Lees ook
Moniques ‘miskraam’ bleek week erna geen miskraan te zijn: ‘Emoties vlogen alle kanten op’

Bloedingen

“We hadden ons zoontje net verteld dat hij een broertje of zusje zou krijgen”, vertelt Karin als we haar opbellen. “Bij thuiskomst in Nederland zou ik de eerste echo’s krijgen.” Maar in Frankrijk kreeg ze ineens bloedingen en werd ze via een huisarts naar het ziekenhuis verwezen. Daar werd besloten dat het verstandig zou zijn een inwendige echo te maken. “Ik kreeg voor het eerst echo-beelden van mijn kindje te zien. Ik vond het mooi, precies zoals ik me had voorgesteld.”

Slecht nieuws

Maar het bleek tóch niet zoals ze zich had voorgesteld. Zo kreeg Karin te horen dat ze een miskraam had. “De arts zei dat mijn lichaam bezig was de ongeboren en overleden vrucht af te stoten. Binnen vierentwintig uur zou ik mijn kind verliezen. Ik kreeg pijnstillers en de keuze om in het ziekenhuis te blijven of terug naar de camping te gaan. Ik koos voor het laatste.”

Geen toilet goed genoeg

“Op de camping heb ik nog een glas wijn achterover geslagen. Het was niet eens lekker. Ik heb een rotnacht gehad, en durfde niet naar het toilet. Ik vond geen enkel toilet op de camping goed genoeg om mijn kind in te verliezen. De bloedingen waren ook gestopt sinds ik uit het ziekenhuis was.”

Weg laten halen

“De volgende dag zijn we opnieuw naar het ziekenhuis gereden. Toen ik uitlegde dat ik mijn kind nog niet was verloren, waren de zusters het erover eens dat ’t het beste was om de vrucht snel weg te halen. Ze lichtten een wat oudere arts in. Het ging allemaal heel snel. Ik herinner me nog dat ik ze iets heb horen zeggen over ‘zwanger’ en ‘bloedingen’, maar ik heb het woord ‘miskraam’ niet horen vallen.”

Kwartier in stilte

“Weer kreeg ik een inwendige echo, en weer zag ik mijn kindje in beeld, voor mijn gevoel niet anders dan de dag ervoor. De arts begon allerlei metingen te verrichten. Ik denk dat ik daar een kwartier in stilte heb gelegen, voordat ik besloot te vragen: ‘Wanneer is het ongeveer overleden?’.”

Hartslag

Het moment dat daarop volgde, omschrijft Karin als ‘enorm surrealistisch’. “Hij keek me aan, en zei in gebrekkig Engels: ‘Baby not dead… heartbeat. I’m checking the heartbeat.'” De arts had geen idee van het nieuws dat Karin de vorige dag had gekregen, en was de gezondheid van Karins ongeboren kind aan het onderzoeken. En die gezondheid leek in orde. Karin wordt weer emotioneel als ze eraan denkt. “Het was het mooiste nieuws dat ik kon krijgen, en toch kon ik het maar niet geloven. De arts bleef maar zijn excuses aanbieden voor wat ik eerder te horen had gekregen.”

Verwarrend

Karin en haar man reden – allebei lijkbleek en nog in shock – dezelfde dag nog door naar de andere kant van Frankrijk. Radio aan, ramen wijd open. Karin: “Het klinkt misschien gek, maar toen ik hoorde dat ik een miskraam had, was dat makkelijker te verwerken. Dat is een klote-emotie, maar het is iets waarvan je weet dat het kan gebeuren. Het nieuwe scenario was heel verwarrend. Je verstand vertelt je dat je fantastisch nieuws hebt, je lichaam is nog bezig met het verwerken van de vorige klap.”

Dolk in mijn hart

Maar het bleek echt waar: met het kindje was niks aan de hand. Het levende bewijs heet Teuntje (foto rechts), en is al drie jaar onderdeel van Karins leven. Ze is kerngezond. Toch blijven de vierentwintig uur rondom de ‘miskraam’ aanwezig in Karins gedachten. “Soms zie ik Teuntje spelen en denk ik eraan terug. Hoe makkelijk had het anders kunnen lopen? Als ik nu naar haar kijk, is die gedachte een dolk in mijn hart.”

Niet meer op vakantie

Sinds de gebeurtenissen – ruim drie jaar geleden – is Karin niet meer buiten Nederland op vakantie geweest. Dat heeft meerdere redenen, maar de beladenheid van de vorig reis speelt wel mee. “Ik maak weleens de grap dat ik nog moet bijkomen van mijn vorige vakantie.” Mocht Karin ooit nog in Frankrijk in de buurt zijn, dan wil ze haar dochter meenemen naar het bewuste ziekenhuis. “Niet omdat ik boos ben op de eerste arts, maar omdat ik de tweede man – degene die het goede nieuws bracht – ontzettend dankbaar ben.”