Mijn hart huilt voor alle vrouwen die leed is aangedaan, het is niet te doen. Jullie wens ik heel, heel veel sterkte.

Ik ben nog steeds in shock, verbijsterd, woedend, intens verdrietig. Mijn hoofd is één grote puinhoop van gedachten en gevoelens. Toch wil ik hier even reageren om al die lieve mensen te bedanken die de lichtpuntjes in een heel groot zwart gat zijn. Ik krijg honderden kaarten met de liefste teksten, duizenden appjes en mails van lezers om me een hart onder de riem te steken. Mijn LINDA.-collega’s stuurden me een doos vol liefde. Vrienden, familie en collega’s komen langs, nemen eten mee en troosten. Ik heb geen vazen meer voor alle bloemen…

Het is de mooist denkbare pleister op de grote klap van vorige week en het perfecte antigif tegen de echt afschuwelijke manier waarop sommige media hiermee omgaan. Iedereen buitelt met een sardonisch genoegen over elkaar heen met meningen, aannames en beschuldigingen waarvan die ene, die suggereert dat ik de boel gefaciliteerd zou hebben omdat ‘ik immers alles wist’, zo pijnlijk is dat ik niet eens weet hoe ik het hier moet uitdrukken. De menselijke maat is volledig verdwenen.

Zodra ik een heel klein beetje op de been ben, zal ik, en dat is moeilijk en pijnlijk want het is heel privé, voor de volle 100 procent eerlijk en open, vertellen wat er gebeurd is en dat doe ik op het enige media-platform dat ik nog vertrouw: dat van mezelf.

Elke kaart die ik krijg begint met “je bent een sterke vrouw, je kunt dit aan”, maar zo voel ik me helaas totaal niet. Dank nogmaals voor alle liefde.

Linda