Tweeling

Nelleke en haar man konden samen geen kinderen krijgen. Ze besloten voor adoptie te gaan. Op dat moment woonden ze samen in Brazilië, waar ze werkten met verstandelijk beperkten. “We zouden een tweeling krijgen van wie eentje met het syndroom van Down. We waren heel blij maar vonden dat ook heftig. Gelijk twee baby’s, eentje met Down, we waren zo jong… Toen we lang genoeg hadden nagedacht en ervoor wilden gaan, werden we door het adoptiebureau opgebeld. Alleen het meisje met Down was nog over. Haar zusje was al door een ander gezin geadopteerd. We vonden het verdrietig, vooral voor de gescheiden tweeling, maar we aarzelden niet en kozen bewust voor onze dochter. We zouden het wel uitzoeken met ons kind.”

“Ja, dat was heel naïef”, bekent Nelleke. “Als ik nu zie hoe zwaar het kan zijn, zou ik een volgende keer nog dieper nadenken. Maar dan zou ik het alsnog weer doen. Het is zwaarder, maar ook zeker leuker dan verwacht. Net als met andere kinderen.” Na de adoptie kreeg ze nog twee zoons (nu twaalf en zestien), die een donorvader hebben, maar is ze ook helaas gescheiden van haar man. “Natuurlijk was er meer aan de hand, maar de intensieve zorg heeft zeker meegespeeld. We stonden beiden verschillend in de opvoeding, waardoor we allebei op ons eigen eiland raakten en elkaar niet meer vonden.”

Lees ook
Meisje met downsyndroom straalt in feestdagencatalogus Amerikaans speelgoedmerk

Scheiding

Scheiden met kinderen is een ramp, aldus Nelleke, maar Janaína heeft ervoor gezorgd dat dat op een goede manier is verlopen. “Mijn dochter is heel liefdevol, houdt van iedereen onvoorwaardelijk en is de verbindende factor van ons gezin. Zij is zo gericht op ons en de gezelligheid. Tijdens de scheiding zei zij ook vaak over mijn ex: ‘Papa is toch lief? Nou dan’. Ja, inderdaad, dacht ik dan. Nu logeert zij één keer in de twee weken bij hem en komt hij oppassen. En dat gaat allemaal in harmonie.”

Nu Janaína ouder is en ze het niveau van een vijfjarige heeft, is ze een stuk rustiger. “Maar toen dat nog rond de twee à drie jaar lag, zat ik soms met de handen in het haar. Als ze dan in een onbekende omgeving kwam, kon ze soms echt de dramaqueen uithangen. Zo mocht haar broertje op een verhoging staan, omdat hij bij atletiek een prijs had gewonnen. Daar moest ze heel hard om huilen, want zij wilde daar ook staan. Mensen om me heen zeiden: ‘Ach, dan laat je haar daar toch ook staan?’ Maar dat doe ik dan niet. Dit was het moment van mijn zoon en nu draaide het om hem. Het draait al zo vaak om zijn zus.”

Janaína:

Lees ook
Céline deelt op Instagram hoe leven van zus met downsyndroom eruit ziet

Mozaïekgezin

“Het is soms echt een zoektocht met Janaína”, gaat Nelleke verder. “Dan is ze boos en denk ik: komt dit vanuit je handicap? Ben je verdrietig? Boos? Komt dit omdat ik jou niet heb gebaard? Ik keek enorm op tegen de puberteit. Inmiddels is ze zeventien jaar oud en gaat het hartstikke goed. Ze is heel lief, stabiel en het is nu een stuk rustiger dan toen ze op de basisschool zat en speciaal onderwijs volgde.” Nu ze wat ouder is, wordt Janaína om 7.45 uur opgehaald met een busje naar school en kom ze om 15.45 uur weer thuis. Om 20.30 gaat ze naar bed. Door die vaste structuur heeft Nelleke ook meer tijd voor zichzelf gekregen.

Het is de bedoeling dat Janaína uiteindelijk in een instelling gaat wonen en werken. “Ik vind het best moeilijk om daarover te praten, want dan moet ik haar meer loslaten. Maar daar bouwen we wel naartoe. Mijn gezin is net een mozaïek: de kinderen zijn allemaal op een andere manier bij me gekomen, maar we zijn ontzettend hecht.”

Nelleke schreef een boek over het leven met haar dochter en zoons, genaamd Braziliaans goud.