Horror en hippies

Waar de meeste horrorfilms leunen op een duistere setting, goed getimede jump-scares en vooral veel gruwel, gooit de pas 33-jarige filmmaker het over een geheel andere boeg. Midsommar speelt zich af in zonnig Zweden, waar een groep Amerikaanse jongeren zich aansluit bij een commune van vrije en blije hippies. Ze hopen er een zomer vol flowerpower inclusief gemakkelijke sex te beleven, maar dat verloopt, ahum, niet helemaal zoals gepland.

Lees ook
Twijfel jij of jij durft te gaan? Zó eng is ‘de engste film van 2018’ nou echt

Vriendschap en verdriet

Maar eerst een korte synopsis. Van je vrienden moet je het maar hebben. De jonge Dani (Florence Pugh) verliest alles wat haar lief is na een onvoorstelbaar familiedrama. Haar vriend Christian (Jack Reynor) stond al op het punt om haar te dumpen, maar voelt zich gedwongen zijn zwaar depressieve vriendin te steunen. Ook al pushen zijn vrienden hem om voor zichzelf te kiezen, omdat ze Dani eigenlijk tóch al niet mochten. Dat is pas echt realistische horror: gevangen zitten in een relatie die allang op sterven na dood is, en je eenzaam voelen terwijl je niet eens alleen bent.

Amerika versus Europa

Ari Aster breekt niet alleen met Hollywood-horrortradities, hij gaat ook op andere manieren vér over de grenzen. Het conservatieve, puriteinse Amerika wordt ingeruild voor het ogenschijnlijk progressieve Europa, wanneer Dani en haar – niet zo aardige – vrienden naar Zweden vertrekken om daar een Midzomerfestival bij te wonen. Zo verwerkt hij omstreden thema’s en taboes als euthanasie, religie, drugs, mannelijke naaktheid en seksuele abnormaliteiten in het verhaal, waarin je genadeloos wordt meegetrokken. De verhaallijn mag dan steeds weirder worden, als kijker ga je volledig mee in de bizarre logica van Midsommar.

Een beetje oud én een beetje nieuw

Hoe origineel Midsommar ook is, Ari Aster kent wel degelijk zijn klassiekers. De film betoont op respectvolle wijze eer aan The Wicker Man, de baanbrekende film uit 1973 waarin Christopher Lee als charismatische, maar levensgevaarlijke sekteleider een compleet eiland op zijn kop zet. Ook in Midsommar zien we in aanvang een lieflijke minimaatschappij vol folklore en saamhorigheid. Maar achter die geborduurde witte jurken, honingblonde vlechten en gelukzalig glimlachende bomenknuffelaars schuilt een onvoorstelbaar kwaad. Of is het juist de rést van de wereld die vol gruwelen zit? Ari Aster legt de vinger op pijnlijke plekken.

Weergaloos acteerwerk

Midsommar bewijst dat je geen sterren nodig hebt om een knaller te maken. Actrice Florence Pugh zet op volstrekt geloofwaardige wijze de getraumatiseerde Dani neer, die in al haar wanhoop verlangt naar een ‘nieuwe’ familie. Haar kwetsbaarheid en pijn raken je tot op het bot. Jack Reynor excelleert als haar horkerige vriend Christian, die simpelweg niet in staat is om haar steun te bieden in haar onmetelijke verdriet. Het vlees is zwak, en neem dat in deze film maar héél letterlijk.

Lees ook
‘Engste horrorfilm aller tijden’ vanaf vandaag in de bioscoop

Méér dan horror

Met Midsommar overstijgen de makers het soms wat uitgekauwde horrorgenre, net zoals Jordan Peele dat ook doet met zijn maatschappijkritische creepers Get Out en Us.  Aster weet de cliché’s op ingenieuze wijze te omzeilen en om te zetten in een nog niet eerder vertoond visueel spektakel. Want het bizarre, groteske maar doeltreffende einde van de film maakt één ding duidelijk: je ergste angsten zitten nog altijd in je eigen hoofd. En die blijven daar na het zien van deze bijzondere en buitengewoon originele film nog wel even hangen.