Vanaf 1 juli 2020 zullen de  halsbanden verboden zijn. Timing hoor. Net nu ze in de politiek zo goed van pas waren gekomen. Maar goed, het blijkt te gaan om viervoeters. Blijkbaar wordt de honden-‘blafband’ nog volop gebruikt. Ongewenst gedrag mag nu nog ‘voorkomen’ worden met stroomstoten. Ik ben in shock.

Je hoeft maar naar mijn kinderen te kijken om te zien dat ik opvoeden een moeilijk klusje vind. Handhaven, consequent zijn en soms een beetje streng; ik ben er gewoon niet zo goed in. Soms beheersen mijn kinderen ineens iets ‘volgens het boekje’. Ik schrik daar altijd een beetje van. Dat moet dan dus per ongeluk zijn gegaan, denk ik dan. Zo’n competentie die er stiekem is ingeslopen. Dan hoor ik ze ineens met ‘u’ spreken. Of het mes rechts leggen en de vork links. Of uit eigen beweging Stevie Wonder opzetten. Het zijn ronduit hoopvolle ontwikkelingen, maar of ík daar nou de credits voor moet opeisen? Ik ken mijn plaats, want wat natuurlijk vooral opvalt, zijn de minder geslaagde kanten.

En – ik had geen idee – er is dus een parallel met honden.
Nu ben ik zelf een relatieve nieuwkomer in de hondenwereld en kijk m’n ogen uit. Inmiddels hebben we hier twee vrolijke exemplaren, die van gekkigheid niet meer weten naar welke bijnaam ze moeten luisteren. Dat wil zeggen: áls ze überhaupt luisteren want – ik val in herhaling – in opvoeden heb ik nooit uitgeblonken. En honden houden lijkt verdomd veel op kinderen houden.
Een aantal elementaire dingen: ze vertikken hun eigen rommel op te ruimen, bedelen de hele dag om iets lekkers, luisteren zelden en lopen non-stop voor je voeten.

Een behoorlijk ongewenst rijtje, als je het mij vraagt. Maar stroomstoten? Serieus? Waarom? Op de kleuterschool leerden we dat koeien loeien, varkens knorren en honden blaffen. En nu willen we de hond maar niet de blaf?
Omdat we ons schamen? Willen we zo graag de indruk wekken dat we alles onder controle hebben? Niet alleen onze kinderen en hun gedrag, maar ook onze honden? Kom op zeg, investeer in een fatsoenlijke training en heb geduld.

Nou ben ik natuurlijk geen kenner. Sterker nog; ik doe ook maar wat.
Maar goed, geduld dus. Dat geldt zeker voor mij. Met mezelf, de kinderen en de honden. Zul je zien dat ze straks allemaal een neus voor goeie muziek blijken te hebben. Ik kan nu al niet wachten.

Maike Jeuken (47) is freelance journalist en fotograaf.
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen.
Voor LINDA.nl schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram: @maikejeuken