Niks meer kunnen

“Het was best beangstigend, omdat ik niet wist wat mij te wachten stond. Negen weken lang werd ik elke week zieker en zieker”, vertelt Mariëlle. “Twee weken geleden is de omslag gekomen. Ik begin langzaamaan op te knappen en kan inmiddels weer praten. Daar was ik negen weken lang te benauwd voor.” Ze klinkt nog steeds wat benauwd, maar een gesprek is nu wel mogelijk. En dat is een hele vooruitgang.

Mariëlle kon namelijk nog geen minuut op haar benen staan voordat het te veel werd voor haar lichaam. De hele dag moest gepland worden. “Ik gaf elke activiteit een cijfer, zodat ik wist wat ik die dag kon doen. Douchen kostte 20 punten. Dus als ik vandaag niet douche, kan ik wèl in de tuin zitten.” Maar zodra ze toch te veel deed, werd Mariëlle gestraft met een intense pijn in haar longen.

‘Ik wilde krijsen van de pijn’

“Het voelde alsof mijn longen eruit gerukt werden. Het was een bijtende pijn. Alsof honden met hun tanden aan mijn longen hingen.” Het liefst zou Mariëlle krijsen van de pijn. “Het is dat het niet kon, want ik had geen stem. Maar anders had ik het gedaan.”

Het gaat sinds twee weken gelukkig wat beter. Ze kan haar 19-jarige dochter een beetje helpen bij het koken, wat ze wekenlang heeft overgenomen, en ook lukt het weer om wat kleding te strijken. Al moet ze na drie kledingstukken vijf minuten rust nemen om bij te komen. “Het is een vermoeidheid die ik totaal niet ken van mezelf.”

Scootmobiel

“Ik mag nog niet lopen, autorijden of fietsen. Maar na negen weken binnen werd mijn wereldje wel erg klein. Toen heb ik besloten een scootmobiel te kopen. Dat was best een drempel om overheen te gaan, maar ik ben er super blij mee”, zegt Mariëlle. Nu kan ze weer de hond uitlaten, zelf naar het ziekenhuis of naar het bos gaan. “Ik heb mijn vrijheid weer een beetje terug.”

Dus nu zit Mariëlle in een scootmobiel, als vitaliteitscoach. Want ze heeft een praktijk voor het begeleiden van mensen om een gezond voedingspatroon te krijgen, en daarin is zij ook een voorbeeld. “Ik was alles wat een coronapatiënt niet leek te zijn: slank, gezond en vitaal. Daarom werd in het begin ook gedacht dat ik wel snel zou opknappen. Ik was tenslotte een thuispatiënt met milde klachten.”

En daarin is ze niet de enige, daar kwam ze achter dankzij een Facebookgroep vol mensen in hetzelfde schuitje. “Het valt mij op dat veel mensen zoals ik dit hebben. Jonge, fitte vrouwen.” Hoe het kan dat het virus haar zo hard heeft gegrepen, is nog onduidelijk.

‘In mijn hoofd ben ik nog steeds fit’

Inmiddels krijgt Mariëlle fysiotherapie en is er een traject gestart bij de longarts. “Het gekke is dat ik in mijn hoofd zo nog 10 km hardloop, maar ik ben blij als ik het nu tot mijn scootmobiel haal”. In mijn hoofd ben ik nog steeds fit en helemaal niet ziek, alleen werkt mijn lichaam nog niet echt mee. Voor corona was ik aan het trainen voor de halve marathon.”

“Over twee weken krijg ik een CT-scan bij de longarts en een uitgebreide longtest”, vertelt ze. “En dan gaan we verder kijken. Maar voorlopig bestaat mijn leven uit rusten, rusten en nog eens rusten. En hoe meer ik nu rust, hoe beter ik straks hoop te herstellen.”

Lees ook
Charissa (29) is na negen weken nog niet hersteld van corona: ‘Op goede dagen kan ik tien minuten lopen’