Plantaardig

Later realiseerde ze zich dat er bij de productie van bijvoorbeeld melk en kaas vaak ook dierenleed is. Daarom besloot ze acht jaar geleden om veganist te worden. Toch bleef er een stemmetje in haar hoofd dat zich afvroeg of er ook een manier was om wél vlees te eten, een manier die paste bij haar idealen. “Niet omdat ik vlees miste, ik kan heel goed veganistisch koken en geniet daar erg van, maar ik wilde uitzoeken: wie is de mens, wie ben ik als eter?”

Ze besloot haar vraag uit te zoeken en verdiepte zich in de wereld van het jagen, omdat ze zelf altijd in de natuur te vinden is en je er volgens haar dan pas echt onderdeel van uitmaakt. Ze wilde weten hoe jagers in het leven staan en hoe het is om een dier te doden dat in het wild leeft.

Ervaringsjournalistiek

Dat ging zo ver dat ze zich inschreef voor een eenjarige jaagopleiding. “Ik doe wel vaker aan ervaringsjournalistiek, maar dit was inderdaad wel heel extreem.” Tijdens deze opleiding leerde ze alles over de natuur en veiligheid, maar dus ook over geweren en schieten.

Aan het einde van het traject moest haar kennis natuurlijk ook in de praktijk worden gebracht. “De avond voordat ik voor het eerst een dier, een duif, ging schieten, lag ik wakker. Als ik besloot om te gaan jagen dan had dat niet alleen gevolgen voor het dier, maar ook voor mij. Ik heb me altijd geprofileerd als veganist of vegetariër, was actief voor de Partij voor de Dieren.”

Trots

Maar de volgende dag, toen ze in het veld zat met haar geweer en de duiven zag vliegen, twijfelde ze geen moment en schoot. Raak. “Ik voelde me een klein beetje trots. Ik was opgelucht omdat het goed was gegaan, maar ook gespannen. Ik besef heel erg dat het nemen van een leven van een dier niet zomaar iets is. Het is natuurlijk heel brutaal om zomaar een dier dood te schieten. Wanneer ik het doe, voel ik me een roofdier.”

Nu schiet ze, tijdens het jachtseizoen, op reeën, konijnen en bijvoorbeeld ganzen. Die vilt en bereidt ze zelf. “Het is heus niet zo dat ik nu iedere dag in het veld te vinden ben. Vaak eet ik weken geen vlees en als ik iets heb geschoten twee of drie keer wel.”

Lees ook
‘Alle Nederlandse vleeskuikenboerderijen schuldig aan dierenmishandeling’

Zo natuurlijk mogelijk

Haar keuze om zo ‘natuurlijk mogelijk’ te eten en ‘een te worden met de natuur’ komt haar soms duur te staan. Ottema wordt op social media uitgekotst door vele veganisten, die haar levensstijl niet begrijpen. Ze krijgt onnoemelijk veel haatreacties en persoonlijke berichten met bedreigingen. De Partij voor de Dieren heeft haar van de kieslijst van de gemeenteraad van Amsterdam gehaald. “Het werd me toen wel duidelijk dat hoe goed je ook je best doet om dierenwelzijn te promoten, jagen daar op geen enkele manier in valt.”

Lees ook
Vega voorwaarts: vijf miljoen Nederlanders eten niet (meer) dagelijks vlees

Ze vindt het onbegrip soms lastig, juist omdat ze net zoals de veganisten duidelijk tegen de bioindustrie is. Met de bedreigingen heeft ze minder moeite. “Ze sturen me dat ze me iets aan zullen doen als ze me tegenkomen, dat ik net zo sterf als de dieren die ik heb doodgemaakt. Maar dat raakt me niet. Dat staat zo ver van mijn bed. Die delete ik en dan zijn ze weg.”