Froukje Pelsma

“Ik kijk wat er nodig is om onze projecten te realiseren”, vertelt Pelsma. “Is er onveiligheid dan maak ik bijvoorbeeld extra regels.” Eerder werkte ze voor de organisatie in onder meer Jemen, Myanmar, de Centraal-Afrikaanse Republiek en de Democratische Republiek Congo.

Een van de vier grote projecten die ze doet draait om noma, een bacteriële infectie die het weefsel in het gezicht vernietigd. “Het eet de wangen en monddelen op. Ook de neus kan helemaal opgegeten worden. Dit gebeurt voornamelijk bij kinderen. Het is naar om te zien en kan ernstige gevolgen hebben.”

Noma

De bacterie zorgt er soms zelfs voor dat patiënten niet meer normaal kunnen eten en drinken. Sommigen kunnen hun mond helemaal niet meer open doen. “Naast fysieke handicaps zorgt het voor onzekerheid. De kans op een baan is kleiner. En uiteindelijk wil iedereen er mooi uit zien. Van sommigen is het hele gezicht opgegeten. Dat zorgt voor stigma’s waar kinderen hun hele verdere leven mee zullen moeten dealen.”

Regelmatig gaat ze langs de verschillende ziekenhuizen in het land. “Een verpleegkundige daar vertelde me dat een van haar patiënten in het noma-ziekenhuis was langs gebracht door zijn oma. Het jongetje had last van zijn tandvlees, maar pas toen de oma er door iemand anders op geattendeerd was dat ze actie moest ondernemen kwam ze – op haar brommertje – langs. Net op tijd om gaten in het gezicht te voorkomen. En ze waren zo blij. Zoiets roert mij tot tranen toe.”

Ondervoede kinderen

Ook maakt ze zich hard voor ontheemden uit eigen land die zijn gevlucht uit hun dorp. “Wij proberen ze te helpen door ze te voorzien van een klamboe, zeep, een deken, schoon water, een wc en een douche.”

En ondervoeding is een groot probleem. “Het blijft aangrijpend om die ondervoede kinderen te zien. Kinderen die op het randje liggen. Onze verpleegkundigen en doktoren doen alles wat ze kunnen, maar soms is het te laat en kunnen we het kind niet meer redden. Dat is tragisch.”

Corona speelt in het land geen grote rol. Althans, niet medisch, zo ziet Pelsma. “Het valt hier erg mee met coronabesmettingen. Er zijn hier niet veel gevallen. Al houdt de test capaciteit te wensen over. Maar het aantal doden is hier niet hoger dan normaal.”

Sociaal-economisch probleem

En hoewel het medisch (nog) geen groot probleem lijkt, is de pandemie wel op sociaal-economisch vlak voelbaar. “Veel mensen hier zijn afhankelijk van geld dat vanuit de hoofdstad of vanuit andere landen naar ze toe wordt gestuurd. Dat gebeurt nu veel minder. Ook internationale organisaties krijgen minder geld binnen.”

Ze vervolgt: “Omdat ik hier pas vanaf december woon, vind ik het moeilijk om een concrete vergelijking te maken. Maar het zou kunnen dat we de komende maanden meer ondervoede kinderen gaan zien, omdat er minder eten is. En dat er om die reden ook meer noma-patiënten zullen zijn. Al zou het ook kunnen dat er minder Nigerianen naar het ziekenhuis komen, omdat ze er het geld niet voor hebben. Dat is lastig te voorspellen.”

Hoewel Pelsma als een soort nomade over de wereld trekt, merkt ze – nu haar zoon in mei twee wordt – dat ze de familie om haar heen steeds meer gaat missen. “Sil kan niet even naar zijn opa en oma toe.” Maar ze doet het voor de goede zaak: “Ik vind het belangrijk dat ik mijn steentje kan bijdragen. Dat ik de mensen kan helpen die het het hardst nodig hebben.”

Lees ook
Tropenarts Marit van Artsen zonder Grenzen: ‘Coronazorg in Nederland is uitmuntend’