Verlies

Het leek een heel normale ochtend in juli, schrijft Markle. ‘Ik maakte ontbijt, voerde de honden, nam mijn vitamines in. Ik vond een sok die ik kwijt was en pakte een verdwaald krijtje onder de tafel vandaan. Na het verschonen van Archie’s luier voelde ik een scherpe kramp. Ik zakte op de grond met hem in mijn armen en neuriede een liedje om ons allebei kalm te houden. Een vrolijk liedje dat dwars tegen mijn intuïtie in leek te gaan. Ik wist, terwijl ik mijn eerstgeboren kind vasthield, dat ik mijn tweede aan het verliezen was.’

Uren later lag ze in het ziekenhuis met Harry naast haar bed. ‘Ik voelde de klamheid van zijn hand en kuste zijn knokkels, die nat waren van onze tranen. Ik staarde naar de witte muren en vroeg me af hoe we hiervan zouden herstellen.’

‘Ben je oké?’

Ze dacht op dat moment terug aan het moment waarop een journalist in Zuid-Afrika aan haar vroeg of ze wel oké was. Markle haalde toentertijd de headlines met haar antwoord: ‘Bedankt voor je vraag. Niet veel mensen hebben me dat nog gevraagd.’

Ze schrijft: ‘Ik zat in het ziekenhuisbed en keek toe terwijl het hart van mijn man brak, terwijl hij de stukjes van het mijne probeerde vast te houden. Ik realiseerde me dat dit de enige manier was om te beginnen met herstellen. Start met de vraag, ‘Ben je oké?”

2020

Hierna verschuift de hertogin haar perspectief naar de maatschappij. Ze schrijft dat mensen zich nu meer alleen voelen dan ooit, door deze polarisatie én de effecten van sociale isolatie door de pandemie. ‘Iedereen heeft dit jaar last gehad van verlies en pijn. De verhalen zijn ons allemaal bekend: een vrouw ontvangt het telefoontje dat ze haar moeder is verloren aan COVID-19, Breonna Taylor gaat slapen zoals altijd maar overleeft de nacht niet door een misgelopen inval van de politie. Vredige protesten lopen uit de hand. Plekken die stonden voor gemeenschap, staan nu tegenover elkaar.’

‘Het verlies van een kind is een bijna ondraaglijke pijn, die veel mensen meemaken maar waar nog weinig over gesproken wordt. Mijn man en ik ontdekten dat in een ruimte met honderd vrouwen, zo’n tien tot twintig ooit een miskraam hebben gehad. Toch blijft de conversatie taboe en vol schaamte, waardoor mensen hun rouw alleen moeten verwerken.’

Ze pleit voor een cultuur waarin we opener zijn tegen elkaar: deel je verhalen, vertel de waarheid. Markle: ‘Dat geeft ons allemaal de vrijheid om hetzelfde te doen. We hebben geleerd dat als mensen vragen hoe het met je gaat, en ze écht luisteren naar het antwoord, het gewicht van rouw lichter wordt. Voor iedereen. Deel je pijn en neem met elkaar de stappen naar herstel.’

Lees ook
Omgaan met de miskraam van een ander: ‘De pijn kun je niet wegnemen’