Iris Scheys

Na heel wat vallen en opstaan is het Iris gelukt om een leuk leven te leiden, vertelt ze. “Maar dat was allesbehalve makkelijk.” Vier jaar geleden kreeg de moeder van twee zoons te horen dat ze leidt aan chronische vermoeidheid. “De artsen wisten niet hoe het kon dat ik me zó moe voelde”, aldus Iris. “Het enige wat ik toen kon denken was: help mij en doe iets!” Maar helaas bleek dat niet mogelijk.

“Boos, verdrietig, teleurgesteld en bitter”, beschrijft Iris zichzelf als ze terugdenkt aan drie jaar geleden. “Ik voelde me ontzettend machteloos en was kwaad dat dit mij was overkomen. Kwaad dat mijn lichaam me in de bloei van mijn leven in de steek liet.” Maar ze besefte ook dat die gedachten geen zin hadden. “Van al die negatieve emoties en dat gevecht tegen de ziekte werd ik namelijk nóg vermoeider.”

Knop om

Als Iris op een dag weer merkt boos en verdrietig te zijn omdat ze haar chronische vermoeidheid niet kan accepteren, besluit ze de knop om te zetten. “Ik gaf mezelf de keuze: of ik blijf bitter en ongelukkig of ik besluit er het beste van te maken en word weer blij.” Ze koos voor het laatste: “Ik wilde op z’n minst proberen om een fijn leven te leiden, ondanks dat ik me altijd doodmoe voelde.”

Maar dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, blijkt wel uit Iris’ verhaal. “Het ging gepaard met diepe dalen”, vertelt ze. “Het accepteren dat je lichaam je in de steek laat, is een heel lang en moeilijk proces. Maar daar begint een gelukkig leven wel bij.” Alleen door acceptatie kunnen chronisch zieke mensen volgens haar weer een gelukkig leven leiden. “Want wie niet accepteert, blijft vechten tegen iets wat ze toch nooit gaan overwinnen.”

Bewustzijn

Hoewel Iris steeds gelukkiger wordt, wil dat niet zeggen dat ze nu iedere dag van de week gelukkig is. “Integendeel zelfs”, vertelt ze. “Maar wanneer ik me boos of verdrietig voel, ben ik me er wel bewust van. En juist dat bewustzijn brengt me er iedere keer weer bovenop.”

Ze vervolgt haar verhaal: “Ik kan nu namelijk makkelijk tegen mezelf zeggen: ‘Oké, je voelt je rot. Dan blijf je toch lekker een dag in bed liggen.'” Het bewaken van je eigen grenzen en ‘nee’ durven zeggen, is volgens haar dan ook belangrijk. “Als je chronisch ziek bent, moet je nou eenmaal niet verwachten dat je hetzelfde kunt als mensen die gezond zijn. Je moet je eigen grenzen leren stellen, ook al voelt dat oneerlijk.”

Lees ook
Natalie heeft het chronisch vermoeidheidssyndroom: ‘Ik ben niet moe, maar uitgeput’

De realiteit

Inmiddels durft Iris te zeggen dat ze goed weet hoe ze ondanks haar chronische ziekte een gelukkig leven kan leiden. Ze wil dan ook meegeven dat mensen die langdurig ziek zijn, niet bij de pakken neer hoeven te zitten. “Ook als je ziek bent kun je in zekere mate alles uit je leven halen. Maar dat zal wel altijd gepaard gaan met mindere momenten waarop je je gewoon simpelweg klote voelt.”