‘Op zoek naar een beter leven voor zijn dochter Allsa (5), trekt de Syrische Wadi Ghazi samen met haar naar Europa. Halverwege de reis raakt hij haar kwijt.’ Het had de omschrijving kunnen zijn van een Netflix film die ik – bankhangend in de kerstvakantie – ga kijken. Maar dat is het niet. Het is nieuws en ik voel een stomp in m’n volgevreten kerstbuik.

Deze man is zijn dochtertje kwijt. Ze is weg. Ineens niet meer op de plek waar ze even bleef toen hij eten ging kopen. En ook het Irakese gezin met wie ze optrokken in hun zoektocht, is verdwenen.

Afschuwelijk genoeg staat dit verhaal niet op zichzelf. Eenmaal Europa binnengekomen, raakten al minstens tienduizend kinderen kwijt. Gewoon k.w.i.j.t.?!
 Dat woord hoort niet bij kinderen, dat hoort bij sokken. Díe raak je kwijt. Geen kinderen. En in filmscripts, daar mogen ze allemaal verdwijnen. Maar toch niet in het écht? Jawel dus. En gewoon hier om de hoek, in Europa. Niet te bevatten. Helaas vallen veel van deze kinderen in handen van verkeerde mensen. Een rijtje waar je eigenlijk liever overheen leest; orgaanhandelaren, pedofielen, mensenhandelaren en netwerken in de kinderprostitutie.

De omvang van dit probleem wordt me nu pas goed duidelijk. Door Wadi’s verhaal krijgt het een gezicht. Mijn hart knijpt samen.

Hoe kan het dan zijn dat wij rustig slapen? Vrolijk de Top 2000 luisteren? Of dat we elkaar een fijne jaarwisseling wensen? Hoe kan ik in godsnaam panikeren over een scheurtje in m’n langste nagel? Of me druk maken over de verhouding oliebollen vs appelflappen, terwijl er kinderen vermist zijn! Moeten we die niet zoeken? De godganse dag zitten we op Facebook en Instagram. Op zoek naar bevestiging. Maar niet naar deze kinderen. 
Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Waarom zien we nergens posters met vermiste koppies? Of melkpakken met foto’s. Waar blijven de amber alerts? Van vermiste kinderen in Nederland kent iedereen de naam en het gezicht, en daar hebben we dan, heel terecht, buikpijn van. En een vermist huisdier kan tegenwoordig ook niemand ontgaan dankzij social media en opgehangen affiches.

Dat zelfs een zoekgeraakte kat hier meer aandacht lijkt te krijgen dan zoekgeraakte vluchtelingkinderen, is verbijsterend.

Inmiddels is de Syrische Wadi hier in Nederland aangekomen. Vanuit het AZC in Drachten blijft hij wanhopig doorzoeken naar zijn dochter via internet, instanties, interpol en de politie. Zijn thuisgebleven vrouw durft hij niets te vertellen over hun verdwenen dochter. Hij vertelt haar dat ze bij het Irakese gezin is en dat hij werkt aan gezinshereniging. Zijn vrouw geloof hem. Tenminste, dat hoopt Wadi. Zelf wil hij ook geloven dat ze bij hen is. Hij vertrouwde deze mensen.

Vanavond in Drachten eet Wadi misschien ook wel een oliebol. Hij vertelt soms oude foto’s van Facebook te halen en naar z’n vrouw te sturen. Hij moet toch wat om haar gerust te stellen. Want ze leeft vast nog, hun Allsa van vijf. Dat zegt hij te weten, heel diep in zijn hart.

Wanhoop, machteloosheid, verdriet. Maar ook hoop, kracht en liefde.
Zoveel gevoelens, zoveel te doen. Toch weet ik even niet waar ik het zoeken moet.

Lees ook
Columnist Maike schaamt zich niet langer voor haar nepkerstboom, en wel hierom

Maike Jeuken (47) is freelance journalist en fotograaf. 
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen. 
Voor LINDA.nl schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram: @maikejeuken