Zweten

Het was 27 september 2017. Van Frankfoort had een drukke dag gepland. Haar zoon ging die dag op schoolreisje, maar toen ze hem wilde wegbrengen, voelde ze zich niet lekker worden. “Ik begon ineens enorm te zweten. Ik deed een handdoek onder de kraan, legde ‘m in mijn nek en probeerde mezelf af te koelen. Maar het werkte niet. Ik dacht dat ik zou flauwvallen.”

Lees ook
Hartinfarct voor vrouwen veel risicovoller dan voor mannen

Van Frankfoort belde haar moeder. “Ze kwam naar me toe, zag me op de grond liggen en belde de ambulance. Ondertussen viel ik een paar keer weg. Ik weet nog dat de ambulancebroeder tegen me zei dat ik een hartinfarct had. Daarna werd ik op de brancard meegenomen. Dat was het laatste wat ik bewust meemaakte. Uren later werd ik wakker op de operatietafel.”

‘Gek van angst’

Van Frankfoort bleek twee (!) keer gereanimeerd te zijn in de ambulance. “Maar toen ik in het ziekenhuis weer bij kennis kwam, voelde ik me al stukken beter. ’s Middags dronk ik alweer een kop thee alsof er niets was gebeurd. Ik werd gedotterd en kreeg een stent, maar toen begon het revalidatieproces nog.”

Dat was vooral mentaal zwaar voor de veertiger. Want ze sportte, at gezond, had een duidelijk ritme. Waarom kreeg uitgerekend zij een hartinfarct? “Het had zó’n impact op mijn leven. Ik mat mijn bloeddruk en hartslag dagelijks, waarmee ik mezelf gek maakte van angst. Uiteindelijk heb ik EMDR-therapie (een therapiesoort waarmee je trauma’s leert verwerken, red.) gevolgd. Dat hielp goed.”

Pijn

“De dagelijkse spanning is niet helemaal weg. De angst om nog eens een infarct te krijgen blijft in mijn achterhoofd zitten.” Van Frankfoort vindt het nog altijd spannend als ze een steek bij haar borst voelt of spierpijn heeft. “Die angst is inmiddels iets milder dan dat het was, hoor. Gelukkig maar.”

Lees ook
Ulrikes moeder overleed plotseling aan een hartinfarct ‘Ze is voor mijn voeten in elkaar gezakt’

Van Frankfoort weet nog altijd niet of haar hartinfarct voorkomen kon worden. Ze liep immers al maanden de deur plat bij haar huisarts, maar werd iedere keer weggestuurd zonder verder onderzoek te krijgen. “Ik had een zere maag, geen honger, pijn in mijn rug. Maar iedere keer werd ik naar huis gestuurd met nieuwe medicijnen. Mijn huisarts wist maar niet waar mijn kwaaltjes vandaan kwamen.”

‘Luister naar je gevoel’

“Onderzoek naar vrouwen en hartproblemen zijn volop bezig. Dat mag ook wel: bij mannen, waar al veel over bekend is, zijn de symptomen heel anders dan bij vrouwen. Er moet meer onderzoek komen.” Van Frankfoort had, als ze de afgelopen jaren opnieuw had mogen doen, een verder onderzoek geëist. “Als je last hebt en weet dat het niet goed is, laat je dan niet naar huis sturen zoals ik heb gedaan. Sta erop dat er verder onderzoek naar je wordt gedaan. Luister naar je gevoel.”