Marije Knevel, adjunct-hoofdredacteur van LINDA.nl, doet mee aan dit seizoen van ‘Wie is de Mol?’. Enig, maar het zorgt er ook voor dat redacteur Ellen elke week met een hartslag van 150 voor de tv zit. Want ja, hoe is het nou om elke dag te werken met een WIDM-kandidaat?
Dienstmededeling: lees niet verder als je aflevering vijf nog niet gezien hebt. Wel gekeken? Lees dan wat onze huis-Molloot Ivo hierover te zeggen heeft.
Op 21 december 2020 ontploft de appgroep van de redactie. Een foto van een laptopscherm maakt duidelijk dat onze redactiemoeder meedoet aan Wie is de Mol?. En ja, dat ze dus ook glashard gelogen heeft over die wekenlange ‘break’ in september. Wel potdikke…
De poule-machine wordt meteen opgestart en ik neem me voor om braaf het hele seizoen te volgen, voor het eerst in jaren. Ik wil toch weten hoe ze het doet, hè. De edit-kunsten van het Wie is de Mol?-team zijn natuurlijk fantastisch en ik weet heus wel dat niemand meteen ziet wie de Mol is. Maar toch: ik leg de lat hoog voor mezelf. Ik werk tenslotte elke dag met deze vrouw, ze zal zichzelf toch vast wel stiekem verraden? Ze is toch te vertrouwen? Ik kén haar toch?
Nou, ik heb één woord voor je: paranoia. De trust issues beginnen een halve dag later al, lang voordat de eerste uitzending op tv is. Ik pas, tot Marijes vreugde, haar naam aan in mijn contactenlijst en dit blijkt het startschot voor veel overanalyse. Vanaf aflevering 1 verander ik in een soort televisieverslaafde gnoom die alles met samengeknepen, wantrouwende ogen gadeslaat.
Is de aflevering afgelopen? Dan is het tijd voor de socials. Zien andere kijkers wat ik zie? Wat zeggen de fanaccounts, de polls? Wat vinden mijn Molloot-collega’s en wat post Marije zelf allemaal? Ik speur me het ongans. Gelukkig beperken mijn Sherlock-kunsten zich voornamelijk tot het handelen van Marije zelf: stel je voor dat je dit bij elke kandidaat zo nauwkeurig moet volgen. Dan jaag je jezelf binnen no time een slaaptekort in.
Mijn verdenkingen wisselen naarmate de serie vordert. Ik hobbel van Charlotte naar Splinter en Renée, maar na aflevering drie komt daar ook Marije bij. Als ik dat tegen haar zeg in een videogesprek, kom ik voor het eerst echt in aanraking met haar pokerface. On-door-gron-de-lijk, die vrouw. Ze giechelt wat, haalt haar schouders op en laat mij weer aan m’n lot over. She’s no help. Zo’n steengoede pokerface is natuurlijk wel handig om te hebben als Mol, maar dat terzijde. Of toch niet?
Maar goed: als een collega meedoet aan zo’n spektakel, kijk je er zéker met andere ogen naar. Vrienden vragen me meerdere keren of ik ‘extra dingen’ weet en ik let scherper op Marijes maniertjes dan op die van Rocky. Riskant, want halló tunnelvisie, maar het gebeurt automatisch.
Tijdens werkuren hap ik metéén als Marije er zelf over geint, en ook haar Instagram stories worden grondig geanalyseerd. Waarom post ze precies die ene foto voor het stadhuis van Deventer, waar grote vingerafdrukken op staan? Niet dat ze daar ooit over zal uitweiden, maar ach: het houdt de boel wel lekker spannend. Tenslotte hebben maar weinig mensen dagelijks contact met een potentiële Mol.
Een ding weet ik na vijf afleveringen zeker: ik weet helemaal niks, net als jij. En Marijes pokerface? Die is véél te goed. Maar ik houd je voorlopig wel goed in de gaten, Kne-mol. Met je vijfduizend euro.
Lees ook
Marije Knevel over haatberichten na deelname ‘Wie is de Mol’: ‘Sterf, lees ik soms’
