‘Hij noemde me kankerhoer’

Aafje Koper* (31) werkt als verpleegkundige op de spoedeisende hulp in Rotterdam. Hoewel ze nooit fysiek is mishandeld, heeft ze genoeg meegemaakt op haar werk. “Ik ben gelukkig nog nooit in elkaar geslagen, maar wel meermaals uitgescholden door patiënten en hun familieleden”, aldus Koper. “Ik probeer me er niets van aan te trekken, maar de opmerkingen kunnen heel heftig zijn.”

Lees ook
‘Geen ruimte voor structurele loonsverhoging zorgpersoneel’

“Zo noemde een patiënt me laatst een kankerhoer. Vervolgens stond hij op, pakte een kruk vast en kwam op me af lopen. Toen ben ik maar snel de kamer uit gerend.” Een mannelijke collega van Koper is wél fysiek mishandeld toen hij aan het werk was. “Er was een man die bij ons opgenomen wilde worden voor zijn buikpijn, maar wij verwezen hem door naar de huisartsenpost. Toen werd hij zo boos, dat hij m’n collega mishandelde en zelfs een kopstoot gaf.”

Zwaar bedreigd

Lekker dan. Maak je lange dagen, krijg je naar je gevoel te weinig loon en word je ook nog fysiek of mentaal mishandeld op de werkvloer. “Ik heb vaker overwogen te stoppen met dit werk en vraag me weleens af waarom ik het doe. Dat het kabinet nu heeft besloten zorgmedewerkers geen structurele loonsverhoging te geven begrijp ik, nu de economie op instorten staat. Maar dat neemt niet weg dat we zo snel mogelijk een loonsverhoging moeten krijgen.”

Marije de Bruijn* (42) werkt al jaren als gezinsbehandelaar en voorheen in de verslavingszorg. Ze is meerdere keren zwaar bedreigd. “Door mijn werk als gezinsbehandelaar kom ik in veel complexe situaties terecht”, aldus De Bruijn. “Zo moet ik de veiligheid van kinderen waar ik aan huis kom waarborgen. Maar ouders zien me als een bedreiging, aangezien ik ook instanties moet inschakelen als ik merk dat de thuissituatie van deze kinderen onveilig is. Dan worden ze uit huis geplaatst.”

‘Hij dreigde mijn baby uit m’n buik te snijden’

“Daarom word ik als verrader gezien”, legt De Bruijn uit. “Een gevolg is dat de ouders waar ik mee te maken krijg dreigen dat ze mijn kinderen ook weleens willen ontmoeten, of mij met de dood bedreigen. ‘We komen je binnenkort wel tegen, kijk maar goed uit als je ’s avonds over straat loopt’, zeggen ze dan. Doodeng.”

Tijdens haar tijd in de verslavingszorg vlogen de bedreigingen haar ook al om de oren. “Tien jaar geleden was ik hoogzwanger van mijn zoon. Een cliënt wilde per se aan mijn buik zitten om ‘m te aaien, maar daar was ik niet van gediend. Vervolgens zei hij dat-ie mijn baby uit m’n buik ging snijden. Ik voelde me ontzettend bedreigd, heb me ziek gemeld en ben sindsdien niet meer aan het werk gegaan op die afdeling.”

Lees ook
‘Kwart zorgpersoneel vond coronacrisis traumatische ervaring’

‘Klappen is niet genoeg’

“Ik vraag me weleens af waarom ik niet voor een andere baan heb gekozen”, zegt De Bruijn. “Ik heb zoveel verantwoordelijkheden, moet lastige beslissingen nemen, maak lange dagen en verdien weinig. In coronatijden hebben we gezien hoe belangrijk zorgpersoneel is. Waarom wordt daar niet in geïnvesteerd? Alleen klappen en je lof uitspreken voor de mensen in de zorg is niet genoeg.”

*De namen van Aafje en Marije zijn gefingeerd en bekend bij de redactie.