Meer wandelen in coronatijd

Ik houd niet van bewegen. Nooit gedaan ook. De kans is groter dat er truffelmayonaise uit mijn poriën sijpelt omdat ik net onmeunig lekker heb zitten eten, dan dat het zweet van mijn lichaam gutst vanwege een flinke work-out. Ik doe niet aan uitwaaien op het strand, de Avondvierdaagse is niet een van mijn favoriete herinneringen uit mijn jeugd en tijdens turnen won ik vroeger medailles omdat ik de enige in mijn leeftijdscategorie was. Ik draai mijn hand niet om voor het maken van een Indische rijsttafel from scratch, maar vraag me vijf push-ups te doen en ik stort bij nummer drie al ter aarde.

Maar gedisciplineerd ben ik wél. Voor deze crisis sleepte ik mezelf drie keer per week naar de sportschool. Als freelance journalist zit ik dagen achtereen op mijn kont stukkies te tikken en als ik dat nog jaren wil volhouden, moet ik wel een beetje in beweging blijven. Ik train niet enorm hard, maar beweeg wel en ben dan een uur lang in de weer met springtouwen en gewichten.

Nu de sportschool nog tot juni gesloten blijft en ik voor interviews en opdrachtgevers niet meer naar de trein fiets, sta ik net als de rest van Nederland stil. Mijn loopje gaat alleen nog naar bed, naar de wc en naar de koelkast voor een wijntje tijdens mijn zelfgeorganiseerde madibo/dimibo/womibo/domibo/vrijmibo. Dat thuiswerken moet wel leuk blijven.

Op deze manier kom ik echter twintig kilo zwaarder en zonder conditie de quarantaine uit en dat wil ik voorkomen. Ik besluit om elke dag een uur te wandelen. Niet te intensief, muziekje op, lekker mensen kijken en ik haal een frisse neus.

Dag 1 in beweging én thuisisolatie gaat top. Ik woon in een grote en drukke stad, dus ik loop naar het naastgelegen rijkemensendorp dat zich in rust en natuur hult. Ik kijk uit over water en groene weiden, loop langs restaurant Loetje – god, ik kom echt gauw een biefstuk bali halen na deze ellende – en kijk mijn ogen uit naar alle villa’s. Anderhalve meter afstand houden lukt ook, hoewel ik soms moet oversteken omdat het te krap wordt op de stoep. De dagen die daarop volgen, gaan ook voorspoedig. Het scheelt dat ik alleen avond- of ochtenddiensten draai, waardoor ik altijd in de middag kan wandelen. Dat vind ik het prettigst.

Door al het wandelen zie ik ineens in wat voor mooie, groene omgeving ik woon.

Lees ook
Je haar zo min mogelijk wassen tijdens thuisisolatie: zo vergaat het redacteur Verena

En daardoor gaat het in week 2 helemaal mis. Doordat ik alleen overdag werk, heb ik geen zin om naar buiten te gaan. Vroeg opstaan voor een rondje lukt me niet, ik ben geen ochtendmens. ’s Avonds de deur uit gaan doe ik ook niet, want dan loop ik in het donker (onzin, om 20.00 uur is het zelfs nog hartstikke licht) en dat is ongezellig voor mijn vriend (we zien elkaar nu al 24/7 op 50m2 en die jongen snakt waarschijnlijk wel naar een uurtje voor zichzelf). Score: één wandeling in de hele week.

Mijn vader raadt me aan om een stappenteller-app op mijn telefoon te installeren. En dan ga ik als een speer door week 3 heen. Ik loop zelfs méér dan een uur en raak helemaal gemotiveerd als ik zie dat ik 350 calorieën heb verbrand. Dat is toch minstens 1/3 van de calorieën van mijn beroemde risotto (even paddenstoelen bakken, risotto en witte wijn erbij, klont boter en verse peterselie erdoor, dot truffelpesto erop – méid, kind kan de was doen). Misschien houd ik dat wandelen er wel in, ook na de quarantaine. Kan dan alvast iemand een biefstuk bali voor me reserveren? Kom ik ‘m lopend ophalen.

Jorieke van Noorloos

Lees ook
Redacteur Suzette probeerde haar schermtijd terug te dringen: ‘Ik ben een junkie’