Kees Veldboer is op 62-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een hartstilstand. De oprichter van Stichting Ambulance Wens zette zich de afgelopen veertien jaar, samen met zijn vrouw Ineke, volledig in voor terminaal zieke mensen.
Eind vorig jaar, toen zij hun vijftienduizendste wens in vervulling brachten, spraken wij het stel over de stichting, die zij samen – gewoon in hun woonkamer – hadden opgezet.
Vanuit hun kantoor in Rotterdam regelt het echtpaar samen de uitvoering van alle wensen. Dat werk gaat gewoon door, pandemie of niet. “Iedere dag gaan er een verpleegkundige en een ambulancechauffeur met een patiënt mee om zijn of haar laatste wens in vervulling te brengen. Zelf hebben we – net als alle andere vrijwilligers – een medische achtergrond, dus gaan we samen ook vaak op pad.”
Alle vrijwilligers staan, ondanks de huidige omstandigheden, nog steeds klaar voor de stichting. “Natuurlijk zijn veel van onze vrijwilligers opgeroepen om meer in het ziekenhuis te werken. Dat zijn er in totaal ongeveer vijfenveertig. Maar gelukkig is een tekort aan personeel bij ons nooit een probleem.”
Bang voor een besmetting zijn ze niet. “Wij houden natuurlijk afstand, maar iemand moet toch op de brancard getild worden. Als ze hier eenmaal op liggen, is het gemakkelijk afstand te bewaren. We dragen daarnaast altijd beschermende pakken bij coronapatiënten.”
Dit bericht bekijken op Instagram
De stichting helpt ook coronapatiënten. “We brachten bijvoorbeeld een terminale vrouw met corona naar de begrafenis van haar man, die ook aan corona is overleden. Wij wijzen niemand af. Deze mensen moeten gewoon geholpen worden zoals iedereen dat zou willen.”
Een afname in het aantal aanmeldingen merkt het stel wel. Waar ze normaal gemiddeld zes wensen per dag vervullen, zijn dit er nu zo’n twee à drie. “Ik denk dat dat komt doordat familieleden bang zijn om besmet te raken en omdat wij niet meer met grote groepen op pad kunnen gaan.” Ook mag de stichting niet meer langskomen in verpleeghuizen, waar normaal gesproken veel patiënten werden opgehaald.
Lees ook
Supermarktmanager Redouan Assakali: ‘Het was de afgelopen weken een gekkenhuis’
Naast de aanmeldingen neemt ook het aantal donaties af, onder andere door georganiseerde evenementen die niet door kunnen gaan. “Gelukkig hebben we een buffer opgebouwd en hoeven we dus niks af te wijzen, behalve als mensen iets vragen wat simpelweg niet kan. Een uitje naar Soldaat van Oranje bijvoorbeeld. De meesten begrijpen dat het niet kan, maar ze zijn anderzijds nog wel teleurgesteld.” Desondanks heeft de stichting nog geen aanvragen hoeven afwijzen vanwege het coronavirus.
“Veel parken of andere locaties werken graag (gratis) met ons samen. Zo hebben we bijvoorbeeld een vrouw met haar zoon naar de Euromast kunnen vervoeren, die toen eigenlijk dicht was.” De vrouw, wier man is overleden, wilde graag terug naar de plek waar zij graag met z’n drietjes kwamen. “We vallen juist nu ook niemand lastig, aangezien dit soort plekken toch al helemaal leeg is.”
Dat het tweetal nu veel samen op kantoor zit en op pad gaat, zijn ze wel gewend. Samen richtten ze dertien jaar geleden de stichting op, omdat Kees Veldboer bij zijn werk als ambulancechauffeur graag patiënten buiten werktijd hielp een laatste wens te vervullen. Na drie maanden had hij genoeg geld verzameld voor een eigen ambulance, en na twee jaar kon hij stoppen met zijn baan. Hij ging als enige in loondienst bij de stichting, zijn vrouw Ineke werkt er als vrijwilliger.
De eerste acht jaar na de oprichting heeft het stel hard aan de weg getimmerd en hebben zij niet één dag vakantie opgenomen. “Zelfs met kerst en oud en nieuw werkten we, totdat het op was.” Nu neemt het stel twee weekenden per maand vrij.
Hun twaalfjarig huwelijk kan dus wel tegen een stootje. “Wij werken dag in, dag uit met elkaar. Maar het is onze passie. Ondanks dat je vaak moe bent, voelt het niet als werk. We weten nooit wanneer onze werkdag erop zit, voor elke patiënt nemen we namelijk alle tijd van de wereld. De stichting is ons kindje.” Naast hun drie ‘echte’ kinderen, dat wel.
Lees ook
Buschauffeur Lizette (21): ‘Ondanks de rare periode heb ik veel plezier in mijn werk’
