Jongerenhospice

Van Duijn werkt nu een jaar in het Leidse jongerenhospice. Ze vangt er jonge mensen op – de meeste zijn tussen de 20 en 30 jaar oud – die door uiteenlopende ziektes niet lang meer te leven hebben.

In het lichte en ruim opgezette hospice zijn zes kamers, waarvan er op het moment drie bezet zijn. Twee kamers worden al anderhalf jaar bewoond door twee ‘gasten’, zoals ze hen daar noemen, met spierziektes. In één ligt een jonge vrouw van 22. Ze heeft een tumor in haar nekwervels.  

Lees ook
Buschauffeur Lizette (21): ‘Ondanks de rare periode veel plezier in mijn werk’

Verzorging

Normaal gesproken zijn de andere kamers eveneens bezet. De meeste mensen hebben nog zo’n drie tot vier weken te leven als zij in het hospice terecht komen. Van Duijn verzorgt hen, lacht met hen, eet met hen, bespreekt hun laatste wensen met hen. Zij is erbij als het slechter gaat en ze gesprekken moet voeren over wat ze willen op het allerlaatste moment. 

Het gaat dan bijvoorbeeld over wel of geen pijnstillende medicatie. “Niet iedereen kan zich aan die gesprekken en hun ziekte toegeven. Sommigen verzetten zich, willen het niet geloven. Zo had ik één gast die op het laatst helemaal in paniek raakte, maar die ik toen niet kon helpen. Dat heeft me nog weken achtervolgd.”

Afgelopen zaak

Nu is de helft van de kamers leeg. Gasten komen niet meer omdat ze geen bezoek mogen ontvangen in het hospice. De mannen met de spierziektes houden het nu zelf ook af, want als zij met het virus in contact komen, is de kans groot dat ze eraan overlijden. Het meisje van 22 ziet alleen haar moeder, die iedere avond langskomt. Van Duijn: “Terminale mensen melden zich niet meer aan, omdat ze op het eind graag iedereen om zich heen willen, maar dat kan hier nu niet.”

Lees ook
Supermarktmanager Redouan Assakali: ‘Het was hier de afgelopen weken gekkenhuis’

Gevaarlijk

Ze doen er in het hospice alles aan om de veiligheid van hun gasten te garanderen, zegt Van Duijn. Ze zetten alleen nog cruciale vrijwilligers in, ze ontsmetten zich nog vaker dan anders, ze werken alleen nog met handschoenen aan en bij verkoudheid dragen ze een mondkapje. Thuisblijven gebeurt alleen bij koortsverschijnselen. Medewerkers worden dan ook direct getest.

Van Duijn zelf doet er ook alles aan om niet met het virus in contact te komen. “Bij onze gasten is het echt heel gevaarlijk. Dat je op jonge leeftijd aan een ziekte overlijdt, is al heel heftig, maar je wilt echt niet dat ze door corona nóg eerder afscheid moeten nemen.”

Geen sociaal leven

De verpleegkundige heeft daarom strenge maatregelen genomen. Haar partner doet de boodschappen en zij komt alleen buiten om een rondje hard te lopen. “Voor de rest kom ik nergens meer. Ik zit in de tuin. Buiten mijn gezin om heb ik geen sociaal leven meer.”

Ze zou het advies van het kabinet om binnen te blijven altijd hebben opgevolgd, zegt ze, maar door haar werk net nog een beetje meer. “Het laatste wat ik wil, is dit virus bij mijn werk naar binnen brengen. Dat is verschrikkelijk bij deze doelgroep. Daarom ben ik misschien iets strakker in de dingen die ik tijdens mijn privétijd doe.”

Lees ook
Karin werkt in een verpleeghuis: ‘Ouderen zijn zich enorm bewust van hun kwetsbaarheid

Grapjes

Ondanks de angst is de sfeer in het jongerenhospice nog wel goed, zegt Van Duijn. “We maken er het beste van. Op Koningsdag werden er tompoucen bezorgd. We eten ’s avonds aan tafel met z’n allen, dan wordt er lekker gekookt en worden er grapjes gemaakt.”

“We geven iedereen extra aandacht en proberen de moed erin te houden. Je kan bij de pakken neer gaan zitten, maar dat heeft geen nut. Je wil de laatste fase van hun leven nog zo leuk mogelijk maken.”