De jaarlijkse Walk 4 Veterans kan door het coronavirus niet op de normale manier doorgaan. In plaats daarvan worden er individuele acties bedacht. Zo ook door de 92-jarige Nelly Singerling.
Als het weer het toelaat zal zij komende zaterdag een parachutesprong maken om geld op te halen voor Fonds Veteranenhond van Hulp voor Helden.
Wanneer Nelly gevraagd wordt hoe het is om zoveel aandacht te krijgen van landelijke media, wordt meteen haar enthousiasme duidelijk. “Ja, gód wat ben ik ineens belangrijk. Ik vind het héérlijk!”, zegt ze na een aanstekelijk lachsalvo.
Singerling werd in 1929 in Amsterdam geboren en maakte tussen haar twaalfde en zeventiende de Tweede Wereldoorlog mee. Als ze daaraan terugdenkt, komt de boosheid weer naar boven. “We zaten vijf jaar lang opgesloten. Dit mocht niet, dat mocht niet, het land werd leeggeroofd. Daar kan ik nog steeds kwaad om worden.”
Aan het eind van de oorlog werd de basis gelegd voor de parachutesprong van komende zaterdag. “In 1945 daalden in Arnhem parachutisten neer die ons kwamen redden. Ik heb dat altijd onthouden. Ik heb mijn vrijheid gekregen door wat die mannen toen hebben gedaan.”
Voor ze zelf haar eerste sprong maakte, werkte Singerling vanaf 1947 vier jaar bij de Koninklijke Marine, waarbij ze naar Nederlands-Indië werd uitgezonden. Daarna was ze fanatiek atlete en rende ze onder anderen tegen Fanny Blankers-Koen.
Toen in 1958 een parachuteschool werd geopend, was ze een van de eersten die het aandurfde. En het beviel: “In de tijd tussen het vliegtuig en de grond vóél je gewoon de vrijheid. Niemand die je vertelt wat je moet doen en wanneer. Een heerlijk gevoel.” Singerling bleek al snel talent te hebben, want in datzelfde jaar werd zij Nederlands kampioen.
De liefde voor de sport is al die tijd gebleven. In geuren en kleuren vertelt ze wat het verschil is tussen een tandemsprong – die ze zaterdag maakt, met een majoor achter zich – en een static-line sprong. Deze laatste sprong had ze liever gemaakt omdat die individueel wordt gedaan, maar is boven de 65 jaar niet meer toegestaan. “Leeftijdsdiscriminatie”, noemt Singerling dat.
“Ik ben nog fit. Ik doe veel oefeningen voor mijn knieën, heupen, armen en buikspieren”, legt de 92-jarige uit. “Laatst was mijn jonge neef Robert hier en ging ik hem een beetje opjutten: ‘Doe eens dit of dat.’ Ik ben goed in pushen, haha. Maar zijn spieren waren zó stijf. En hij is nog maar een knulletje! Nou, als je mijn leeftijd wil worden, moet je daar wat aan doen.”
Het blijkt wel dat Singerling naast fysiek ook mentaal nog hartstikke fit is. “Ik was twaalf aan het begin van de oorlog en ik bleef twaalf”, legt de Amsterdamse uit. Ze kan het zich nog goed herinneren: “Ik was bijvoorbeeld nog helemaal groen. Toen ik zeventien was, ontmoette ik een Canadees die me een zoentje gaf en ineens zijn tong in mijn mond deed. Ik wist niet wat er gebeurde! Ik was nog een kind, en dat is altijd zo gebleven. Ik denk veel jonger.”
Singerling wil daarbij benadrukken dat ze niet dom of naïef is. “Ik lees andere boeken dan van die romannetjes. Ik hou van wetenschap, speel bridge en klaverjassen. Het moet niet alleen gaan over koken of ‘mijn grote teen doet zeer’.” Singerling moet al lachen bij het idee. “Als je niks weet van medicijnen of politiek, gaat het niet lukken.”
Als haar gevraagd wordt of ze zenuwachtig is voor de sprong, antwoordt ze resoluut: “Nee, ik ben misschien wel druk, maar geen nerveus type.” Ze heeft dan ook een belangrijk doel voor ogen: Fonds Veteranenhond van Hulp voor Helden. Dit fonds haalt geld op om hulphonden op te leiden voor veteranen met een posttraumatisch stress syndroom (PTSS).
Singerling woonde, als eerste vrouwelijke veteraan, in militair tehuis Bronbeek met 49 mannen. Veel van hen hadden PTSS. “Dat is echt verschrikkelijk”, zegt de goedlachse nu serieus. “Als je dat hebt, heb je eigenlijk geen leven meer. Zo’n hond kan dat leven weer een beetje teruggeven.”
De 92-jarige legt uit dat een hulphond een veteraan met PTSS te hulp schiet in moeilijke situaties. “Hij maakt zijn baasje bijvoorbeeld wakker als die midden in een nachtmerrie zit. Echt, die honden zijn zo waardevol.” De honden zijn dan ook duur: 20.000 euro per stuk. “Ik wil met mijn actie 50.000 euro ophalen: tweeënhalve hond. Als iedereen daar nou aan meedoet, zou ik heel blij zijn.”
Lees ook
Diny Bogerd (78) is dol op tatoeages: ‘Het loopt inmiddels de spuigaten uit’
Als het weer meezit, wordt het zaterdag sowieso een bijzondere sprong voor Singerling, maar hopelijk niet de laatste. “Ik ben van plan honderd te worden, dus dan kan ik er misschien nog wel een paar doen. Ik blijf gewoon jong tot ik honderd word.”
Nelly Singerling helpen om de 50.000 euro te bereiken? Steun haar actie hier.
