Na een reis naar Antarctica komt de crew van zeilschip Bark Europa – onder wie scheepsarts Sanne Muller (36) – bij Argentinië in de problemen: door corona kunnen ze het schip niet af.
De oplossing? In één ruk 82 dagen terugvaren naar huis. En daarover is nu het boek De reis van Bark Europa over geschreven. Sanne Muller vertelt haar verhaal.
“Het moment dat we besloten om lang door te varen, voelde dubbel”, steekt Sanne van wal. “Enerzijds was het een opluchting, we zouden dus niet maandenlang aan de kust blijven liggen en het afwachten. Maar anderzijds wisten we dat het heftig zou worden. Vooral het onbekende was spannend. Zouden we wel genoeg vers eten bij ons hebben? Wat zouden we tegenkomen? Hoe zwaar zou het echt worden?”
Het wordt de langste reis ooit voor het honderd jaar oude schip. Eigenlijk zou de negentienkoppige crew zeventig dagen onderweg zijn, dat worden er 82. De reis verloopt goed, maar iedereen moet zich aan een strak schema houden. Dekwachten moeten zes uur op en weer zes uur af en de kok en kapitein doen het met twaalf uur op, twaalf uur af.
“Daardoor had ik nooit meer dan 4,5 uur slaap”, vertelt Sanne. “En als er hoge golven waren, sliep ik nog slechter. Of als ik zeeziek werd, wat aan het begin regelmatig gebeurde. Daarnaast moest ik na onze reis een examen afleggen voor mijn opleiding tot anesthesioloog, waar ik elke dag één tot twee uur lang voor studeerde. Met een grote koptelefoon op lukte het om me aardig te concentreren.”
Via satellietverbinding heeft de crew mailcontact met het thuisfront en kunnen er soms interviews met de media worden gedaan. Het scheelt dat de groep ervaring heeft met lange reizen, waardoor de sfeer aardig goed blijft onderling. “Tuurlijk waren er wel eens dingetjes, maar dat was het.” Wat Sanne wel lastig vindt, is dat ze tijdens de pandemie haar ándere collega’s niet kan bijstaan: die in het ziekenhuis. “Ik was zelfs al ingedeeld op de intensive care, maar ik zat vast. Daar voelde ik me heel schuldig over. Ik hoorde de heftigste verhalen en kon niks doen. Mijn collega’s zeiden toen gelukkig: ‘Maak je niet druk, wij redden ons wel.'”
Lees ook
Simone beviel terwijl haar man vastzat in Ghana door de lockdown: ‘Dikke pech’
Na 82 dagen is eindelijk het moment daar: er kan worden aangelegd in Nederland. “We beseften toen wat voor emotionele rollercoaster we hadden meegemaakt. Aan de kade stonden mijn vriendinnen en ouders, heel emotioneel om hen weer te zien. Sommigen crewleden bleven zelfs nog wat langer aan boord zitten, die wilden nog niet het land op. Het schip was een veilige plek voor hen.”
“Het voelde ook vreemd om weer thuis te zijn, zo in de pandemie”, vertelt Sanne. “Wij dachten dat alles super strikt was en toen ik een paar dagen later met mijn moeder boodschappen ging doen, schrok ik ervan als mensen binnen anderhalve meter bij mij in de buurt kwamen. Ik had ook heel lang niks met mijn telefoon gedaan en ineens kwamen er weer allerlei berichtjes binnen. Die heb ik toen een paar weken alsnog even weggelegd. Ineens waren er zoveel prikkels.”
Nu, bijna een jaar later, is Sannes avontuur in een boek gegoten. “Ja, dat vind ik heel bijzonder”, lacht ze. “Ik ben benieuwd hoe vrienden het zullen ervaren, als zij alles lezen. Ik heb het echte boek nog niet gezien, de schrijver, Boris Lemereis, wilde ‘m zelf aan me overhandigen. Dus daar wacht ik op.”
En dat examen waarvoor ze leerde? Dat heeft ze gehaald. “In 2022 rond ik mijn opleiding waarschijnlijk definitief af. Het gaat echt super goed, ik heb in augustus mijn vriend ontmoet. We hebben net een huis gekocht en gaan samenwonen. Als ik straks het boek in ontvangst neem, gaat hij mee, want dan kan hij het schip zien. Na de reis ben ik in een bepaalde mentale staat van het schip gestapt en heb ik hem ontmoet. Ik geloof dat het zo had moeten zijn. Zonder de reis, zonder corona of als dingen anders waren gelopen, was ik hem niet tegengekomen.”
Het boek De reis van Bark Europa ligt nu in de boekhandel.
Lees ook
Hana (21) is een van de miljoen ‘Hikikomori’ en komt al 7 jaar haar kamer niet uit
