Afrika-fanaten Edwin en Kirsten uit Bennekom emigreren in deze aflevering van ‘Ik Vertrek’ naar Hoedspruit in Zuid-Afrika, waar ze een lodge overnemen.
Het leven tussen de wilde dieren blijkt alleen een stuk spannender dan verwacht.
'Ik Vertrek'-stel verhuist naar natuurpark in Zuid-Afrika, maar vindt 'al die dieren' maar eng
Zuid-Afrika
Na een brommerongeluk belandt Edwin in het ziekenhuis met gebroken ribben, een klaplong en een gescheurd longvlies. Die heftige ervaring doet Edwin en zijn partner Kirsten beseffen wat ze écht willen doen: emigreren naar Zuid-Afrika. Dus verkopen ze hun huis in Nederland, stoppen ze met hun onderneming en verkassen ze met hun hele hebben en houwen naar Hoedspruit, een plaats vlakbij het Krugerpark.
Voor 250.000 euro hebben ze twee lodges overgenomen. Een daarvan gaan ze verhuren aan gasten. De eerste bezoekers arriveren al een paar weken na aankomst. Voor die tijd moeten ze de boel nog flink opruimen, zoals zebrapoep uit het zwembad vissen en de rommel van wilde zwijnen weghalen. Als Kirsten buiten een vogel hoort fluiten, weet ze niet waar ze het zoeken moet: “Ik schrik me de rambam.”
Wilde dieren
De twee willen naast de verhuur van de lodge, ook tours aanbieden. Ze gaan daarom een keer paard rijden, zodat ze weten wat ze hun gasten aanbieden. Kirsten heeft het alleen niet zo op paarden. “Ik vind het niks. Mijn hart zit in mijn keel”, gilt ze het uit. “Je moet gewoon relaxen”, vindt Edwin.
Kirsten moet sowieso wennen aan haar nieuwe leefomgeving. Hoedspruit is toch wel wat anders dan Bennekom. “Spannend, erg spannend. Wel even anders dan schapen in je achtertuin.” Als ze met zoon Ruben, die over is voor vakantie, door het park rijdt, weet ze helemaal niet meer waar ze het zoeken moet. Er loopt een giraffe op het pad. “Rij terug, ik wil hier weg”, schreeuwt ze huilend en in totale paniek. “Stoppen. Ik wil gewoon terug. Ik vind het niet leuk meer.”
Verbouwing
Met de verbouwing van de lodges wil het ook niet helemaal vlotten. De problemen stapelen zich op. Zo zijn er leveringsproblemen met materialen. “Er kon geen muurtje uitgemeten worden, omdat diegene aan wie de bouwvakker zijn potlood had uitgeleend, vrij had”, licht Kirsten toe.
Acht maanden later gaat dan eindelijk het resort officieel open en blikken Kirsten en Edwin terug op hun emigratie-avontuur. “Het is een droom die uitgekomen is. Eerst dachten we dat we het nooit zouden halen, maar eigenlijk ging het wel heel goed. De gasten die enthousiast zijn: dat zijn de hoogtepunten. En die komen er nog veel meer.”
