Toen het coronavirus nét de kop opstak in Nederland, werd Kimberleys moeder (60) ziek. Wat in eerste instantie leek op een flinke griep, bleek slechts een paar weken later haar doodvonnis.
Kimberley Tulleners (24) kreeg door corona niet de kans om afscheid te nemen van haar moeder.
De ouders van Kimberley hadden net hun eerste post-pensioen bucket list-reis afgevinkt. De twee komen begin maart terug van een korte trip door Wenen en Budapest. De ochtend na hun thuiskomst worden ze allebei wakker met flinke spierpijn en een verkoudheid.
“Omdat ze een intensieve week achter de rug hadden, dachten ze dat hun lichaam gewoon vermoeid was”, vertelt Kimberley als we haar bellen. “Die dag waren ze 41 jaar getrouwd en dat hebben ze samen gevierd.”
Kimberley zit op dat moment nog in Valencia voor school, maar vliegt een paar dagen later terug. “Ik maakte me toch wel zorgen, want misschien was het wel dat nieuwe virus. Maar mijn moeder zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat het wel weer goed kwam.”
Die middag, nadat haar ouders haar van Schiphol hebben gehaald, krijgt Kimberley’s moeder ineens hevige koorts. “De dagen daarna werd het steeds erger en werd ze benauwder. Op een gegeven moment kon ze alleen nog maar op bed liggen, omdat ze anders geen adem kreeg.”
Lees ook
Nanda (25) verloor haar moeder op jonge leeftijd: ‘Ik wil laten zien dat rouw niet eng is’
“Vanwege haar COPD, waardoor ze onderdeel uitmaakte van de risicogroep, maakten we ons extra zorgen en hebben we de huisarts gebeld. Die wilde haar in eerste instantie niet testen, maar toen mijn moeder die zaterdagochtend flauwviel in de badkamer is er met spoed een dokter gekomen.”
De ambulancebroeders die haar moeder even later komen halen zijn coronaproof aangekleed, omdat er sterke vermoedens zijn dat het virus de benauwdheid veroorzaakt. “Ze is zelf nog de trap afgelopen, met behulp van een zuurstoftank, en is op eigen kracht op de brancard gaan liggen.”
Wat Kimberley en haar vader op dat moment niet weten, is dat dit de laatste keer is dat ze hun moeder en vrouw in het echt zouden spreken. “Mijn vader en ik mochten niet met de ambulance mee, dus we hebben vanuit de gang gedag gezegd. Ik zei: ‘Doei mam, tot snel’ en papa zei: ‘Doei schat, we hebben straks nog wel even contact’. Toen hebben we gezwaaid en haar een handkusje toegeworpen.”
De tekst gaat verder onder de foto.
Op het moment dat ze in het ziekenhuis aankomt maakt de moeder van Kimberley meteen een groeps-app aan. “We kregen een appje dat ze in ziekenhuis was aangekomen en dat ze later iets te eten zou krijgen. Alles klonk op dat moment heel positief vanuit haar.”
Rond half vijf krijgt de familie een appje waarin ze vertelt dat ze het toch wel benauwd heeft gekregen en dat de doktoren haar willen gaan beademen. “Ze vertelde ons dat ze in slaap gebracht zou worden en als ze wakker zou worden niet zou kunnen praten, maar wel zou kunnen appen.”
Kimberley’s moeder wordt in slaap gebracht met het idee dat haar gezin haar snel weer in hun armen kan sluiten. Helaas gebeurt dit niet. “In eerste instantie ging het steeds beter met haar. Ze had zelfs al 24 uur op haar rug aan de beademing gelegen en we hebben het er over gehad om haar van de beademing af te halen.”
Op dinsdag 7 april maakt haar moeder ineens een ommezwaai. Op de CT-scan is te zien dat het lichaam van Kimberley’s moeder zo beschadigd is, dat de doktoren niets meer voor haar kunnen betekenen. “De dokter belde ons om te vertellen dat ze de behandeling wilden stopzetten en vroegen ons hoe wij daar instonden. We hadden weinig keus, want mijn moeders longen waren gewoon helemaal op.”
Uiteindelijk ligt haar moeder 3,5 week op de Intensive Care voor ze, in het bijzijn van haar gezin, overlijdt. “De laatste keer dat we haar fysiek gesproken hebben, mochten we haar geen knuffel geven. Als ik dat had geweten had ik gedacht: dit hele virus kan me gestolen worden, ik geef mijn moeder nog een laatste knuffel, want ik zie haar nooit meer terug.
Helaas wist ik dat niet van tevoren. Het laatste wat ik haar heb geappt is: ‘Ik hou van je, mam’. Daar heeft ze gelukkig nog ‘Ik hou ook van jou’ op geantwoord. Het is heel fijn dat dat haar laatste woorden waren.”
Tijdens het ziekbed mochten Kimberley en haar gezin niet bij hun moeder en vrouw op bezoek komen. Gelukkig hebben ze wel afscheid van haar mogen nemen voor ze overleed. “We mochten er bij zijn, maar we moesten wel helemaal ingepakt de IC op om afscheid van haar te kunnen nemen. Dat was heel onwerkelijk. Dit is niet de manier waarop je afscheid zou moeten nemen van je moeder, zo zonder huid op huid contact. We konden niet even die laatste warmte van haar tot ons nemen.”
Lees ook
Elies’ moeder (64) belandde in coma na een val: ‘Roerloos lag ze onderaan de trap’
Pas in de rouwkamer van het crematorium mochten Kimberley, haar vader, haar broer en schoonzus hun vrouw en moeder weer aanraken. “De doktoren vertelden ons dat het virus nog drie dagen in je lichaam blijft. Toen het was uitgeraasd, mochten we eindelijk huid op huid contact hebben. Ik kon haar hand vasthouden en haar een kus op haar voorhoofd geven, maar die warmte die een mens van nature bij zich heeft was totaal verdwenen. Ze was echt steenkoud. Dat was heel raar, maar het was fijn om nog even haar hand te kunnen vasthouden.”
Inmiddels probeert Kimberley haar studie af te ronden. Dat is moeilijk omdat ze nog midden in het rouwproces zit. “Ik woon nog thuis bij mijn vader en alles hier in huis schreeuwt ‘mijn moeder’. Er staan overal foto’s, haar kleding hangt nog in de klerenkast, haar favoriete luchtjes staan er nog, maar ook de dingen die verbouwd zijn in ons huis zoals de badkamer. Dat waren haar dromen.”
“Mijn ouders waren na hun pensioen begonnen met een bucket list af te vinken. Ze hadden samen een lijstje gemaakt met bestemmingen en dingen die ze nog graag wilden zien en doen. Ze zijn met het eerste idee begonnen en dat is helaas ook het laatste wat ze samen hebben kunnen doen. Het is gek dat ze zo abrupt is van ons is weggenomen.”
