Met goedkeuring van een arts ging Renée (31) in juli 2018 met haar vriend en twee zoons op vakantie naar Spanje. Daar beviel ze onverwacht van haar twee doodgeboren dochters.
In deze rubriek, ‘Werpsterren’, heeft Renée voor elke fase in haar zwangerschap vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Na onze zoons Jimmy (nu zes jaar, toen vier) en Memphis (nu vier jaar, toen twee), wilden we graag een derde kindje. Ik was dan ook ontzettend blij toen de zwangerschapstest een positieve uitslag gaf. We bleken een eeneiige tweeling te krijgen: twee meisjes. Ik vond het meteen heel bijzonder, maar we werden ook al snel gewezen op de complicaties die eventueel bij deze zwangerschap konden komen kijken. Bij zestien weken bleek het met de eerste baby, Féliz, niet zo goed te gaan. Al de volgende dag moest ik geopereerd worden.”
“Ik was doodsbang, maar gelukkig verliep de risicovolle operatie goed. Wij begrepen dat er pas na vier weken gezegd kon worden of de operatie geslaagd was, maar na tweeënhalve week was een van onze artsen al heel positief. Hij vertelde dat ik moest gaan genieten van de zwangerschap, waarna ik vroeg of we een weekje op vakantie mochten. Ik wilde zo graag even met z’n vieren genieten. De arts zag niet in waarom het niet zou kunnen. ‘En of het nou hier misgaat of in Spanje, dat maakt dan ook niet uit’, zei hij. Ik kan inmiddels zeggen dat dat wél uitmaakt.”
Lees ook
Mireille was zwanger in dertien landen: ‘Ik had geen idee hoe, maar het zou goed komen’
“Ik was twintig weken zwanger en had de ochtend voor onze vakantie, 28 juni 2018, nog een controle-echo. De baby’s werden na de operatie extra goed in de gaten gehouden, maar tijdens deze echo kon de navelstreng van één baby niet gevonden worden. Door de operatie was er een stukje vlies van de vruchtzak losgekomen dat rond de navelstreng van de tweede baby, Joëlle, was gedraaid. Toen duidelijk werd dat alleen een wonder Joëlle nog kon redden, raakte ik in paniek. Er kwam een andere arts kijken en terwijl we naar het scherm van de echo keken, zei zij dat Joëlles hartje gestopt was met kloppen. Nou, toen trad ik uit mezelf. Ik schreeuwde en barstte in huilen uit.”
“Met Féliz ging het goed en omdat eeneiige tweelingen altijd samen komen, zou ik Joëlle blijven dragen tot Féliz volgroeid zou zijn. Ik was door het verdriet totaal vergeten dat we die nacht op vakantie zouden gaan, tot een arts erover begon. Ze zag geen medische redenen waarom we niet zouden gaan. ‘Misschien wel goed, even tot rust komen.’ Als we liever thuis bleven, wilde ze wel een brief schrijven voor de annuleringsverzekering. Er werd ons verzekerd dat vliegen, zwemmen, de warmte en anders eten niet gevaarlijk zouden zijn. Moesten we Jimmy en Memphis vertellen dat hun zusje was overleden én dat de vakantie niet doorging? Eerlijk gezegd wilde ik zelf ook vluchten van de dubbele kinderwagen en grote kledingkast thuis. En dus vlogen we naar Spanje.”
“Na een paar dagen verloor ik veel vocht. Ik was bang dat het vruchtwater was en voelde me zo dom. Waarom waren we naar Spanje gegaan? Het plaatselijke ziekenhuis concludeerde dat het geen vruchtwater, maar een schimmelinfectie was. Toen ik onze Nederlandse arts belde om te vertellen wat er gebeurd was, vertelde zij dat ze moest afgaan op de informatie die ze van mij kreeg, maar dat ze geen reden zag om ons naar huis te laten komen. In Nederland zou ik waarschijnlijk ook niet worden opgenomen, dus waarom bleven we niet gewoon?”
“De volgende dag, 4 juli 2018, lag ik de hele dag met darmkrampen in de caravan. De airco was kapot, ik had koortsdromen en mijn vriend moest bij Jimmy en Memphis blijven, dus kon niet voor me zorgen. Het was verschrikkelijk, net een horrorfilm. Rond 20.00 uur ging ik naar de wc. Wat raar, dacht ik nog, er steekt iets uit. Toen zag ik het: er stak een beentje uit me.”
Lees ook
Tessa wist pas bij de bevalling dat ze zwanger was: ‘Ik voelde ineens een hoofdje tussen mijn benen’
“Ik raakte helemaal in paniek en voor ik het wist, voelde ik iets uit me glibberen. Terwijl ik 112 belde, kwam Jimmy binnen. ‘Haal papa, nu!’, riep ik. Mijn vriend schrok zich rot toen hij me zag. Voor de neus van de jongens werd ik door een ambulance meegenomen. Ik hoopte dat ik was bevallen van Joëlle en dat Féliz het nog zou redden, maar in het ziekenhuis bleek dat Féliz al geboren was. Niet veel later beviel ik ook van Joëlle. Het was verschrikkelijk. We waren allebei onze dochters kwijt en ik had er niks aan kunnen doen. Die avond kreeg ik een slaappil. Laat me maar een jaar slapen, dacht ik.”
“De tijd daarna was moeilijk. Ik was zo boos op mezelf dat we naar Spanje waren gegaan. Later bleek dat ik een Post Traumatische Stress Stoornis had en ik kreeg flashbacks naar het moment in de caravan. Ook mijn vriend en de jongens hadden het zwaar. Gelukkig zijn we, onder andere door therapieën, inmiddels een beetje tot rust gekomen. Ik weet niet wat er was gebeurd als we de jongens niet hadden gehad. Voor hen zijn we doorgegaan.”
“Inmiddels denk ik dat wij niet echt in staat waren om te beslissen over onze vakantie. Het was zo’n chaos in ons hoofd, we konden niet helder nadenken. Het ziekenhuis in Nederland zegt dat het thuis waarschijnlijk ook fout was gegaan. De oorzaak van Féliz’ plotselinge bevalling was een infectie in het vruchtwater en dat is blijkbaar niet te voorkomen. Wel denk ik dat we in Nederland veel betere begeleiding hadden gekregen. We voelden ons aan ons lot overgelaten. Onze arts zei dat te betreuren, maar vond ze dat ze juist had gehandeld. Als ze ook maar het vermoeden had gehad dat het zo fout zou lopen, had ze ons niet laten gaan.”
“Ik merk dat ons verdriet soms tot onbegrip leidt. ‘Ze hebben toch nooit geleefd’, is bijvoorbeeld een keer gezegd. Alsof mijn rouw er niet mag zijn en ik mijn dochters maar gewoon moet vergeten. Ik heb een boek geschreven over ons verhaal om de meisjes bestaansrecht te geven. Ook heb ik een herinneringsboek gemaakt voor overleden baby’s, waarmee ik hopelijk ook anderen kan helpen. Joëlle en Féliz blijven altijd onderdeel van ons. Wij zijn een gezin met vier hele mooie kinderen.”
Om het verlies van haar dochters te verwerken, schreef Renée het boek Alles komt goed. Op haar website kun je hier meer over lezen.
Lees ook
Tessa beviel twee keer in 2014: ‘Ik wist meteen dat ik snel nog een kindje wilde’
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
