De Netflix-documentaire ‘The disappearance of Maddie McCann’ heeft de twaalf jaar oude vermissingszaak van de Britse peuter Madeleine McCann opnieuw onder de aandacht gebracht. Nog steeds is onduidelijk wat er is gebeurd.
Wij bellen met misdaadverslaggever Peter R. de Vries, die ons uitlegt waarom de zaak elke keer opnieuw opduikt in de media.
Hoe komt het dat de zaak van Maddie McCann zoveel aandacht krijgt, terwijl dat bij lang niet alle vermiste kinderen zo is?
“Allereerst is het natuurlijk niet zo dat er heel veel kinderen onder vergelijkbare omstandigheden zijn verdwenen. In dat opzicht is Maddies verdwijning opmerkelijk. Daarnaast is het een optelsom van een aantal factoren. Een meisje dat met haar ouders op vakantie is, en dat spoorloos verdwijnt uit het vakantiehuisje terwijl haar ouders zitten te eten, is de ultieme nachtmerrie van iedere ouder. Dat speelt zeker een rol. Alle ouders kunnen zich herinneren dat ze met hun kinderen op vakantie gingen naar een vakantiepark, en dat ze wellicht even iets gingen drinken terwijl de kinderen al op bed lagen.”
“En dan komt daar ook nog bij dat het kind vervolgens niet wordt teruggevonden. Het heeft zich ontwikkeld tot een mysterie. Vervolgens zoeken de ouders de media en de aandacht op, met als gevolg dat ze op een gegeven moment zelf onder verdenking komen te staan. Dan is het wel compleet: wat hier heeft plaatsgevonden is de ultieme vrees van elke ouder.”
En waarom dan die wereldwijde aandacht?
“Het gaat om een meisje uit het Verenigd Koninkrijk dat op vakantie was in Portugal. Haar ouders zijn succesvol. Aan zo’n verhaal wordt al snel aandacht besteed door grote Engelse kranten. Dat zijn wereldwijd gezien toonaangevende kranten, waardoor het ook weer snel in andere landen wordt opgepakt. Een vergelijkbaar verhaal is dat van Natalee Holloway. Die vermissingszaak is om dezelfde redenen wereldwijd bekend.”
Duitse man uitgeroepen tot verdachte in verdwijning Madeleine McCann
De ouders van Maddie zijn niet blij met de docu, omdat ze bang zijn dat dat het politieonderzoek hindert. In hoeverre kan zo’n docu dat veroorzaken?
“Het is inmiddels al flink wat jaren geleden. De zaak kun je niet of nauwelijks meer schaden. In dat opzicht kan de docu niet zo heel veel kwaad. Maar ik kan me goed voorstellen dat die ouders op een gegeven moment genoeg hadden van de publiciteit. Op social media zijn ze flink beschuldigd. Daar waren zij natuurlijk niet naar op zoek. Het zijn gewoon slachtoffers die dat niet gewend waren en daarvan zijn geschrokken. Zij hebben hun kind verloren en kregen daarna ook nog al die ellende over zich heen. Grote kans dat ze daardoor terughoudender zijn geworden.”
In de docu komen verschillende schokkende theorieën aan het licht, maar daarmee is de zaak niet opgelost. Wat is daar nog voor nodig?
“Vooral toeval. Dat dingen bij elkaar komen, dat iemand zich verspreekt of dat er iets onverwacht wordt gevonden, bijvoorbeeld wanneer er wordt gegraven om een leiding aan te leggen. Aan getuigen heb je niet zoveel meer. Je kan bijna niet meer aan iemand vragen: ‘Waar was je destijds?’ Geen zinnig mens kan daar nog antwoord op geven. En dus moet je wel concrete dingen hebben wil je nog tot conclusies komen. Daarnaast is een lijkje van een kind dat zonder kist in de grond wordt begraven binnen een aantal jaar compleet verdwenen.”
Dus de kans bestaat dat de zaak überhaupt niet meer opgelost kan worden?
“Ja. Persoonlijk geloof ik ook niet dat ze nog in leven is.”
Daar rekening mee houdend: hoe schat jij de toekomst van de zaak in?
“Het zal op gezette tijden weer de aandacht vragen, totdat er een keer echt iets wordt gevonden. Maar de kans daarop wordt, zoals ik dus al aangaf, steeds kleiner.”
Christian B., verdachte Madeleine McCann-zaak, claimt alibi te hebben
Maddie McCann verdween in 2007 uit haar slaapkamer in een appartementencomplex in de Portugese Algarve. Haar ouders waren op dat moment uiteten in de tapasbar van het vakantiecomplex en lieten hun kinderen – Maddie en een tweeling – in het appartement slapen. Bij terugkomst bleek het meisje spoorloos te zijn verdwenen.
