Veelzijdig

Dat het een gevarieerd boek wordt, staat vast. Ellie is woordvoerder, wijkagent, en motoragent geweest. Ook heeft ze in de noodhulp gewerkt, “waarbij ik veel grote incidenten heb meegemaakt”. Het boek is niet door haarzelf geschreven, maar door journalist Julien Althuisius. “Ik heb alles tot op de punt en komma geredigeerd en veel moeten schrappen. Er kwam zoveel langs, dat ik moest kiezen.”

Niet over vertrek

Een van die geschrapte onderwerpen, is het volledige verhaal rond haar vertrek. “Ik heb erg geworsteld met dat laatste hoofdstuk”, zegt Ellie. “Ik besloot niet alles uit de doeken te doen; daarover moet het niet gaan. Dat zou afbreuk doen aan met hoeveel liefde ik terugkijk op het politiewerk en de mensen met wie ik dat deed. Ik wil ook niet dat de lezer het boek met buikpijn dichtslaat.”

Politiefamilie

Ze benadrukt: “Ik zal nooit een kwaad woord zeggen of schrijven over politiewerk of over de mensen die dat werk doen, want ik hóu van dat werk.” Hoe moeilijk het is dat ze nu juist dat werk niet meer mag doen? “Wat ik mis, is het gemeenschapsgevoel. Nu werk ik aan losse projecten die na een paar maanden klaar zijn. Bij de politie ben je jarenlang één familie. Je hoort bij elkaar. Toen ik vanochtend op de A10 reed, kwam er een politieauto naast me rijden: twee oud-collega’s die hard naar me zwaaiden. Hun wereld voelt nog zó als de mijne.”

Afgunst

Begin dit jaar was Ellie in LINDA. openhartig over hoe haar vertrek haar ’s nachts wakker hield en hoe mogelijke afgunst van collega’s aan dat vertrek kan hebben bijgedragen. “Als de rollen waren omgedraaid, zou ik trots zijn geweest”, zegt ze nu daarover. “Het gros van mijn collega’s wás dat ook, maar ik merkte dat een aantal mensen in eenzelfde positie het lastig vond. Zo voelde het althans voor mij; ik kan niet in hoofden of harten kijken.”

Roze in Blauw

Als we Ellie vragen waarop ze het meest trots is in haar politiecarrière, vindt ze dat moeilijk om over zichzelf te zeggen. Maar uiteindelijk is haar antwoord een onmisbaar aspect uit haar jaren bij de politie: Roze in Blauw. Ellie was vanaf het begin betrokken bij het politienetwerk, dat zich inzet voor LHBTI’ers binnen en buiten de politie. “En vooral op het feit dat ik volgehouden heb. In het begin kreeg Roze in Blauw veel weerstand”, vertelt ze. “Er waren collega’s die dachten dat het een soort feestpolitie is, die alleen met Pride op een boot staat. Sommigen spraken hun afkeer uit. Ik heb me vaak afgevraagd voor wie ik het deed, maar het antwoord zat ‘m in dat ik het niet voor mezélf deed. Ik kon de LHBTI-gemeenschap niet zomaar in de steek laten.”

Heftige herinnering

We vragen Ellie ook naar haar heftigste politieherinnering. Ze weet meteen welke gebeurtenis haar het meest raakte – en wanneer die plaatsvond. “Een jochie kwam tijdens het spelen onder een trein terecht”, vertelt ze. “24 Jaar geleden. Nadat we de plek van het ongeluk bezochten, lichtten we zijn moeder in. Het jongetje bleek een tweelingbroer te hebben. Hij vroeg: ‘Mama, hoe moet ik nou slapen vannacht?'” Ellie heeft zelf ook een tweelingzus. “Ik schoot vol, moest even weglopen. Heel bijzonder is dat zijn moeder mij, jaren later, besloot te mailen. Dat deed ze precies toen ik bezig was met het hoofdstuk over deze gebeurtenis.”

Lees ook
Ellie Lust had excuses van politie na ontslag op prijs gesteld: ‘Geen schoonheidsprijs’

Tweede huid

Dit soort gebeurtenissen niet mee naar huis nemen, “dat is onmogelijk”, zegt Ellie. “Sommige dingen moet je loslaten, anders val je om. Maar alles wat je gezien hebt, kun je nooit meer níet hebben gezien. Ik dacht na een bepaalde tijd: nu is het genoeg. Toen koos ik ervoor om woordvoerder te worden. Ik ben geen hard mens, en al bood mijn uniform een tweede huid, vreselijke incidenten raken mij wel.”