Kanker

In 1995 krijgt Brans voor het eerst kanker. “Ik was veertien en had een tumor in mijn rechterbovenbeen zo groot als een rugbybal”, legt hij uit. “Na een beenbesparende operatie, besloten ze uiteindelijk toch mijn onderbeen te amputeren.” Drie jaar later was het weer raak. “Er zat een tumor in mijn bovenbeen die als het ware omhoog kroop en voor kans op uitzaaiing in de longen zorgde.” De artsen besloten daarop ook zijn bovenbeen te verwijderen.

“Daarna heb ik net zoals elke tiener gepuberd. Ik deed gewoon mijn ding.” Maar in 2001 werd opnieuw kanker geconstateerd. “Toen hebben ze mijn bekken, heup en een stuk darm weggehaald.” Volgens Brans is die periode voorbij gevlogen. “Ik herinner me er vrij weinig van; ik was jong en druk met leven.”

Hij stelt dan ook alles behalve een verschrikkelijke jeugd te hebben gehad. “Mijn familie en ik hadden het goed. Ik ben altijd heel zelfstandig geweest en opgevoed met de instelling dat als ik 200 meter moest lopen, ik 400 meter liep.”

Lees ook
Deze bijzondere vloggers laten zien hoe ze leven met hun beperking of aandoening

Sport

Zo’n zes jaar geleden woog Brans ruim honderd kilo. “Toen zat ik echt in de put. Ik kon nog geen kilometer lopen. Dat hield ik niet vol.” Hij werd uitgedaagd om zijn eerste ‘obstacle run’ te lopen: hij deed vier uur over vijf kilometer. “Toen ging de knop om. Een paar jaar later heb ik een wereldrecord gevestigd op de vijf kilometer. Met 38 minuten ben ik de snelste man met één been op krukken.”

Op zijn Instagram is te zien dat het sporten sindsdien is blijven hangen. “Tijdens vele obstacle runs leerde ik anderen kennen met een mankementje. Er misten handen, armen, benen, noem het maar op.” Al snel werden ze een inspiratiebron voor velen. “Men vroeg zich vaak af hoe wij sneller konden zijn dan de meeste valide mensen.”

Momenteel zit Brans in het bestuur van Stichting Dutch Adaptives. “Onze ambitie is om reguliere sporten, zoals een triatlon, toegankelijk te maken voor mensen met een beperking”, legt hij uit.

Een aantal jaar geleden opende Brans samen met een vriend – én met behulp van de Bart de Graaff Foundation – een zeventig meter lange hindernisbaan en crossfitbox. “We hadden honderdzestig leden: de meesten waren valide sporters, maar er deden ook mensen met bijvoorbeeld PTSS, overgewicht of een hersenaandoening mee.” Zelf heeft hij ook niet stil gezeten. “Ik heb onder meer de Chinese Muurmarathon gelopen en honderden kilometers aan obstacle runs.”

https://www.instagram.com/p/CBe-etEpDST/

Gilles de la Tourette

Leven met één been heeft Brans tot nu toe amper beperkt. “Mensen gaan af op wat ze zien. Ja, ik heb één been, maar daar heb ik nog het minste last van”, bekent hij. “In 2008 heb ik tijdens TedxMaastricht een TedTalk gegeven voor 3000 man, waarin ik voor het eerst openlijk vertelde over het feit dat ik Gilles de la Tourette heb. Dat is mijn allergrootste obstakel.”

De aandoening had vooral impact op zijn basisschooltijd. “De stuiptrekkingen waren net epileptische aanvallen, ik kon soms amper lopen.” Hij praat er niet graag over. “Als ik het je niet zou vertellen, dan zou je het nooit weten. De stuiptrekkingen zijn door de jaren heen afgezwakt. Ik knipper en snif nu vooral, maar dat doe ik vaak af als allergie.”

Ambitie

Letterlijk en figuurlijk obstakels overwinnen, houdt Brans scherp. “Daarnaast is het gewoon belangrijk dat ik gezond blijf. Ik ben sportief, maar ik moet wel een doel hebben.” En doelen heeft hij genoeg. Een halve marathon in Fuerteventura staat hoog op zijn lijstje. “125 kilometer in 3 dagen. Als ik het doe, wil ik het goed doen, dus dat ben ik serieus aan het overwegen.” Maar niet alleen op het gebied van sport wil Brans zichzelf uitdagen. “Ik wil een podcast maken en ben al ruim een jaar bezig met een boek. Ik wil iets bijdragen met mijn verhaal. Ik ben meer dan een man die kanker heeft gehad en daarbij zijn been verloor.”

Maar dat moment komt nog. Nu focust hij zich vooral op zijn gezin. “Ik heb de afgelopen jaren doorgebracht in mijn sportschool en dus veel tijd met mijn gezin ingeleverd.” Nu is het tijd om dat in te halen. “Mijn vrouw heeft de boel draaiende gehouden. Zonder haar was ik niet zo ver gekomen. En mijn dochtertje, zij heeft de ballen van papa. Als iemand haar vraagt waarom haar vader maar één been heeft, dan antwoordt ze: ‘Dat is gewoon zo.'”

Lees ook
Leontine mijdt de zon wegens huidkanker: ‘Ik denk altijd: shit, het is weer zomer’