Vaderskindje

Ik werd een vaderskindje genoemd en ben dat in de 26 jaar dat ik hem bij me mocht hebben ook gebleven. Mijn allerbeste vriend, zo noem ik hem nog steeds. Met trots kijk ik terug op de band die wij hadden en hoe die zich ontwikkeld heeft. Van het kleine meisje dat graag met papa meeging naar voetbal tot de volwassen dochter die samen met haar vader de kroeg in dook voor een biertje. Altijd een vader, maar bijna net zo vaak mijn maatje. Onze band was sterk, maar relaxed. We waren vaak samen, omdat we dat wilden en niet omdat dat moest of hoorde.

Plotsklaps

Het feit dat we wisten hoe gek we op elkaar waren, gaf mij dan ook kracht toen hij vijf jaar terug geheel plotsklaps overleed. Toen hij op zakenreis was, werd hij opeens niet meer wakker, terwijl hij pas 55 jaar oud was en zo fit als een hoentje. Deze keer geen spandoeken op Schiphol, maar een kist met daarin mijn vader.

Lees ook
Judiths opa overleed aan prostaatkanker: ‘Hij was zo’n opa die je ziet in een film, ontzettend lief’

Gieter en hark

Ik denk nog elke dag aan hem en mis hem zo erg. Wel is het rouwrandje er vanaf. Als ik aan mijn vader denk doe ik dat met een lach en steeds minder vaak met een traan. De mooie herinneringen staan centraal en dat zijn er een hele hoop. Inmiddels ben ik zelf moeder en ik vind het heel pijnlijk dat mijn zoontje zijn opa nooit zal kennen. Wat had ik graag gewild dat die twee elkaar hadden ontmoet. Wel bezoeken we regelmatig het graf van mijn vader, waar mijn kleine peuter dan enthousiast mee helpt met de gieter en hark. Ondanks dat mijn vader niet werkelijk in zijn leven is, zal ik mijn zoon alle mooie verhalen vertellen. En ook een belangrijke les die ik door het overlijden van mijn vader heb ondervonden: geniet van elkaar, want ‘een leven lang’ hoeft niet altijd lang te zijn.