Verslaving

Janneke, geboren en getogen in Noord-Brabant, start op zestienjarige leeftijd met een opleiding in Rotterdam. In deze periode komt ze voor het eerst in aanraking met drugs. Cocaïne om precies te zijn. “Klasgenoten boden me tijdens een feestje een lijntje aan en ik dacht, waarom niet. Ik was onzeker, nieuwsgierig en wilde wel weten hoe dat voelde.”

Het blijft eerst bij feestjes, maar Jannekes gebruik breidt zich steeds verder uit. “Uiteindelijk zat ik op een halve gram cocaïne per dag, soms een gram. Een gram coke kost vijftig euro, dus reken maar uit. Al het geld dat ik binnenkreeg via mijn supermarktbaantje vloog meteen weer weg.”

Na een maand of vier probeert ze ook 3-MMC. Het slaat meteen aan, vertelt ze: “Ik ervoer dezelfde effecten als bij cocaïne, maar het was vijf keer zo goedkoop. Een gram 3-MMC kost namelijk maar elf euro. Dat is nogal een verschil voor een arme student. Hiervoor hoefde ik ook geen dealer te benaderen, heel fijn. Dat vond ik namelijk maar een eng wereldje.”

Beloning

De drugs geven Janneke een gevoel van zelfvertrouwen, iets wat ze van zichzelf mist. “3-MMC maakte me vrolijker en gelukkiger. Het gaf me het gevoel dat ik dingen wél kon. Ik voelde me zekerder in een groep, mensen vonden me leuker als ik zo open was. Daarnaast hielp het me ook met spannende presentaties op school. Het werd een dagelijkse standaard: moet ik iets doen wat ik eng vind? Dan neem ik nog wat 3-MMC.”

De grootste keerzijde van de drug is dat ze steeds meer wil én nodig heeft. “De drang om meer te snuiven is groter dan bij cocaïne. Dat gevoel verdwijnt gewoon niet. Je wilt meer, tot je op een gegeven moment zover bent dat je drie dagen niet geslapen en gegeten hebt. Je voelt je hartstikke klote, maar weet dat het nog erger wordt als je daarna géén 3-MMC neemt. Dus ga je door, tot stoppen onvermijdelijk is. Je bent dan echt even van de kaart door de misselijkheid, het overgeven en de ontzettende vermoeidheid.”

“Het is gestoord hoe je gaat denken,” vervolgt ze. “Ik begon met snuiven om het uur, maar al snel deelde ik de uren op in twintig minuten. Ik ging dan programma’s of Youtube-videos kijken die precies zo lang duurden en beloonde mezelf voor het ‘wachten’ met 3-MMC. Elke dag ging er wel een tot anderhalve gram doorheen.”

Afscheidsbrief

Janneke breekt haar Rotterdamse studie na een paar maanden af, waarna ze een nieuwe opleiding tot juridisch medewerker volgt in haar thuisstad. De 3-MMC maakt dat wel lastig. “Ik miste lessen en leverde amper opdrachten in, waardoor ik een jaar over heb moeten doen. Stage heb ik ook niet kunnen lopen door dit hele gedoe.” Janneke probeert daarom meerdere keren te stoppen. Voor zichzelf, maar ook voor haar vriendinnen. Die beginnen het zat te worden dat ze altijd onder invloed ten tonele verschijnt. Het lukt haar helaas nooit langer dan twee weken.

Janneke gaat steeds vaker gebruiken in haar eentje, buiten in een parkje. De ommekeer komt op een avond waarop ze zoveel 3-MMC heeft gesnoven dat ze denkt dat ze het niet zal overleven. “Ik kwam thuis en dacht, dit is het. Op mijn laptop zocht ik nummers op die gedraaid moesten worden op mijn crematie en ik schreef afscheidsbrieven. Ik ging op bed liggen en dacht dat ik niet meer wakker zou worden. Dat gebeurde gelukkig wél. De volgende dag las ik mijn eigen afscheidsbrieven en dacht, nee. Nu ben ik er klaar mee.”

Lees ook
Designerdrug 3-MMC is legaal, maar wat is het en hoe werkt het?

Afkicken

Ze besluit om weer een afkickpoging te wagen. Hulp en ondersteuning krijgt ze van professionals in de verslavingszorg, haar vriendinnen en een docent die zich over haar ontfermt. Ze is vastberaden om dit grotendeels op eigen houtje te doen: “Ik heb een stok achter de deur gezet voor mezelf. Als me dit niet lukt, laat ik mezelf opnemen in een kliniek. Maar dan moet ik alles en iedereen inlichten en school missen. Dat wil ik eigenlijk echt niet. Dus ik heb duidelijke afspraken gemaakt met de mensen die dichtbij me staan.”

Haar ouders horen niet bij die inner circle. Zij krijgen al die tijd weinig mee van Jannekes verslaving, ook al woont ze nog steeds onder hun dak. “Ja, dat verbaast mij ook. Ze drinken zelf best wel veel,” vertelt Janneke. “Daardoor vallen dingen hen misschien minder snel op. Maar het zegt wel wat dat ze al die jaren nooit ergens naar gevraagd hebben. Ik heb ook geen verlangen om het hen te vertellen. Ik ken mijn ouders: als er iets negatiefs gebeurt, gaan ze meer drinken. Ik ben bang dat mijn verslaving stopt bij mij, maar doorzet en groter wordt in hen.”

Clean

Inmiddels is ze zeventien dagen clean, haar langste periode ooit. “Het begin was geen pretje. Ik was een paar dagen echt goed ziek door de afkickverschijnselen. Daarna voel je je een tijdje heel goed en onoverwinnelijk, alsof je de wereld weer aankunt. Maar na twee weken is je lijf daar weer aan gewend en komt de neiging tot terugvallen. Het lukt me nu om hier met anderen over te praten, waardoor ik het volhoud. Zij steunen me, altijd. Ik moet dan wel opnieuw uitvogelen wie ik ben zonder drugs, maar ik heb een goed vangnet. Daar ben ik heel dankbaar voor. Verder ga ik van dag tot dag.”

Eén ding wil ze iedereen wel op het hart drukken: onderschat niet wat 3-MMC met je kan doen. “Het lijkt onschuldig: vandaag besteld, morgen in huis. Maar hoe bizar is dat? Het is super verslavend. Ieder zijn ding, maar begin hier niet zomaar mee. Het is geen snoepje bij het ontbijt.”

3-MMC

3-MMC is het ‘legale’ broertje van de synthetische designerdrug 4-MMC. 4-MMC wordt ook wel ‘miauw miauw’ genoemd en is sinds 2012 verboden, door het illegale ingrediënt mephedrone. In 3-MMC zit dit niet, waardoor het vooralsnog door de mazen van de Opiumwet glipt. De meeste mensen snuiven het witte poeder op, maar het wordt soms ook gespoten of als pil ingenomen. 3-MMC is op een aantal plekken vrij verkrijgbaar, bijvoorbeeld in smartshops of op websites. Sinds de eerste lockdown nemen dit soort drugs toe in populariteit.

De overheid is bezig om designerdrugs te verbieden. Zo dienden staatssecretaris Blokhuis en minister Grapperhaus in maart 2020 een wetsvoorstel in. Zij willen een aanvulling op de al bestaande lijst I van de Opiumwet toevoegen, waardoor bepaalde risicovolle stofgroepen strafbaar worden gesteld. Hierdoor krijgt een hele groep designerdrugs bij voorbaat geen kans, ongeacht de specifieke samenstelling.

Lees ook
Wianda kickte af van oxycodon: ‘Ik dacht dat het mijn dood zou worden’