In onze serie ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag gedenkt Luc Peters (41) zijn vrouw Isabelle, die overleed door uitgezaaide borstkanker.
Geschreven door Luc Peters, ter nagedachtenis aan Isabelle Peters-Reijnen (15-04-1978 – 14-08-2018).
‘Iesje is niet meer.’ Met die woorden liet ik op 14 augustus 2018 vrienden en familie weten dat het mooie leven van Isabelle tot een einde was gekomen. Na 5,5 maand gestreden te hebben, kon haar lichaam het niet langer aan en is Isabelle uiteindelijk overleden aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker. Het verhaal is zo vers en zo onwerkelijk dat ik niet weet waar ik moet beginnen.
Lees ook
Ulrikes moeder overleed plotseling aan een hartinfarct: ‘Ze is voor mijn voeten in elkaar gezakt’
Op 15 mei 2017 ging Isabelle naar het OLVG-ziekenhuis in Amsterdam voor haar jaarlijkse check-up en mammografie. Deze jaarlijkse controle was er vanwege de borstkanker die bij haar in augustus 2008 was geconstateerd. We waren toen net een jaar getrouwd en onze wereld stortte in. Isabelle werd al snel geopereerd, bestraald en in het voorjaar van 2009 heeft ze chemotherapie ondergaan. De chemo was preventief, want de borstkanker was toen niet uitgezaaid en alles was keurig weggehaald. Kanker overwonnen, door met ons ‘normale’ leven. We hadden het geluk om in 2011 en 2012 twee mooie jongens op de wereld te mogen zetten: Cis (7) en Dex (6).
Maar bij deze controle kregen we schokkend nieuws. We kregen te horen dat er weer een tumor in haar linkerborst zat. Weer een agressieve triple negatieve tumor, net als in 2008. Positief als Isabelle was, ging het traject weer vol energie aan: weer chemo en ditmaal een volledige amputatie en reconstructie.
Luc met zijn vrouw Isabelle en kinderen Cis en Dex.
Isabelle werkte net in een nieuwe functie bij Nike en moest haar hele leven opnieuw stopzetten om beter te worden. Want dat zou ze. In december en januari 2018 moest ze herstellen van de operatie en weer op kracht komen. De operatie was geslaagd, de tumor was weg en er waren geen uitzaaiingen gevonden.
Op 1 februari 2018 begon Isabelle weer met werken bij Nike. Ze had er zin in en dacht na een paar weken dat ze misschien wel iets te hard van stapel was gelopen en iets te snel was gere-integreerd. Ze had namelijk hoofdpijn die maar niet wegging. Bij de vervangende huisarts kreeg ze te horen dat het waarschijnlijk nog het staartje van de griep moest zijn, want dat heerste.
Maar toen het na een week steeds erger werd en ze uitvalverschijnselen in haar rechterarm begon te krijgen, werd Isabelle doorgestuurd naar de neuroloog. Daar zou ze 2 maart 2018 een afspraak mee hebben. Het kwam er niet van. Isabelle werd woensdag 28 februari 2018 met spoed opgenomen.
Een CT-scan op de eerste hulp wees toen uit dat er meer dan tien tumoren in haar hoofd zaten. Tot het tegendeel was bewezen, moesten we ervan uitgaan dat het uitzaaiingen van de borstkanker zouden zijn. Die nacht is ze overgeplaatst naar het AMC. De volgende morgen kwam de meest afgrijselijke diagnose binnen: meer dan twintig tumoren in haar hoofd veroorzaakten de hoofdpijn en konden niet behandeld worden. Alleen een ‘levensverlengende’ bestraling kon wellicht iets doen, maar het vooruitzicht was dat Isabelle tussen de twee en zeven maanden te leven had.
Isabelle samen met de kinderen.
Dit soort scenario’s zie je alleen maar in films. Hoe moest dat met onze zoontjes? Ze moest nog 40 worden. Ze heeft in de periode tussen 1 maart en haar overlijden op 14 augustus 2018 fantastisch gestreden, gesport, geleefd en we zijn enorm dankbaar dat ze nog zo bij ons is geweest. We hebben mooie herinneringen gemaakt met elkaar, met de kinderen. Van de Efteling tot aan een rondreis door Denemarken.
Op haar veertigste verjaardag hebben we het leven gevierd. Gelukkig heeft ze ook de verjaardag van onze jongste zoon Dex nog mee kunnen maken en zijn we nog op vakantie gegaan naar Zoutelande. Voor de kinderen zijn dat hele speciale momenten geweest en ik hoop dat ze dat nog zullen herinneren aan hun moeder. Het verdriet en de pijn van het gemis zinken in. Zo’n knappe, liefdevolle vrouw die het beste met mensen voor heeft, voor iedereen klaar staat en waarover nog nooit iemand een kwaad woord heeft gezegd. We waren zo’n goed team en zouden samen tachtig worden. Wat mis ik je. Je wilde zoveel mogelijk met z’n vieren zijn. Je gaf aan dat je vertrouwen hebt in mij, dat ik goed voor de jongens zou zorgen en je vond het goed dat het een ‘mannenhuis’ zou worden.
Tot slot gaf je in je laatste woorden mee dat mensen lief moesten zijn voor elkaar. “Naar elkaar lachen kost minder energie, dan boos kijken, of elkaar laten struikelen.” Lieve Isabelle, ik heb zo veel van je geleerd en zo van je genoten. Ik mis je elke dag en zal je nooit vergeten.
Isabelle Peters-Reijnen.
