Khadija Arib

Khadija Arib poseert voor haar deelname aan Sterren op het doek in een jeugdtheater aan het Hofplein in Rotterdam. Een bijzondere plek voor haar, want: “Als vijftienjarig meisje verhuisde ik van Marokko naar deze buurt.”

Als voorzitter van de Tweede Kamer is Arib wel wat gewend, maar het middelpunt van de aandacht van drie schilders zijn, is voor haar toch even wennen. “Tijdens een debat ben ik onzichtbaar. Om zo bekeken te worden is onwennig.”

Jeugd

Na de gebruikelijke koetjes en kalfjes aan het begin van het schilderprogramma, duikt presentator Özcan Akyol direct de diepte in door Arib te vragen naar haar vader. “Waarom is hij als gastarbeider naar Nederland gekomen?”, vraagt hij. Arib antwoordt verrassend openhartig: “Hij had al het geld opgemaakt. Hij hield van drank, vrouwen, zangeressen en danseressen. Hij was een levensgenieter. De uitweg was werken in Europa.”

In Marokko ging Arib graag naar school. Dat wilde ze in Nederland ook. “Veel meisjes in Marokkaanse gezinnen in Nederland werden binnengehouden in die tijd. Na een lange zoektocht vond ik een school en kon ik weer studeren. Mijn moeder wilde ook werken, maar door de sociale controle in de wijk vond mijn vader dat moeilijk. Zij stelde hem voor de keuze: óf ik ga werken óf ik ga terug. Eindstand: toen werkte ze in dezelfde fabriek als hij.”

Lees ook
Freek Vonk mist momenteel niets in het leven: ‘Ook geen relatie’

Politiek

De vader van Arib kreeg door het zware werk in de fabriek te maken met hartklachten. Toch werd hem verteld door te werken. Tussen stoppen met werken en zijn overlijden zat slechts een maand, vertelt ze. Akyol vraagt of haar dat verbitterd heeft gemaakt. Het blijkt eerder het tegengestelde te zijn. “Nee, dat heeft mij strijdbaar en politiek bewust gemaakt,” antwoordt Arib.

Die strijdbaarheid heeft ze hard nodig gehad om voorzitter te worden. Arib vertelt: “Ik maakte kenbaar dat ik die functie wilde en kreeg te horen dat er iemand was met meer draagvlak. Dat was een van de pijnlijkste momenten in mijn politieke carrière.”

Resultaat

Arib was niet alleen te gast om te praten over haar jeugd, familie en politieke carrière, ze zat natuurlijk ook model voor de drie schilders. Als presentator Aykol tegen het einde van de aflevering langsgaat bij de kunstenaars is hij verbijsterd. Zo vindt hij één van de drie portretten wel heel jong ogen: “Ik weet dat het te vroeg is om een oordeel te vellen, maar dit lijkt op een kind van veertien.”

Als de kunstenaars hun werk aan het einde presenteren aan Arib, is het ‘kindse’ portret er niet beter op geworden. Het was dan ook het eerste portret dat ze besloot niet te kiezen. Uiteindelijk kiest de kamervoorzitter voor het kleinste  portret, waarvan Aykol eerder nog zei dat het ‘niet helemaal lijkt’.

Benieuwd naar de hele aflevering van Sterren op het doek? Je bekijkt ‘m hier.