Hij vertelt: “Ik wist niet dat ik zo’n modus had, het ging echt automatisch. Het eerste wat ik deed was opa’s en oma’s bellen, familie updaten en mensen uit de buurt om hulp vragen. Wij moesten met zijn drieën twee weken in quarantaine blijven, dus voor boodschappen waren we volledig afhankelijk van anderen.”

Daarna verschuift zijn focus naar zijn jongere broer en zus.”Ik wilde niet dat ze bij de pakken neer zouden gaan zitten, dus ik ben ze gewoon gaan afleiden. Beetje chillen, Wii-spelletjes spelen, praten en zorgen dat ze genoeg fruit aten.” Emma (14) voegt daar grinnikend aan toe: “Ja, dat fruit was een ding hoor. Elke keer als Lucas en ik even op de bank zaten, kwam ‘ie weer. ‘Heb je al een stuk fruit op vandaag?'”

Geen contact

Die afleiding is zeker welkom, ook voor Lucas (17). Hij maakte zich in eerste instantie vooral zorgen om zijn moeder, die astma heeft, maar dat slaat al snel om als zijn vader op de ic belandt. “Ik maakte me echt zorgen, het was eng. Vooral omdat we de eerste weken helemaal niet naar hen toe konden. We hadden alleen met mama soms wat WhatsApp contact, maar hoorden niets van papa zelf.”

Emma beaamt dat met name die eerste paar weken behoorlijk pittig waren. “Mijn ouders liggen een week in het ziekenhuis en ik kan niet eens op bezoek? Je voelt je enorm machteloos, ook al wil je natuurlijk met corona geen risico lopen. Ik was heel blij dat Thomas uiteindelijk als eerste en enige naar hem toe mocht, hij vertelde altijd heel gedetailleerd hoe het daar was.”

Reality check

Emma waardeert deze eerste bezoekjes van haar broer, maar ze zijn tegelijkertijd enorm heftig. “Toen ik papa voor het eerst zo zag liggen op een foto, heb ik een kwartier in Thomas’ armen liggen huilen. Het was echt niet niks. Daarna heb ik een filmpje gemaakt voor mijn vader, dat Thomas daar heeft afgespeeld. Ik wist niet of papa het zou horen, maar ik wilde het toch proberen.”

Ook voor Thomas zelf is dat eerste bezoek aan de intensive care een reality check. Tot die tijd is hij ervan overtuigd dat zijn vader sterk genoeg is en dat het misschien toch nog snel goed zal komen. Als hij eenmaal zijn vader met eigen ogen op de intensive care ziet liggen, verandert dat. “Hij lag daar in coma, geïntubeerd en aan een ventilator. Hij leek niet eens meer op mijn vader. Toen ik terugliep naar de auto ben ik in huilen uitgebarsten. Ik was echt bang dat het verkeerd zou aflopen.”

Philip en zijn kinderen tijdens een vakantie in 2019, pre-corona (Beeld: privéarchief)

Zorghelden

Tijdens de weken dat hun beide ouders met corona in het ziekenhuis liggen, is het zorgpersoneel de reddende engel. Elke ochtend en avond krijgen ze een telefonische update, maar als ze zich zorgen maakten, mag het drietal ook gewoon 24/7 het verpleegpersoneel bellen. Als Philip last krijgt van een gevaarlijke koortsaanval, krijgen de kinderen zelfs ieder uur een update over zijn gezondheid. Emma: “De verplegers waren echt heel lief, ze probeerden ons te helpen waar ze konden. Ze waren enorm betrokken en professioneel, ook al maakten ze dagen van twaalf uur.”

Thomas: “Ze waren onwijs meelevend. Zeker een van de ic-artsen van mijn vader, dat is namelijk onze overbuurman. Hij heeft heel lang onze vader verzorgd en bij die koortsaanval de beslissingen gemaakt die zijn leven hebben gered. Daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.”

Hechte band

Tracy mag begin april – na haar opname in het ziekenhuis en een zorghotel – naar huis. Philips ontslag uit het revalidatiecentrum volgt pas eind mei. Maar dat betekent nog niet het einde van alle problemen. Philip wordt nog een aantal keer opgenomen vanwege restklachten en meerdere malen geopereerd aan zijn luchtpijp. Pas in september daalt het stof een beetje neer.

De verhoudingen binnen het gezin zijn door deze barre periode flink veranderd. Nu beide ouders weer thuis zijn, merkt Emma vooral bij haar vader een verschil. Ze vertelt: “Hij is nog steeds dezelfde persoon, maar hij heeft een hele andere kijk op werk gekregen. Hij vindt andere dingen nu veel belangrijker. Daarnaast is mijn band met Lucas en Thomas ook veel hechter geworden: we hadden hiervoor nog nooit met zijn drieën een potje zitten janken op de bank. Nu wel. We dealden hier allemaal op onze eigen manier mee, maar we hielpen elkaar er ook doorheen.”

Thomas voegt daaraan toe: “Ja, je leert een heel andere kant van elkaar kennen. Ik weet nu dat Emma in tijden van crisis best goed gaat op een vervelende grap, terwijl ik bij Lucas juist niet teveel negatieve dingen moet zeggen. Inmiddels woon ik op kamers, honderd kilometer verderop, maar ik maak me nog steeds zorgen om hen. En, heel cliché: ik ben sindsdien meer van mijn ouders gaan houden. Als het verliezen van iemand zo dichtbij komt, waardeer je daarna écht meer wat je hebt.”

Stress

Het drietal beseft steeds meer wat er allemaal gebeurd is. Lucas: “Toen mijn ouders in het ziekenhuis lagen werd ik ’s ochtends vaak huilend wakker. Gelukkig is dat nu allemaal weg en kan ik het wat beter plaatsen.” Bij Emma speelt de situatie nu nog wel eens op: “De stress moet nog afnemen. Ik begin soms ineens te huilen, dat zal wel wat extra tijd nodig hebben. Ik ben in therapie gegaan en daarbij schrijf ik ook een verhaal, om het te verwerken. Niet zo goed als dat van papa, hoor.”

Thomas: “We zijn allemaal echt supertrots op pa, dat hij over zo’n kwetsbaar onderwerp durft te schrijven. Da’s echt dapper. En voor hem is het uiteindelijk ook een soort tijdlijn geworden, voor de periode waarin hij buiten westen was. Ik houd niet van lezen, maar dit boek was binnen een dag uit. Wel maf als het ineens echt over je eigen leven gaat.”

Zien is geloven

De kinderen hopen dat het boek van hun vader een ander verhaal kan vertellen, naast alle grafieken en ziektecijfers die elke dag voorbij komen. Lucas: “Het lijkt soms alsof mensen eerst zelf de consequenties moeten ondergaan voordat ze pas geloven in corona en de maatregelen. Ik hoop dat dit boek die mensen hierin een duwtje kan geven, dat ze lezen én onthouden dat corona echt geen griepje is.”

Emma: “Het zal niet voor een revolutie gaan zorgen, maar ik hoop dat mensen misschien nèt iets sneller de moeite gaan nemen om bijvoorbeeld een mondkapje op te zetten als ze ergens naartoe gaan. Hoeveel moeite is dat nou, als je met zoiets kleins deze verschrikkelijke dingen kunt voorkomen? Suck it up, draag een kapje.”

Philip Reedijk:

Lees ook
Revalidatie na corona: ‘Als ik straks thuiskom, gaan we eerst samen een potje janken’