Elly Zwinkels (59) was net begonnen met de chemokuren om de tumor in haar borst te verkleinen, toen de behandeling stil kwam te liggen omdat ze besmet bleek met het coronavirus.
“Ik raakte in paniek. Ik dacht: stoppen met chemo? Die kanker zit nog wel in mijn lijf hè?”
Ja, het is een heftig half jaar geweest, beaamt Elly. En nog steeds. Later deze maand krijgt ze de eerste bestralingen; hopelijk het laatste hoofdstuk in de strijd tegen borstkanker. Een traject dat half februari begon.
“Ik weet nog precies dat ik op een vrijdagmiddag tegen m’n zus zei dat mijn borst zo zeer deed. Maar ik dacht: misschien gestoten of zo, dat kan natuurlijk”, vertelt Elly. “Die nacht werd ik wakker van de pijn. Ik ging voelen en al snel vond ik een knobbel in mijn borst. De rest van de nacht deed ik geen oog meer dicht.”
De huisarts verwees haar door naar het ziekenhuis, waar al snel de diagnose borstkanker werd gesteld. “Dan zakt de grond wel even onder je voeten weg”, zegt Elly. “Je hoort kanker en je denkt alleen maar ‘dood’, zo stom.”
De oncoloog wist haar uiteindelijk enigszins gerust te stellen. Het zou een lang traject worden, maar ze hadden vertrouwen dat ze haar beter konden maken. Ondertussen was ook het coronavirus in Nederland uitgebroken. Sterker nog, Elly’s woonplaats Uden bleek de grootste coronabrandhaard van het land.
Lees ook
Vijf maanden pandemie: het coronavirus door de maanden heen
“Die situatie met corona maakte het extra zwaar. Door de diagnose had ik juist extra behoefte aan contact. Aan een knuffel. Maar ineens moest ik alles alleen doen. Niemand mocht mee naar de chemo of andere afspraken in het ziekenhuis. Liep ik daar, alleen door de uitgestorven ziekenhuisgang en daarna weer alleen naar huis. Bezoek van mijn 86-jarige moeder, kinderen, kleinkinderen en vrienden was onmogelijk, want door de behandeling behoorde ik natuurlijk tot de extra kwetsbare groep.”
Het pijnlijkste vond Elly dat ze niet naar een goede vriend mocht toen hij overleed. “Iedereen moeten missen, dat was nog wel het zwaarste van deze periode.”
Dat Elly gaandeweg haar reuk- en smaakvermogen verloor, viel haar in eerste instantie niet eens zo op. “Dat was door de chemo al aangetast, dus ik dacht dat het erbij hoorde.” Maar toen ze begon te snotteren, belde ze toch maar naar het ziekenhuis. Uit de test bleek dat ze besmet was met het coronavirus.
De schrik zat er goed in. “We wonen hemelsbreed misschien driehonderd meter van het ziekenhuis af en zagen al dagenlang ambulances met gillende sirenes door de straat racen. Ook hebben we die traumahelikopter wel tachtig keer over horen vliegen. Dan doemen toch van die heftige gedachten op: straks hebben ze die kanker onder controle en dan zul je zien dat ik alsnog overlijd door dat stomme corona.”
Lees ook
Anke ontdekte door LINDA. dat ze borstkanker had: ‘Het was pure pech’
Gelukkig bleef dat doemscenario uit. Wel moest de behandeling tegen kanker tijdelijk worden stilgelegd en werd de borstbesparende-operatie uitgesteld. “Het kon niet anders, maar ik sliep er slecht van”, aldus Elly. “Ik kon wel janken van opluchting toen de test een paar weken later negatief was en de chemo kon worden hervat.”
Inmiddels gaat het stukken beter met de Udense. De coronaklachten zijn verdwenen en de behandeling tegen borstkanker is aangeslagen. “Ik ben helemaal geen schrijver, maar ben heel blij dat ik deze periode besloot een dagboekje bij te houden. Als ik het nu teruglees komt het allemaal weer terug. Ik moet het nog een plekje geven, merk ik. Al met al is het toch best veel geweest.”
