Slapend been

Claudia trouwt in 2007 nog staand op beide benen. Drie maanden later zit ze in een rolstoel. “Het begon met een slapend gevoel in mijn benen en voeten. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Toen ben ik naar het ziekenhuis gegaan. De dokter vertelde dat mijn zenuwen niet meer goed werken en er geen signaal meer wordt gegeven aan mijn hersenen.”

De officiële diagnose is lastig te stellen, maar praktisch gezien is het simpel: Claudia kan niet meer lopen. “Stel dat je lang op een been zit, zoals met thuiswerken, dan begint je been te slapen. Als gevolg knellen je zenuwen af. Als dat langdurig gebeurt, dan kan het zo zijn dat de zenuwbanen helemaal kapot gaan.”

Ze voelt haar linkerbeen helemaal niet. Rechts is juist overprikkeld. “Als iemand alleen al kijkt naar mijn rechterbeen, denk ik: ga weg!”

Medicatie

Zonder medicatie slaapt Claudia nauwelijks. Het dekbed voelt ze duidelijk tegen haar been. “Met mijn medicatie kan ik nachten maken van vier uur. Dan slaap ik wel vaak met mijn been buiten bed, zodat het dekbed me niet aanraakt.”

Ook kleren zijn een stoorzender. “Daarom hou ik van de zomer. Een dun jurkje voel ik minder tegen mijn been, net als teenslippers om mijn voet.”

Lees ook
Rolstoelbasketballers staan op tegen zitten: ‘Nederland heeft zitloze werkdag nodig’

Verandering

“Alles is meteen anders als je in een rolstoel belandt. Mijn eerste reactie was: wat kan ik nog wel? Ik wilde niet bij de pakken neer gaan zitten.” Ook voor haar man en kinderen verandert het leven compleet. “Mijn man en ik hielden ervan om samen actief bezig te zijn. ‘Even snel bestaat niet meer’, zeggen we altijd tegen elkaar. Uitstappen voor de parkeerkaart duurt al te lang.”

De houding van Claudia maakt het voor haarzelf en haar omgeving een stuk makkelijker. Dit zou ze dan ook graag willen meegeven aan anderen. “Maak het leven zo makkelijk mogelijk voor jezelf en je omgeving. Het is wat het is. Denk na over wat je wél kan doen. Ik doe nu aan stoelyoga.”

Hulphond

Claudia heeft nu zeven jaar een hulphond. Sinds een jaar is viervoeter Katya haar steun en toeverlaat. “Katya helpt me uit bed en kleedt me aan. Ze opent de deur, pakt de post en haalt de was uit de machine. Katya geeft de telefoon of afstandsbediening aan, en sleept de boodschappentas naar binnen. Die schat doet echt alles, mijn motoriek is niet echt top meer”, lacht Claudia.

Haar hond geeft ook emotionele support. “Ze is echt een grote knuffel. Ik heb haar altijd bij me.”

Psycholoog

Wat ook helpt, is dat Claudia psycholoog is. Hierdoor lukt het haar makkelijker om het te verwerken, vertelt ze. “Wanneer je altijd pijn voelt, kan je dit integreren. Ik bepaal waar de focus op ligt, en dat is niet het tintelende gevoel. Ik noem het een soort achtergrondradio.”

Ze krijgt dan ook steeds meer patiënten met hetzelfde probleem te zien. “Het lastige is dat je uiteindelijk naar een arts gaat, waar je gezegd wordt dat je ermee moet leren leven. Ze vertellen niet hoe. De stap naar de psycholoog moet je zélf maken. Dit vind ik echt een gat in de zorg”, stelt ze.

Claudia heeft als psycholoog altijd anderen moeten helpen. Haar leven in een rolstoel heeft haar dan ook veel gebracht. “Ik heb echt geleerd om hulp van anderen te vragen, wat ik eerst echt niet kon.”

Lees ook
Astrid matcht hulphonden met baasjes: ‘Echt maatwerk’