In de mini-docu ‘Eetstoornissen: maskers af’ zien we hoe Esther worstelt met haar boulimia. Wij belden haar op om te vragen hoe het met haar gaat sinds de uitzending.
‘Ik sta nog steeds versteld van alle reacties’, vertelt een vrolijke Esther aan de telefoon.
Alleen mensen in haar directe omgeving wisten van haar eetprobleem. “Mijn grootste angst was dat mensen met afschuw zouden reageren.” Dat gebeurde gelukkig niet. “De mooiste reactie kreeg ik van mijn allereerste vriendje – de jongen bij wie ik op schoot zit in de documentaire voordat ik naar Australië vlieg. Ik heb hem sinds mijn zestiende nooit meer gesproken en opeens was daar zijn bericht: ‘Héél veel respect, ik zit met tranen in mijn ogen te kijken’. Hij vond dat ik een goede moeder ben en heeft met trots gekeken.”
Lees ook
Filmmaker Jessica Villerius vertelt hoe ze met kwetsbare mensen omgaat
Esther liep jarenlang rond met veel schaamte en angst en kon de juiste hulp maar niet vinden. Dat tij lijkt nu gekeerd. Mede dankzij haar therapeuten Renate en Ferdinand Lukassen – ook te zien in de docu. Voor het eerst in jaren leert ze bij hen om anders naar zichzelf en de eetstoornis te kijken. Daar waar andere therapieën zich vaak focussen op het weer op de rit krijgen van een normaal eetpatroon, kijkt Bodytolk verder en dieper. Esther geeft aan al mooie stappen te hebben gemaakt, maar ze is er nog niet. “Ik heb echt wel mijn terugvalmomenten, maar ook die horen bij het herstelproces. Je leert ervan en stapje voor stapje kom je steeds verder. Door de docu heb ik mooie mensen leren kennen. Met Jessica had ik al een klik vanaf het eerste moment. Jessica bezit de kunst om je met ogen van mededogen aan te kijken, maar verblikt of verbloost niet. Ook ben ik door de docu in contact gekomen met andere deelnemers – we appen dagelijks wat af met elkaar. Naast de vele positieve reacties en ook meiden die daadwerkelijk hulp zijn gaan zoeken erdoor, is het ook mooi dat de docu mijn sociale leven met een paar hele mooie, lieve dames heeft verrijkt.” Tekst gaat verder onder de foto
Ook durft de opgewekte moeder van een vijfjarig zoontje hoopvol naar de toekomst te kijken. “Ik ben verpleegkundige, maar heb de afgelopen jaren veelal in de psychiatrie gewerkt. Mijn wens is nu om meer richting het algemeen ziekenhuis te gaan. Zo wil ik over een tijdje, wanneer ik echt stabiel ben, mijn her-registratie halen en daarna het liefst mijn tropenaantekening. Mijn droom is om uiteindelijk net als mijn ouders in het buitenland – liefst Afrika – ontwikkelingswerk te doen. Maar voor de komende jaren zal ik erg blij zijn met een leuke baan in het ziekenhuis of bij de GGD. The best is yet to come: dat blijft mijn hoop en daar doe ik het voor.”
Bekijk hier het portret van Esther – gemaakt door Jessica Villerius – in de mini-docu ‘Eetstoornissen: maskers af’.
