, in 1881 gestart door de Fransen maar in 1914 afgerond door de Amerikanen. Pas sinds 2000 is het kanaal met haar sluizen officieel in Panamees bezit. Het kanaal doorsnijdt de twee delen van het Amerikaanse continent. Tegelijkertijd verbindt het twee oceanen. Een paradox die me bezighoudt, terwijl we met z’n allen proberen de catamaran en de Zouterik aan elkaar te verbinden om zo samen de sluizen binnen te varen.

Eenmaal door het kanaal varen wij een nieuw hoofdstuk in ons zeilavontuur tegemoet. We verlaten de Atlantische Oceaan die we in de afgelopen negentien maanden zo goed hebben leren kennen. Ze was ons thuis en liet ons al haar prachtige schatten zien. In haar dieptes en aan haar randen verkenden we een nieuwe wereld. Paradijselijke eilanden omringd door turquoise blauw water met haaien, roggen en de mooiste vissen. Diepgroene jungles met brulapen, slangen, luiaards en toekans. We voelden ons verbonden met moeder aarde in al haar grootsheid.

Lees ook
‘Het gesprek met mijn buurman die vegan is, echoot na in mijn hoofd’

Vóór ons ligt een groot zwart gat. Of liever gezegd: een blauw gat. Want de Grote Oceaan doet haar naam eer aan. Met een oppervlakte van 165 miljoen km2 beslaat ze maar liefst 32 procent van het hele aardoppervlak. En daar varen wij dan straks met ons twaalf meter lange bootje overheen. Het is nog onwerkelijk. Wat gaat dat grote blauw ons brengen? We hebben sinds ons vertrek uit Nederland zo’n 9000 zeemijlen afgelegd en het 80 kilometer lange kanaal brengt ons in minder dan 24 uur via zes sluizen naar onze volgende etappe. Nog eens 9000 mijlen scheiden ons bij de uitgang van het Panamakanaal van onze nieuwe stip op de horizon: Nieuw Zeeland. Daar verwachten we in november voet aan wal te zetten. Dan zijn we letterlijk op eigen kiel naar de andere kant van de aarde gevaren.

Misschien tart ik het lot, maar stiekem durf ik toch steeds een beetje meer trots te zijn. Trots op ons, op ons gezin en op onze familie en vrienden thuis die in hun hart met ons meereizen. Ik ben trots op de diepe connectie die we zijn gaan voelen met het water om ons heen, met de natuur, met alle mensen die we hebben ontmoet, locals én zeilers net als wij. Als deze reis íets met ons doet, dan is het wel de verbondenheid met het pure leven dat zich elke dag rondom ons kleine drijvende huis afspeelt.

Ons afscheid van de Atlantische Oceaan betekent ook mijn afscheid als LINDA.nl-columnist. Terwijl ik een fles champagne ontkurk om met onze hele crew te proosten op onze ongeschonden doortocht door het kanaal, realiseer ik me dat ieder einde een nieuw begin betekent. Ik vaar met mijn gezin nieuwe avonturen tegemoet. Je kunt onze belevenissen nog steeds blijven volgen op onze eigen social media kanalen (zie onder). Leuk dat je zo lang met ons meegezeild hebt. Het was fijn me verbonden te weten met zoveel stoere Nederlandse vrouwen. Fair winds!

Mariska en haar gezin volgen op hun zeilreis? Al haar verhalen vind je op Zouterik.com. Voor alle foto’s moet je hier zijn. En Linde vlogt hier over haar avonturen.