Eierstokkanker

De eerste keer dat Hanny de diagnose kreeg, is ruim vijf jaar geleden. “Ik had al een tijdje pijn in mijn buik, maar zoals veel vrouwen, negeerde ik die. Daar had ik geen tijd voor”, vertelt ze. “Helaas werd het erger en erger en plaste ik op een gegeven moment ineens in mijn broek. Toen ben ik toch maar naar de dokter gegaan, die me gelijk naar het ziekenhuis doorverwees. Er bleken twee gezwellen op mijn eierstokken te zitten.”

Jaarlijks worden zo’n 1.350 vrouwen gediagnosticeerd met de ziekte eierstokkanker. Wanneer het wordt ontdekt, heeft volgens het KWF al 75 procent van hen uitzaaiingen in de buik. Van die vrouwen is vijf jaar na de behandeling nog ongeveer een derde in leven. Deze kankersoort is lastig te ontdekken. De klachten, zoals dikker wordende buik, vaginaal bloedverlies, misselijkheid en obstipatie, komen ook vaak voor bij andere ziekten. Daarnaast zijn er in het begin niet of nauwelijks klachten bij patiënten.

Uitzaaiingen en diagnoses

“Ik vond het heel lastig toen ik de diagnose te horen kreeg”, gaat Hanny verder. “Maar hij kwam niet onverwacht, ergens wist ik wel dat het niet goed zat. Mijn moeder heeft borstkanker gehad en door haar wist ik ongeveer wat er op me af zou komen. Dat was niet niks.”

De 59-jarige duikt de medische mallemolen in en komt er gelukkig gezond weer uit. De kanker is weg. Wel wordt ze elke drie maanden in de gaten gehouden door het ziekenhuis en moet ze op controle komen. Het ziet er een aantal jaar goed uit, tot na haar vakantie in 2019. “Op de CT-scan was te zien dat er weer ‘iets’ groeide, maar het was nog te klein om aan te pakken met chemotherapie”, legt Hanny uit. “Ik moest wachten tot het voldoende was gegroeid en tot die tijd konden artsen er niets aan doen. Die onzekere tijd was heel zwaar.”

Lees ook
Kunstenares Ans Markus is herstellende van behandeling eierstokkanker

Medicatie

Uiteindelijk krijgt Hanny last van haar keel en gaat slikken moeizaam: een teken dat de kanker is uitgezaaid naar de lymfeklieren. Ze komt nu wél in aanmerking voor een behandeling. “Maar beter word ik niet meer. Het is niet meer te genezen en dat vind ik heel heftig. Gelukkig krijg ik veel steun van mijn man en onze lieve vrienden. Maar ik leef met de dood op de hielen.”

“Ik slik nu PARP-remmers, die zorgen er hopelijk wel voor dat mijn leven ieder geval kan worden gerekt”, vertelt Hanny. “Ik voel me er niet ziek van. Deze medicatie krijg ik sinds december, maar ik weet nog niet of ze daadwerkelijk werken. Dat moet blijken uit de scan die ik komende juni zal krijgen.”

Intens genieten

Ondanks de onwetendheid rondom de remmers, gaat het goed met Hanny. “Ik mag niet klagen. Ik heb net corona gehad, waarvoor ik vijf dagen in het ziekenhuis heb gelegen. Mijn oncoloog had niet verwacht dat ik het zou overleven, dus ik ben heel dankbaar dat ik er nog ben. Maar het gegeven dat ik niet beter word, blijft lastig. Daar moest ik in het begin echt een modus in vinden.”

“Ik ben vrijwilliger bij Stichting Olijf en zet me daarmee in voor vrouwen met gynaecologische kanker”, vertelt Hanny. “Daar haal ik veel steun uit, het is fijn om te zien dat ik niet de enige ben. Het is een heel warme groep. De ziekte probeer ik zo min mogelijk van invloed te laten zijn op mijn leven. Ik geniet nu meer van de kleine dingen. Bijvoorbeeld van een koolmeesje dat aan pindabollen in een tuin knabbelt. Of überhaupt de natuur. Ik kijk, zie en voel veel meer. Daar waar een ander gewoon langsloopt, zie ik een beestje. Ik beleef het allemaal intens, nu het nog kan. En hoe lang kan het nog? Dat is voor iedereen koffiedik kijken.”

Lees ook
Carolien had door eierstokkanker geen zin meer in sex, en dat leidde tot een scheiding