Joke Giezeman (53) zat tijdens haar zwangerschappen bepaald niet op een roze wolk. Pas na beide bevallingen kwam ze erachter dat haar angstige en donkere gevoelens door een prenatale depressie kwamen.
Meteen vanaf het begin kon Joke niet van haar zwangerschap genieten.
“Ik was heel angstig en depressief en maakte me ontzettend veel zorgen of het allemaal wel goed zou gaan”, vertelt ze aan LINDA. Ze zocht geen hulp, omdat zij en haar verloskundige dachten dat haar familiegeschiedenis de oorzaak was.
In Jokes familie komen namelijk veel kraambedpsychoses voor; een psychose na de bevalling. “Mijn oma, vrijwel alle tantes en nichtjes aan mijn moeders kant, die vóór mij waren bevallen, hebben een kraambedpsychose gehad.”
Haar vader kreeg daarnaast in zijn tweede huwelijk een doodgeboren kindje. Jokes zwangerschap was daarom dubbel beladen, vertelt ze. “We gingen er allemaal vanuit dat ik niet onbezorgd zwanger zou kunnen zijn.”
Renée (33) kreeg D-TSR: 'Van borstvoeding geven werd ik depressief'
En dat was ze ook niet. “Ik voelde me helemaal leeg en donker vanbinnen.” Maar toen Joke eenmaal was bevallen, veranderde ze na een paar uur alweer in haar oude zelf. “Mijn hormoonhuishouding was weer op peil en ik was weer vrolijk.”
Joke wist daardoor dat haar depressieve gevoelens samenhingen met haar hormonen, maar dacht nog steeds dat het vooral met haar angst voor een kraambedpsychose te maken had. “Ik dacht dat ik er bij een volgende zwangerschap geen last meer van zou hebben, omdat ik nu zelf had ervaren dat alles gewoon goed ging. Geen reden om nog bang te zijn, dacht ik.”
Maar de tweede keer was juist nog veel erger, vertelt Joke. “Ik wist dat ik zwanger was, omdat ik me weer zo rot voelde. Ik zei tegen mijn man: ‘Haal maar een test, want er komt een kindje aan.'”
Na vijf maanden zei Joke zelfs tegen een nichtje: “Als het eruit valt, vind ik het prima.” Daar heeft ze zich heel schuldig over gevoeld. “Ik had geen hekel aan mijn kind, maar wel aan de zwangerschap.” Het ging steeds slechter met Joke en uiteindelijk moest de bevalling tweeënhalve week eerder worden ingeleid. “Ik trok het niet meer.”
Pas later ontdekte Joke dat ze prenatale depressies had gehad. Een zwangere collega vertelde haar dat ze zich ook zo ellendig voelde. “Ze was helemaal niet blij en ontzettend down, vertelde ze me. Het was net of ik mezelf hoorde praten.” Maar haar collega was wél onder de behandeling van een arts en had de diagnose ‘prenatale depressie’ gekregen. “Toen wist ik: dat had ik ook.”
Als je zwanger bent, móét je blij zijn, zegt Joke. “Het wordt je al snel kwalijk genomen als je dat niet bent. Maar er gebeurt hormonaal zo ontzettend veel in je lijf: terwijl de een gaat stralen, herkent de ander zichzelf niet meer. Je kunt echt in een diepe put belanden.” Ze hoopt dan ook vooral op meer begrip voor vrouwen met een prenatale depressie. “Je weet niet waar je het moet zoeken van ellende en het is écht geen keuze. Het overkomt je. ”
Dit artikel verscheen eerder op 9 januari 2020 op LINDA.nl.
Linda over haar postnatale depressie: 'Ik dacht, waarom lukt het anderen wel en mij niet?'
