Florine Hofstee, bekend van het televisieprogramma ‘Gooische Meisjes’, is eindelijk in verwachting. Maar daar ging een intensief fertiliteitstraject aan vooraf. ‘Ik dacht dat ik in een slechte film was beland’, vertelt ze.
Florine (30) is nu zestien weken zwanger. Het duurde tweeënhalf jaar voordat het lukte.
Hoe voelt het om nu zwanger te zijn?
“Ik kom net van de verloskundige en ik heb het hartje gehoord. Dat geeft me zelfvertrouwen. Eerst was ik superonzeker.”
Hoe lang had je al een kinderwens?
“Mijn kinderwens was er al van jongs af aan. Toen ik twee jaar een relatie had met Jeroen (Stoop, met wie ze in 2018 is getrouwd, red.) ben ik gestopt met de pil. Mijn cyclus bleek heel onregelmatig te zijn, soms zaten er wel vijftig dagen tussen. De menstruaties waren heel kort en krachtig, met vreselijk veel pijn. Ik wilde mijn eigen cyclus leren kennen en dacht: wanneer is mijn eisprong dan? Ik ben naar de dokter gaan, maar daar ging het meteen al mis.”
Wat gebeurde er?
“De huisarts zei dat we het eerst een jaar moesten proberen, maar na zes maanden kwam ik erachter dat ik in aanmerking kwam voor een verwijsbrief. Bij de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis kreeg ik het hormoon Clomid. Dat hormoon zorgt ervoor dat zaad geaccepteerd wordt, de menstruatie gelijkmatig is en de eisprong en eitjes doen het beter. Uiteindelijk kreeg ik geen antwoord op de vragen over mijn cyclus en hield ik niet zo’n goed gevoel over aan het onderzoek en de behandeling. Zwanger worden is een gevoelig onderwerp, maar ik dacht dat ik in een slechte film was beland. Ik ben toen een jaar niet terug geweest naar dat ziekenhuis.”
Hoe ben je verder gegaan in het traject?
“Na een jaar was ik nog steeds niet zwanger en wilde ik de diagnose nogmaals horen. Toen bleek dat mijn hersenen niet goed doorgeven dat er een eitje moet gaan springen (dit heeft te maken met hypofyse, red.). Toch bleef ik met veel vraagtekens zitten. Na mijn nare ervaring in het eerste ziekenhuis ben ik naar het Rode Kruis ziekenhuis in Beverwijk gegaan. Ik wilde wel geholpen worden met onze wens. De maandelijkse teleurstelling werd groter en groter.”
Wat was daar je ervaring?
“Ze hadden daar een fijne fertiliteitsafdeling. Mijn eileiders bleken helemaal niet dicht te zitten. Ze zeiden dat ik ‘onverklaarbaar onvruchtbaar’ was. Wat niet wil zeggen dat je dan onvruchtbaar bent, maar dan kunnen ze de oorzaak niet vinden. Het heeft dan met je leefstijl te maken, of een disbalans met hormonen. Omdat we al tweeënhalf jaar bezig waren, konden we meteen met IUI starten. Ik ging een pil slikken voor vrouwen die een hormoon missen dat belangrijk is bij de eisprong. Dit slik je tot en met dag zeven van je cyclus. Dan gaan ze je eitjes steeds opmeten via een (inwendige) echo. Als die groot genoeg zijn om te springen krijg je een spuit mee die zorgt voor een eisprong binnen 36 uur. In die 36 uur krijg je je IUI-poging. Dan wordt er sperma in je baarmoeder gespoten. Je hebt dan nog steeds maar tien procent kans om zwanger te worden.”
Hoe kwam je erachter dat het gelukt was?
“De eerste twee IUI-pogingen waren niet raak. Dat was een drama. Net na de derde poging gingen we net op vakantie naar Spanje. Ik voelde toen wel menstruatiekrampen en wachtte, maar gebeurde niks. Jeroen zei: ‘Laten we het gewoon voor de zekerheid testen, elke uitslag is goed’. Om zeven uur ’s ochtends deed ik de test. Ik zag een dikke vette streep, en dacht: dit klopt niet. Maar ik was het echt. En heel grappig: we kwamen erachter in het stadje Fuengirola. Zijn ouders zijn hier ook geweest. We verbleven in dezelfde straat waar Jeroen ooit is verwekt.”
Op Instagram deel je heel open hoe het traject voor jou is verlopen. Waarom doe je dat?
“Omdat het niet normaal is dat je zomaar zwanger wordt. Ik vond het onwijs fijn om met gelijkgestemden te praten. Ik kende dit probleem niet uit mijn omgeving. Ook al waren het onbekende waarmee ik sprak, het gaf mij hoop en steun. Bij de laatste IUI-poging zat ik met Jeroen anderhalf uur in de wachtkamer. Ik dacht: laten we gewoon eens vastleggen dat wij als aanstaande ouders zitten te wachten op de bevruchting. Ik maakte een grappige foto, en die zette ik gewoon online. Er kwamen zoveel reacties op en ik werd overspoeld door privéberichten. Die heb ik allemaal persoonlijk beantwoord.”
Was het niet bespreekbaar in je omgeving?
“Jawel, maar zij maken het niet zelf mee. Een vriendin die belde dat ze een baby kreeg waarvan ik het nog niet verwacht had. Ik was uiteraard heel blij voor haar, maar na het gesprek kwamen er dikke tranen. Die zag ik zelf niet eens aankomen.”
Wat wil je tegen al die vrouwen zeggen die in dit schuitje zitten?
“Hou vol: ze kunnen zo veel bij fertiliteitstrajecten. De arts gaf me altijd een positief gevoel: ‘We gaan aan de slag net zolang tot het lukt’. Dat gaf mij heel veel hoop. Als je voor het eerst naar een ziekenhuis stapt, moet dit meteen goed voelen. Geef aan als dit niet zo is, dat is niet vreemd. Je verdient het om goed geholpen en begrepen te worden.”
Bekijk hier de video waarin Florine het hartje van de baby hoort:
Lees ook
Joke had prenatale depressies: ‘Ik wist door rotgevoel dat ik zwanger was’
