Marieke (33): “Ik heb mijn partner ontmoet op werk. We vonden elkaar leuk en op de eerste lentedag hebben we samen een kop koffie gedronken in de zon en daar is uiteindelijk een relatie uit ontstaan. Na verloop van tijd zijn we verloofd, getrouwd en tekenden we vlak voor zijn dood het contract van ons nieuwe huis.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Marieke (27): “Ik ben tien jaar samen geweest met mijn partner. Wij kwamen uit hetzelfde dorp, zagen elkaar op feestjes en ik kwam hem tegen in de trein. Het klikte tussen ons en het bloeide uit tot iets moois. Na mijn studie zijn we gaan samenwonen en hebben we toekomstplannen gemaakt.”

Tekst gaat verder onder de foto.

Hoe is je partner overleden?

Marieke (33): “Het gebeurde allemaal vrij plotseling. Hij is overleden door zelfdoding, maar ik noem het liever een ‘buiten-jezelf-doding’. Dat komt doordat ik geloof als je het hem nu zou kunnen vragen, hij niet zou geloven dat hij dit zichzelf en zijn omgeving heeft aangedaan. Het voelt voor mij alsof hij buiten zichzelf was toen hij dat deed. Ik heb het echt niet zien aankomen, maar als ik nu terugkijk zie ik wel dat hij een paar dagen daarvoor omsloeg.”

Marieke (27): “Mijn vriend is ook overleden aan zelfdoding. Hoewel er een traject aan vooraf ging, laat je verstand het idee dat zelfdoding daadwerkelijk kan gebeuren, niet toe. Maar die bewuste ochtend wist ik eigenlijk al meteen dat het foute boel was toen ik hem niet meer kon bereiken.”

Waar liep je tegenaan na de dood van je partner?

Marieke (33): “Mijn partner overleed op een zondag en werd de zaterdag daarna begraven. Ik weet nog heel goed dat ik op de maandag na de begrafenis op de bank zat en dacht: “Oké, ik ben dertig en ik ben weduwe. Wie gaat mij nu vertellen wat ik moet doen? Wat ga ik doen op een maandag nadat mijn vent is begraven?”

Marieke (27): “Dit is heel herkenbaar voor mij. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik mijn agenda opensloeg en eigenlijk alles kon wegstrepen. Alles wat daarin stond waren plannen die we samen hadden gemaakt. Ik wist niet wat ik moest verwachten van een rouwperiode en vroeg me af wat me te wachten stond. Ik belde mijn leidinggevende de maandag na de begrafenis en vertelde hem dat ik nu misschien nog niet kon werken en of ik misschien naar een bedrijfsarts moest. Dat hoefde volgens hem pas na zes weken, maar ik verwachtte toen dat ik zes weken later wel weer kon gaan werken. Maar toen voelde ik me eigenlijk nog slechter dan toen alles net was gebeurd.”

“En dat is ook helemaal niet raar, want je staat constant in een soort actiestand, vervolgens slaat de vermoeidheid toe en moet je gaan proberen je dagen door te komen. En dat is moeilijk, want je vindt niets meer belangrijk. Ik probeerde ritme aan mijn dag te geven, maar het voelde allemaal heel zinloos omdat het leven toch niet leuker werd.”

Marieke (33): “Het leven leek ergens nog heel normaal, maar tegelijkertijd ook heel abnormaal. Het was heel raar om naar de winkel te gaan om boodschappen te doen, want de rest van de wereld ging door. Maar het enige wat ik kon denken was: wat doen al die mensen hier? Wat raar dat deze mensen boodschappen kunnen doen, terwijl er mensen doodgaan. Dit voelt echt als een twilight zone waar je in beland bent, terwijl de wereld gewoon doordraait.”

Hoe is de kijk op de toekomst veranderd? Is er ruimte voor een andere man?

Marieke (33): “Dat is een vraag die veel mensen niet durven te stellen. Marieke en ik zitten wat dat betreft allebei in een andere situatie. Toen mijn partner overleed waren we net een jaar en elf maanden getrouwd en hadden we net het contract van ons nieuwe huis getekend. Onze hele toekomst lag in principe vast. Opeens was ik weduwe en voelde het alsof ik weer op nul moest beginnen. Het contract van het huis werd ontbonden, dus ik had geen man én geen huis meer.”

“Dan kan je opeens je leven weer helemaal opnieuw vormgeven en inrichten, alsof je een tweede leven hebt gekregen. Maar bij het idee dat ik ook ooit weer opnieuw moest beginnen met daten, dacht echt meteen: ‘doei, dat ga ik echt niet meer doen’. Inmiddels heb ik gelukkig wel een nieuwe relatie. Ik was er helemaal niet mee bezig, maar uiteindelijk kreeg ik een relatie met één van de goede vrienden van mijn partner. Wat ik daar vooral heel mooi aan vind, is dat wij allebei heel verdrietig zijn om wie we verloren hebben en dat dat verdriet er helemaal mag zijn. En zoiets kan echt naast elkaar bestaan; verdrietig zijn om mijn partner en tegelijk heel blij worden van een nieuwe liefde.”

Marieke (27): “Wij hadden onze toekomst ook al samen uitgestippeld. Ik zeg altijd: je loopt tien jaar lang samen op een pad, waarvan je niet weet waar het heen leidt, maar je hebt lol en voorpret over die toekomstplannen. We wisten heel duidelijk dat we dat pad samen voort wilden zetten. Toen hij overleed, moest ik net als bij Monopoly terug naar start. Alles wat voor me lag, was weggeslagen.”

“Ik besefte dat ik de enige was die mijn leven weer de moeite waard kon maken, dus ik ben, voor zover dat ging, al snel weer kleine dingen gaan ondernemen. Ik wist dat het me niet ging helpen als ik achter de gordijnen bleef zitten wachten tot er iemand op de deur klopt. Je moet je gaan beseffen dat niet jouw hele toekomst is weggeslagen. Mijn vrienden en familie zijn er nog steeds en waren mijn basis om op verder te bouwen. Ik heb geen nieuwe relatie, maar ik weet wel hoe leuk het leven kan zijn met z’n tweeën en heb niet de ambitie om alleen te blijven.”

Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

Marieke (33): “Op een gegeven moment vroeg ik me af of er niet meer vrouwen waren zoals ik; jong en weduwe.  Dus ben ik lid geworden van een Facebook-groep. Maar veel van wat ik daar vond had voor mij een zware en beladen sfeer. Ik had behoefte aan iemand die zoals ik ‘fris en fruitig’ aan het rouwen was. Daarom heb ik op een gegeven moment een berichtje gepost met ‘Ik ben een jonge vrouw van dertig en ik heb mijn partner verloren. Zijn er meer jonge vrouwen zoals ik?’. Daar reageerde Marieke onder dat niet alleen onze naam het zelfde is, maar ook ons verhaal heel erg overeen komt.”

Marieke (27): “Ik weet nog goed dat ik dat berichtje las. Het was heel kort en ging over vrouwen tussen de 25 en 35 jaar, zonder kinderen, die twee tot drie jaar geleden hun partner waren verloren aan zelfdoding. Toen voelde ik me natuurlijk volledig aangesproken en vond ik dat ik moest reageren. In januari hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. Toen we elkaar ons verhaal vertelden, kwamen er zoveel herinneringen naar boven waar ik lange tijd niet meer aan had gedacht. Dit was best pittig, maar gaf ook veel herkenning wat dan weer heel fijn is. We klikten enorm in onze nuchterheid en humor, en het feit dat we allebei de wereld op een bepaalde manier bekijken: het is allemaal heel verschrikkelijk, maar het leven heeft ook nog hele leuke dingen voor ons in petto.”

Wat willen jullie doen voor andere jonge weduwen?

Marieke (33): “Toen ik na de dood van mijn partner steun probeerde te zoeken, vond ik vooral veel voor mensen die vast lopen in rouw. Daar is veel begeleiding en coaching voor gelukkig. Maar ik kwam verder eigenlijk niets tegen voor jonge vrouwen die hun partner zijn verloren en op zoek zijn naar een vorm van contact met ‘positieve rouw vibes’. Daarom heb ik vorige week een Instagram-pagina aangemaakt, Widowchicks, waar ik mijn verhaal en ideeën deel. Het staat nog in de kinderschoenen, maar ik hoop dat er andere vrouwen zijn zoals wij, die hier de steun kunnen vinden waar ze behoefte aan hebben. Rouw zonder zwart randje.”

https://www.instagram.com/p/CBQrYmDhXLf/

Worstel je met suïcidale gedachten? Praat er dan over. Bel 0900-0113 of ga naar www.113.nl.

Lees ook
Deze man bezorgt honderden rozen bij weduwen en single vrouwen