Vandaag konden mensen afscheid nemen van Rob de Nijs in het DeLaMar theater in Amsterdam. Urenlang stond er een lange rij belangstellenden, de deuren van het theater gingen zelfs eerder open om iedereen de kans te geven de laatste eer te bewijzen aan de zanger, die op 16 maart overleed. LINDA.-eindredacteur Kim Veldema was er ook bij.
Meteen toen ik hoorde dat er een mogelijkheid was om afscheid te nemen van Rob de Nijs wist ik: daar moet ik bij zijn.
Als kleuter was ik al idolaat van hem. Of beter: van zijn personage in de iconische seventies kinderserie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, meneer? Wat was-ie stoer als Bertram Bierenbroodspot. In mijn dromen beleefden we hele avonturen, op een vliegend tapijt nog wel.
In de jaren daarna ging ik hem waarderen als zanger, die elk nummer een lading emotie kon meegeven die recht naar je hart ging. Zeker ook dankzij de prachtige teksten van zijn toenmalige levenspartner Belinda Meuldijk en Han Kooreneef.
Belinda Meuldijk niet aanwezig bij afscheid Rob de Nijs: 'Herdenken hem op kleine, persoonlijke wijze'
Vandaag, op de dag van het afscheid, twijfel ik toch even. Ik moet ervoor naar Amsterdam, er zal ongetwijfeld een lange rij staan, ik moet werken… Zou ik het nou wel doen?
Maar dan hoor ik tijdens het ontbijt op de radio een reportage van een verslaggever die in alle vroegte de mensen in de rij voor het DeLaMar theater interviewt. Sommigen komen Rob zelfs vanuit België de laatste eer bewijzen, anderen hebben in Amsterdam overnacht om maar op tijd afscheid te kunnen nemen van de zanger die ook hún jeugdheld was. “Ik wil hem bedanken”, zegt een vrouw geëmotioneerd. “Zijn muziek vormde de rode draad in mijn leven.”
Ja, natuurlijk, ik wil hem ook bedanken. En afscheid nemen van een stuk van mijn jeugd. Want dat is hoe het gaat: je raakt een deel van ‘vroeger’ kwijt. Net als zoveel meer mensen, maak ik op uit de gesprekken in de rij, waar ik anderhalf uur later ook in sta.
Jong en oud, samen of alleen en mensen uit allerlei culturen; mooi om te zien hoe gemêleerd het gezelschap is dat, ieder op z’n eigen manier, een connectie heeft met de zanger die 82 jaar geleden geboren werd in de hoofdstad.
De mannen achter mij raken met elkaar in gesprek en praten geanimeerd over bezochte concerten, maar ook over de hoeveelheid cameraploegen die zich hebben verzameld op de stoep van het DeLaMar. “Straks komen we nog op tv.” Dat zou zomaar kunnen, alles wordt volop geregistreerd.
Het ontgaat de man die voor me staat. Hij is stil, in gedachten verzonken. Net als ik eigenlijk. In m’n oortjes klinkt het nummer Niet voor het laatst, dat hij zo kwetsbaar zong toen de parkinson hem al lang in z’n greep had:
God is het zoveel wat ik vraag?
Geef me gisteren in ruil voor vandaag
Zodat ik jou weer voor het eerst mag zien
En niet voor het laatst
Niet voor het laatst
En dan, sneller dan ik had verwacht, mag ik al naar binnen. De portier vraagt of ik mijn telefoon op stil wil zetten, foto’s of video’s maken is verboden.
Musical 'Malle Babbe' ontroert publiek én Rob de Nijs: 'Hier zitten zijn bloed, zweet en tranen in'
De ruimte – waarin geen muziek klinkt – is versierd met kleurige bloemen. En daar, bij de ingang, staat de witte kist, bedekt met prachtige veelkleurige bloemen, net zo kleurrijk als zijn leven was, met daarbovenop een fluwelen kussen met zijn koninklijke onderscheiding – Rob de Nijs werd in 2000 onderscheiden als ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw.
De man die voor me in de rij stond slaat in stilte een kruis, en ook ik mag even alleen bij de kist staan. Dat had ik niet verwacht. De zwart-wit portretfoto van Rob die boven de kist hangt, raakt me. Vooral zijn blik: met lieve ogen kijkt hij naar iedereen die voorbijgaat, een roos neerlegt, hem bedankt voor zijn muziek. Die troost bood in heftige tijden, maar ook plezier als er iets te vieren viel.
En die muziek, die is voor altijd. Bedankt lieve Rob, rust zacht.
BN’ers eren overleden icoon Rob de Nijs: 'Rust zacht, lieve man'
