Kiba

“Ik werk als juf op een basisschool en eigenlijk ging het al de hele week niet zo lekker”, vertelt Rachel. “Op een gegeven moment kwam een collega mijn lokaal binnen en vroeg hij hoe het met me ging. Ik voelde toen hoe ik mentaal gezien helemaal instortte. Ik kon alleen maar huilen en voelde meerdere knopen in mijn maag.”

Rachel gaat die dag naar huis en beseft: dit is niet zomaar opgelost. “Ik belandde in een psychisch traject, waaruit bleek dat ik depressief ben. Ik ben een aantal jaar geleden gescheiden van de vader van mijn kinderen, die toen nog pubers waren. Dat had behoorlijk wat voeten in de aarde. Ook kamp ik al een tijd met PTSS-klachten, maar ik dacht dat ik die wel onder controle had. Niet dus. Ik heb jarenlang in een overlevingsmodus geleefd. Nu ik rust heb bij een nieuwe partner, komt alles eruit.”

Structuur

In die tijd heeft Rachel het met haar nieuwe partner ook over het wel of niet nemen van een hond. “Dat zouden we wel doen als we later ‘groot’ waren”, lacht ze. “Maar per toeval kwam er al veel eerder een nestje puppy’s op ons pad. Daaruit konden we helaas niets krijgen, maar even later mochten we komen kijken bij een ander nestje. Daar hebben we Kiba vandaan, een Rhodesian Ridgeback. Hij sprong er voor ons gelijk uit.”

Terwijl de drukke pup bij zijn nieuwe gezin wordt geplaatst, worstelt Rachel nog met haar gevoelens. Die combinatie klinkt heftig, maar blijkt een geschenk uit de hemel. “Door hem moést ik mijn bed uit”, zo legt ze uit. “Het liefst bleef ik liggen, maar Kiba moest naar buiten en had aandacht nodig. Ik ging niet meer naar mijn werk, maar door hem kreeg ik toch structuur in mijn leven. Heel belangrijk.”

Rust pakken

“Kiba beleefde alles voor de eerste keer, waardoor ik automatisch met hem meedeed”, gaat Rachel verder. “Dan zag hij bijvoorbeeld voor het eerst een geit en snapte hij niet waarom hij er niet mee kon spelen, supergrappig. En tussen al dat ontdekken door, pakte hij zijn rust. Dan ging ik na het uitlaten thuis op de grond zitten en kwam hij op mijn schoot liggen. Daarin zie ik wel een soort parallel met mijn eigen leven. Waarom moeten mensen altijd door-door-door en pakken we niet tussendoor even onze rust, zoals honden doen? Dat heb ik echt van Kiba geleerd.”

Rachel kwam in 2019 thuis te zitten, maar sinds de zomer van 2020 is ze haar werk weer langzaam aan het opbouwen. Terug naar haar oude leven, wil ze niet. “Dat is misschien raar om te zeggen, maar ik zie nu in dat ik best eens ‘nee’ mag zeggen. En dat ik het waard ben, en niet waardeloos. Ik ben er nog niet, maar het gaat wel steeds beter.”

Dankbaar

“Zeker in het begin had ik last van donkere gedachten”, vertelt Rachel. “Dat ik dacht: als ik nu niet meer wakker word, is het oké. Zonder Kiba hadden die gedachten misschien de overhand genomen en was ik er nu niet meer geweest. Door mijn hond moest ik eruit, dingen beleven, alles samen ontdekken. Kiba heeft zeker een bijdrage geleverd aan mijn herstel en daar ben ik heel dankbaar voor.”

Kiba als puppy:

Lees ook
Simone dankt haar leven aan haar hond: ‘Zonder haar alertheid zou ik nu dood zijn geweest’