Kimberley Bos is de eerste Nederlandse atlete op de skeleton die aan de Olympische Winterspelen deelneemt. De verwachtingen voor volgende week zijn hooggespannen. “Heel Nederland denkt dat ik ga winnen, omdat ik de wereldbeker heb, maar het ligt zo dicht bij elkaar. Het is niet te voorspellen.”
We spreken Kimberley Bos (28) in haar voorbereidingen op de Olympische Winterspelen.
Toen Bos zes jaar was, zei ze al tegen haar ouders: ‘Als ik groot ben ga ik naar de Olympische Spelen’. Toen bedoelde ze nog met turnen. “Maar dat niveau haalde ik niet. Ik kom uit Ede en daar was geen grote turnvereniging dus dat werd lastig.” Op haar zestiende maakt ze voor het eerst kennis met bobsleeën. “Er werd een mobiele bobsleebaan opgebouwd. Met mijn vriendinnen ben ik toen naar beneden gegaan.” Vrij snel daarna wordt ze uitgenodigd voor de selectiedag en daarna reist ze al voor training naar Oostenrijk.
Fysiek bleek ze iets te klein voor de bobslee. “De Bob en Sleebond Nederland (BSBN) zei: ‘Waarom probeer je niet de skeleton’? En zo geschiedde. Skeleton is een sport die er niet geheel ongevaarlijk uitziet. Het lijkt op rodelen of bobsleeën, waarbij je plat met je lichaam en je hoofd naar beneden met snelheden tot wel 137 kilometer per uur van de baan afglijdt.
Tekst loopt door onder de foto
Bos vindt het fantastisch. “Vooral de snelheid. Het gaat gewoon heel hard. Net alsof je je eigen achtbaan mag besturen.” Die snelheid is heel verslavend, vertelt de atlete. “Je hebt dan echt zo’n euforisch gevoel van: ‘het gaat nog harder’.”
De atlete merkt dat de sport steeds bekender wordt. “Toen ik vier jaar geleden voor het eerst naar de Spelen ging, moest ik steeds uitleggen wat het is. Nu krijg ik specifiekere vragen: ‘Hoe stuur je dan, hoe train je dan?'” Bos heeft nog geen last van Nederlandse concurrentie, maar ze zou het wel leuk vinden. “Wel liever als teamgenoot dan als concurrent.”
Wie het aandurft, hoeft niet bang te zijn voor de risico’s. “Die zijn er weinig, tenminste als je weet wat je doet. Je hoort wel eens dat mensen blessures oplopen, zoals breuken of een hersenschudding. Het is vooral belangrijk dat je gefocust blijft tijdens het sleeën.” Haar moeder vond het bobsleeën spannender dan skeleton. “Dat komt vooral doordat het veel lawaai maakt als een bobslee in de baan is. Bij skeleton is dat niet zo spannend.”
Woensdag vertrekt de atlete naar Peking. Haar voorbereiding is veelbelovend. Op 14 januari werd ze al Europees kampioen in Zwitserland. Daarmee sleepte ze meteen ook de wereldbeker binnen. Zo werd ze de eerste Nederlandse skeletonster ooit die de wereldbeker won.
Dat gaat niet zomaar, zowel zomers als winters traint ze veel. “In de zomer vooral krachttraining en sprinten. In de winter train ik vaak op de slee. Soms elke dag.” In Nederland is er geen skeletonbaan, dus reist ze naar de landen waar die wel zijn. Zoals Duitsland, Oostenrijk, soms Frankrijk of Noorwegen. Voor corona was ze ook regelmatig in Noord-Amerika voor training.”
Dat ze veel in het buitenland zit, vindt Bos erbij horen. “Elke topsporter moet dingen laten. Dat vind ik helemaal niet erg.” Haar familie en vrienden heeft ze al ’twee jaar bijna niet gezien’. En het helpt ook niet dat haar vriend in Amerika woont. “Hij rijdt ook (skeleton) en we hebben elkaar bij een wedstrijd ontmoet. Ik mis hem wel ja, maar het is ook gewenning, omdat we al twee jaar in deze situatie zitten.” Als het goed is zien ze elkaar in februari weer.
Bos is naast topsporter ook fysiotherapeut. Het laatste jaar heeft ze daar uit voorzorg niets meegedaan. “Het is niet zo dat ik van collega’s hoor dat je sneller besmet wordt met dit beroep, maar als ik uit voorzorg in quarantaine moet, dat gaat niet. Sporten is mijn werk, dit meer een hobby. Ook al word ik wel betaald natuurlijk. En het haalt me even uit de sportwereld.”
Vier jaar geleden werd Bos nog achtste met skeleton op de winterspelen in Zuid-Korea. “Dat was een droom die uitkwam. Het was heel anders dan hoe het nu gaat zijn. Alles was uitvergroot. Er waren veel media en er was veel publiek. Mijn ouders, zusje, vriend en nog een goede vriend en vriendin waren daarbij. Nu is buitenlands publiek niet welkom. We zijn alleen met de atleten en de begeleiding van de verschillende teams. Het wordt anders dan anders. En niet zo oranje als gebruikelijk. Het zal niet snel vergeten worden.”
Toch kijkt ze er heel erg naar uit. “Ik ben goed in vorm en heb dit seizoen al twee wedstrijden gewonnen. Maar er zijn nog elf dames die ook een medaille hebben gehaald. Dit zijn de leukste wedstrijden, want het wordt heel spannend. Ik kan niet zeggen: ‘Ik ben de snelste en ga winnen’. We zijn echt concurrenten. Heel Nederland denkt dat ik goud ga halen, omdat ik de wereldbeker heb en Europees kampioen ben, maar het ligt zo dicht bij elkaar. Het is niet te voorspellen.”
Bos doet er alles aan om te voorkomen dat ze positief test op corona. “Je kunt er uiteindelijk weinig aan doen. Het zou heel ongelukkig zijn en ik doe er alles aan om het te voorkomen. Meer kan ik niet doen.” Wel denkt ze dat het Internationaal Olympisch Comité (IOC), het Nederlands Olympisch Comité en China een goede leerschool aan de zomerspelen in Tokyo hebben gehad. Spelers die positief testten, moesten toen wekenlang zonder menselijk contact in quarantaine. “Nu is het een dag of tien geloof ik en met begeleiding. Helaas hoort dit nog steeds bij de wereld waarin we nu zitten, maar we gaan van het positieve uit.”
Nog twee dagen en dan vertrekt Bos naar Peking. Ze hoeft niet meteen aan de slag. Eerst mag ze bijkomen van de jetlag en vanaf 1 en 2 februari kan ze om de dag op de baan trainen. Op 11 en 12 februari is het eindelijk zo ver en zien we Bos shinen op de skeleton in Peking. Met hopelijk als eindresultaat een gouden plak. “Als dat gebeurt, wordt het gekkenhuis. Dat zou echt uniek zijn, maar eerst maar naar China en dan zien we wel.”
Disclaimer: de Olympische Winterspelen vinden deze editie plaats in Beijing, China. We willen je er graag op wijzen dat in China momenteel op grote schaal mensenrechten worden geschonden en een genocide plaatsvindt. Meer informatie over de situatie in het land lees je hier.
Hoe Sanne in 't Hof na vele tegenslagen als 'amateursporter' tóch de Olympische Spelen haalde
